به گزارش فرادید به نقل از نشنال جئوگرافیک، او در حالی در مدت زمان ۳ ساعت و ۵۶ دقیقه موفق به انجام کامل این صعود شد که قسمت‌های راحت آخر مسیر را تقریبا در حال دویدن بود. در ساعت ۹: ۲۸ صبح به وقت محلی، در زیر آسمان آبی در حالیکه تن‌ها چند تکه ابر کوچک در آسمان مشاهده می‌شدند، او با خروج از مسیر سنگی دیواره و گام گذاشتن بر سطحی خاکی و صاف بر قله دیواره این صعود تاریخی را رقم زد.
او در ساعت 5:32 صبح به وقت محلی و در حالیکه آسمان به رنگ زیبای طلوع خورشید می‌درخشید، این صعود را که از آن با عنوان فری سولو - صعود بدون طناب و هرگونه ابزار ایمنی و حمایتی - یاد می‌شود، آغاز کرد. او شب گذشته اش را در ماشین خود سپری کرده بود؛ ماشینی که یک خودرو ون است و برای او همانند یک کمپ متحرک است، چرا که هانولد سعی کرده هر آنچه را که او در سفرهایش نیاز دارد در آن ماشین بگنجاند، از تخت خواب و یخچال گرفته تا سیمولاتور (بارفیکیس سنگنوردان). او پس از بیدار شدن از خواب، در تاریکی شب، تی شرت قرمز مورد علاقه اش را تن کرد و شلوارک نایلنی اش را پوشید، صبحانه همیشگی اش را که جو، کتان، دانه‌های چیا، و زغال اخته آبی بود خورد و با ماشینش به محل شروع کار در پای دیواره رفت.
سپس او ماشین را پارک کرد و با بالا رفتن از یک مسیر خاکی و رسیدن به سنگ‌های دیواره، صعود را آغاز کرد. در این لحظه او تن‌ها یک جفت کفش سنگنوری و یک کیسه پودر جهت خشک کردن عرق دست هایش داشت. البته او جدا از این‌ها مجهز به یک عامل خیلی مهم نیز بود و آن سابقه پر افتخار سنگنوردیش بود. البته به این‌ها بایستی تمرینات سخت را نیز اضافه کرد. برای بیش از یک سال، هانولد در حال تمرین در مناطقی مختلف اعم از آمریکا، چین، اروپا، و مراکش بود.
جهت مستند سازی این صعود، گروهی از فیلم سازان به رهبری جیمی چین، که از دوستان و هم طناب‌های قدیمی هانولد است، لحظه لحظه این صعود را جهت فیلم مستندی که در آینده قرار است از نشنال جئوگرافیک پخش شود، ثبت کردند. در این مستند همچنین از دیگر صعود بدون طناب او در این دیواره نیز صحبت شده است. این صعود ناموفق در ماه نوامبر گذشته اتفاق افتاد و هانولد پس از یک ساعت سنگنوری، به دلیل شرایط بد آب و هوایی به صعودش خاتمه داد.
البته هانولد پیش از این نیز شهرتی جهانی داشت، شهرتی که عمدتا بر پایه صعود‌های بدون طناب اوست. در سال ۲۰۰۸، الکس هانولد که در یک باشگاه سنگنوردی در ساکرامنتو در آمریکا فعالیت می‌کرد، به دو صعود شاخص بدون استفاده از طناب دست زد. مسیری در جبهه شمال غربی دیواره هف دوم (هف معنی نیم‌گنبد) در یوسمیتی و مسیر مونلایت باترس در پارک ملی زایان در یوتا. این دو صعود، جامعه سنگنوردی دنیا را به وجد آورد، و آن گونه مرزهای توان بشری را در نوردید که در سال ۱۹۵۴ راجر بانیستر توانسته بود با دویدن ۱ مایل زیر ۴ دقیقه، دنیا را متحیر کند.
پیتر مورتیمر، از سنگنوردان همراه هانولد می‌گوید: "آنچه که الکس در مونلایت باترس انجام داد، تمام تمرینات ما، و تمام آنچه که ما به صورت ژنتیکی وادار به هراس از آن هستیم، را شکست. " او اضافه می‌کند: "جایی که الکس ایستاده است، غیر طبیعی‌ترین جای ممکن برای ایستادن یک انسان است."
اما آن صعود‌های درخشان در برابر صعود اخیر او در ال کاپیتان، حرفی برای گفتن ندارند. پایداری جسمی و روحی او در طول صعود یک مسیر بلند و سخت، بدون استفاده از طناب واقعا مثال زدنی است. آرامش بی کران او در این صعود دشوار، تحسین برانگیز است. ارتقاع صعودی که او انجام داد بیش از نیم مایل است – بلندتر از مرتفع‌ترین برج جهان یعنی برج خلیفه دبی–. به عقیده بسیاری، الکس هانولد در حال حاضر در مرکز توجهات جهانی در رابطه با رشته سنگنوردی است.
منبع:فرادید
انتهای پیام/
محمد از گنبد