به گزارش حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛منکران این سخن را به سخره می گرفتند و می گفتند:ما جز این زندگی دنیا را نداریم وقتی که مردیم همه چیز ما تمام می شود.
روزی چند نفر از سران شرک قطعه استخوان پوسیده مرده ای را به دست خود گرفته بودند و آن را با دست فشار می دادند و اجزا آن را مانند پودر در هوا می پاشیدند و باد آنها را در فضا پراکنده می کرد.پس از این کار می گفتن:محمد را بنگرید که گمان می کند خداوند ما را پس از مردن زنده می کند.چنین فرضی محال است.
در اینجا آیه 66 تا 70 سوره مریم نازل شد که می فرماید:آنسان منور می گوید آیا پس از مردن هنگام قیامت از قبر زنده خارج می شویم؟ آیا انسان به خاطر نمی آورد که ما او را قبل از این آفریدیم.در حال که چیزی نبود.
سپس پیامبر به فرمان خدا به آنها پاسخ داد:همان کسی آن را زنده می کند که نخستین بار آن را آفرید و او بر هر مخلوقی آگاه است همان خدایی که برای شما از درخت سبز آتش آفرید و شما به وسیله آن آتش می افروزید.
با اینکه آب و آتش دو چیز ضد هم هستند خداوند می تواند آتش را در دل آب قرار دهد.این همان الکتریسته ای است که درون هر جسم وجود دارد.
منبع:کتاب قصه های قرآن، نوشته محمد دشتی، ص550
انتهای پیام/