به گزارش حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛امام علی (ع)در این حکمت های به موضوعات اخلاقی اجتماعی معنوی و اعتقادی می پردازد
حکمت 121:
چقدر فاصله بين دو عمل دور است : عملى كه لذتش مى رود و كيفر آن مى ماند و عملى كه رنج آن مى گذرد و پاداش آن ماندگار است.
حکمت 122:
امام در پى جنازه اى مى رفت و شنيد كه مردى مى خندد.
فرمود : گويى مرگ بر غير ما نوشته شده و حق بر غير ما واجب گرديد و گويا اين مردگان مسافرانى هستند كه به زودى باز مى گردند ، در حالى كه بدن هايشان را به گورها مى سپاريم ، و ميراثشان را مى خوريم . گويا ما پس از مرگ آنان جاودانه ايم ! آيا چنين است كه اندرز هر پند دهنده اى از زن و مرد را فراموش مى كنيم و در حالى كه نشانه تيرهاى بلا و آفات قرار گرفته ايم ؟
حکمت 123:
خوشا به حال آن كس كه خود را كوچك مى شمارد و كسب و كار او پاكيزه است و جانش پاك و اخلاقش نيكوست ، مازاد بر مصرف زندگى را در راه خدا بخشش مى كند و زبان را از زياده گويى باز مى دارد و آزار او به مردم نمى رسد و سنّت پيامبر (ص) او را كفايت كرده ، بدعتى در دين خدا نمى گذارد .
حکمت 124:
غيرت زن ، كفر آور و غيرت مرد نشانه ايمان اوست .
حکمت 125:
اسلام را چنان مى شناسانم كه پيش از من كسى آنگونه معرفى نكرده باشد . اسلام همان تسليم در برابر خدا و تسليم همان يقين داشتن و يقين اعتقاد راستى و باور راستين همان اقرار درست و اقرار درست انجام مسئوليت ها و انجام مسؤوليت ها همان عمل كردن به احكام دين است .
انتهای پیام/