در ابتدای نشست، حسین کیانی در خصوص هدف از اجرای این نمایش گفت: نمایش «روز عقیم» نگاهی دارد به وضعیت سه نفر از زنانی که در محله قلعه زاهدی در گذشته، جزو زنان تن‌فروش بودند تا اینکه آن محله مورد هجوم و تخریب قرار می‌گیرد و آن‌ها به جایی پناه می‌برند که اتفاقات عجیبی برایشان رخ می‌دهد.
این نویسنده ادامه داد: دغدغه اصلی من در این کار این است که چگونه زمینه شکل‌گیری چنین مسائلی برای این زنان در گذشته و حال پیش آمده است. این مساله ریشه‌دار و عمیق است و در گذشته به شکل محله‌ای بود که همه آشکارا از آن خبر داشتند اما در زمان حال جزو معضلات پنهان جامعه است.
وی تصریح کرد: قطعا هنر وظیفه خود را انجام می‌دهد. هنر مجبور است که تنها یک برش از زندگی انسان را با تمام ابعاد صادقانه نشان دهد. کاراکترهای نمایش، کاراکترهای باورپذیر و زنده‌ای است و با اینکه مخاطب تجربه‌ای از این معضلات ندارد؛ ولی باز هم ما اصل را بر صداقت گذاشتیم. ما حتی برای اجرای این نمایش، روی آثار محققان اجتماعی هم مطالعه کردیم.
کیانی درباره انتخاب اسم نمایش تصریح کرد: ما قبل از این نمایش، نمایشی با نام روز عقیم داشتیم که قرار بود اجرا کنیم؛ ولی به دلیل مشکلات فنی و تئاتری اجرای آن را به روز دیگری موکول کردیم. نهایتا اسم آن نمایش به اسم این نمایش منتقل شد؛ چراکه همخوانی بسیاری با نمایش دارد. روز عقیم، یک عبارت قرآنی به معنای روز قیامت است. به معنای، روز بی خیر و برکت و روزی که دعاها به استجابت نمی‌رسد. روزی که هیچ دستاویزی برای رستگار شدن نیست. این کلمه، تعبیر جذاب و ابعاد متفاوتی دارد. چرا که این کلمه چند پهلو است.
وی همچنین در خصوص ممیزی نمایش بیان کرد: متن ما مثل همیشه ممیزی‌های نرمال خود را در حد حذف و تغییر اسامی کاراکترها داشت. ما سعی کردیم تا جایی که خط قرمز به ما اجازه می دهد، حرکت کنیم و تا حد امکان شرایط رفتاری، ذهنی و فکری را در نمایش بر طبق نمایش نامه پیش ببریم.
این کارگردان همچنین خاطرنشان کرد: درام جدی، مسئله‌ای است که کم کم از صحنه ها کمرنگ می شود و زنگ خطر بسیار جدی برای اهالی تئاتر است. باید گوش شنوایی باشد تا این زنگ خطر را بشنود؛ وگرنه ما شاهد درام جدی نخواهیم بود و بیشتر به سمت اقتباس خواهیم رفت و با تبلیغات گسترده و اسامی مختلف سعی می‌کنیم، مخاطبان را به سالن بیاوریم. در صورتی که این نمایش ها وصف زندگی ایرانی و نماینده درونمایه و بن‌مایه زندگی ایرانیان نیست.
کیانی تاکید کرد: اگر درام ایرانی را تقویت کنیم، می توانیم یک شناسنامه جدی برای آیندگان کنار بگذاریم. تنها هنری که می‌تواند تاریخ‌نویسی را نجات بدهد، نمایشنامه‌نویسی ایرانی است. ما چه در سینما و چه در تئاتر جنس آثار تاریخی‌مان به سمت راه هولناکی در حرکت است و بیشتر شبه تاریخی شده است نه تاریخی اصل! این مسائل بیشتر تاریخ‌انگاری است تا تاریخ نگاری! ما باید نمایشنامه‌هایی را بنویسیم که مخاطب را درگیر کند نه اینکه به ابتذال بکشاند. ما در این نمایش سعی کردیم که بخشی از تاریخ واقعی را به مخاطب عرضه کنیم.
در پایان نشست هم، بازیگران کار از جمله؛ الهه شه پرست، شایسته ایرانی و فهیمه امن زاده هرکدام در خصوص حضور در این نمایش و تشویق مخاطبان به دیدن نمایش سخن گفتند. حسین کیانی در پایان نشست اعلام کرد: این نمایش حدود 46- 47 اجرا دارد و یک نقش از نمایش را رویا میرعلمی و الهه شه پرست مشترکاً بازی می‌کنند.
قابل ذکر است؛ رویا میرعلمی، غایب نشست امروز بود.
انتهای پیام/