در این مطلب آمده است: چند سال پیش وقتی از شهر بجستان، شهری که حالا خانه شهید رجب غلامی افغانستانی به حساب میآید، باز میگشتم احساس بسیار خوبی داشتم، احساسی از جنس آرامش و افتخار.
شهید رجب در عملیات «والفجر ٩» به شهادت رسیده بود. بعد از شهادت رجب مسئولان امور پیکر پاکش را به بجستان، شهری که از آن اعزام شده بوده، میفرستند. او در فرازی از وصیتنامهاش نوشته بود: «من غریبم و پدر و مادر ندارم و همچنین برادر و خواهری. از شما عزیزان تقاضا دارم گاه‌گاهی که به سر قبرم حاضر می‌‌شوید فاتحه‌ای بخوانید».
حالا با گذشت چند سال هنوز هم کسی از هموطنانم را نمیشناسم که شهید رجب غلامی را بشناسد، اما حالا شهید رجب نه تنها غریب نیست، که بیش از ٣٠هزار دوست و فامیل بجستانی دارد که همیشه یادش را گرامی میدارند.
انگار تاریخ برای ما انسانهای فراموش‌کار تکرار می‌شود و با ماجرا‌هایی از جنس شهادت و غربت نهیبمان میزند که کجای کاریم. ما درباره گمنامی شهدا چه وظیفه‌ای داریم؟ روز پنجشنبه گذشته شماری از شهدای افغانستانی مدافع حرم در تهران با شکوه تشییع و در قطعه ۵٠ بهشت زهرای تهران به‌خاک سپرده شدند.
در آن میان شهیدی به‌نام هارون فقیری بود که دوباره مفهوم عمیق غربت را در جانم دواند. او رجب غلامی دیگری برای همدلی‌های بیشتر ماست که در این روز‌ها دشمنان ما آن را نشانه گرفته‌اند.
به‌گفته دوستان مسئول، هارون فقیری که نه، بخشی از پیکر پاکش ماهها پیش بازگشته بود. چون پدر و مادرش سالها پیش فوت کرده بوده‌اند و هیچ‌کسی هم به‌عنوان اقوام شهید برای تحویل گرفتن پیکرش مراجعه نمیکند، شهید غریب روزگار ما همچنان در «معراج شهدا» به امانت باقی میماند.
سر‌انجام یکی از برادران همدل ایرانی تقاضای برادرخواندگی با شهید را میکند، تقاضایی که در قالب کفالت معنوی با اجازه «لشکر فاطمیون» و همکاری «تشکل مردمی مدافعان حریم ولایت» تحقق میپذیرد.
پیکر شهید با احترام تحویل گرفته می‌شود و با شکوه تمام به خاک سپرده می‌شود. بعد از خاکسپاری پیکر شهید بیش از ١٢٠ نفر از تشییع‌کنندگان شهیدی که پیش از آن غریب میدانستمش، تعهد کردند که نماز شب اول قبر را برایش بخوانند. حالا هم احساس خوبی دارم. بعد از این مزار هارون فقیری در تهران مثل مزار شهید رجب خاستگاه همدلی‌های ما خواهد بود. ما باور داریم که «شمشیرِ تیزِ عشق ز سنگ مزار ماست».
انتهای پیام/