وی افزود: شکوهی یک غزل‌سرا از میراث‌داران سبک های خراسانی، عراقی و هندی بود. غزل را به شکل نئوکلاسیک با طبع روان و کلمات ابریشمین به زیبایی تمام طراحی می‌کرد و می‌ساخت. زیباتر از همه چیز این که او طبعی بلند و اخلاقی مخملین و اندیشه‌ای حریری داشت. گاهی غزلشان سرشار می‌شد از نازک‌خیالی‌ها و زیبایی‌های سبک هندی و گاهی به لحاظ ساختگی زبان، آدم را به یاد سبک خراسانی می‌انداخت و زیبایی و روانی شعرش به شکلی دیگر انسان را به سبک عراقی می برد.
این شاعر با اشاره به جایگاه شکوهی در شعر فارسی اظهار داشت: می توانیم بگوییم استاد شکوهی به هرحال از حلقه های سلسله بجا مانده از شاعران خوشنام و ماندگار شعر فارسی است که نام او در روزگار خودش درخشنده است. می توان اظهار خوشحالی کرد که شاعری در حد و اندازه استاد شکوهی به دنیا آمد، در دنیای ادبیات زیست، با دوستان و هم‌قطاران خودش خاطره‌ها را به وجود آورد. جهان را سرشار از زیبایی دید، تماشا کرد و لذت برد و با دستی پر از این جهان فانی رخت بربست. اگرچه فقدانشان مایه حسرت برجای ماندگان است؛ اما نام نیک او تسلی خاطر دوستان خواهد بود.
انتهای پیام/