اما برپایی این نمایشگاه، آن هم در این زمان، نظرهای متفاوتی را در بر داشت، برخی موافقان این اتفاق را یک فرصت یکتا می‌دانند که جنبه منفی ندارد و کم پیش خواهد آمد.
بطور مثال، شهاب کشاورز، بازی ساز جوان کشور در این زمینه می‌گوید: TGC فرصتی برای دیدن و گفت و گو با بزرگان بازی سازی در دنیا است، موفقیت برای ما حرکت در روندی است که مرزها در آن معنایی نداشته باشد. در واقع،TGC کم هزینه ترین راه فعلی است.
اما بشنوید از منتقدان؛ منتقدانی که TGC را زمانی خوب و مثبت می‌دانند که پیشتر به اندازه کافی از بازی سازهای داخلی حمایت انجام گرفته باشد تا خارجی ها چشم طمع به جوانان کشور نداشته باشند.
امینی فعال فضای مجازی در این زمینه می‌گوید: شرایط فعلی ما در مرحله صادرات بازی است. دوستان معتقدند ما در شرایط فعلی می توانیم تکنولوژی را انتقال بدهیم، در صورتی که عملا در چند جلسه ورکشاپ دو ساعته، نه تنها تکنولوژی به داخل منتقل نمی شود، بلکه عطش جوانان در کنار مجموعه های خارجی اتفاقات دیگری را شکل می دهد.
گقته ای که سند آن نظر الکس لی، یکی از شرکت کننده های TGC است؛ ایران صاحب بزرگترین تعداد کاربران و گیمر ها در منطقه است، حیرت آور نیست که بگوییم بزرگترین شانس ها در ایران واقع شده است.
بیات، بازی ساز جوان کشور نیز دلایل مخالفت خود را اینگونه توضیح می‌دهد: TGC بحث اقتصادی کردن بازیها است، در حالی که ما در حال حاضر به لحاظ محتوایی مشکل داریم، TGC یعنی ما محتوایی که نداریم را اقتصادی کنیم. موضوعی که عملا اشتباه است. بنیاد ملی بازیهای رایانه‌ای با این نمایشگاه، نگاهی صنفی و صرفا فنی به موضوع داشته، در صورتی که بازیهای رایانه‌ای اکنون نیازمند نگاه تمدنی و جریان ساز است؛ دعوت از شرکت هایی که به لحاظ محتوایی فعال هستند، بیشتر نیاز میشد. ما بیش از اینکه به واردات بازی و بازاریابی در تی جی سی نیازمند باشیم، نیازمند آموزش روش قصه نویسی و داستان پردازی در بازیهامون هستیم.
بیات در خصوص همکاری فرانسوی‌ها در این زمینه نیز نظراتی داشت: فرانسوی ها در گذشته سابقه خوبی در داخل کشور برای ما نداشته اند، تجارب تلخ همکاری با فرانسوی از حضور و نفوذ آن ها تا کنون بارها برای ما ثابت شده و این امر، حساسیت کار را بالا می‌برد، هر چند این نمایشگاه ممکن است فرصت هایی هم وارد کند اما به شدت باید مراقب باشیم.
انتقاداتی که از طرف حسن کریمی قدوسی، مدیر عامل بنیاد ملی بازیهای رایانه ای، و متولی تی جی سی رد شده و ناشی از عدم شناخت و منطق است.
پیرامون این موضوع بیشتر بخوانید؛
انتهای پیام/
در کنار اون با شرکت هایی آشنا شدم (هم ایرانی هم خارجی) که اصلا نمیدونستم وجود خارجی دارن!
اگر فروش محصولات خارجی در ایران با قیمت مناسب کشور ما (کما اینکه بازی ها توی هر کشوری یک قیمت بخصوص دارن) عرضه بشن چه اشکالی داره؟!!
بنده رشتم نرم افزار کامپیوتر هستش و همیشه فکر میکنم به دلیل نبود قانون کپی رایت رشته من مظلوم ترین رشته دنیاست. چون همه مردم هر نرم افزار و بازی رو به راحتی کپی میکنن. و اگر قانون کپی رایت باشه و قیمت های دلاری نرم افزار های خارجی رو در نظر بگیریم اینجاست که به فکر تولید داخل میوفتیم و یا استفاده و توسعه از نرم افزار های متن باز مثل خیلی از کشور ها. و این یعنی شکوفایی تولید داخلی نه چیزی که الان هستیم (مصرف کننده!!!)
در مورد بحث محتوایی و اقتصادی: ما اول باید بتونیم یک محصول قابل رغابت تولید کنیم بعد به فکر محتوا باشیم. وقتی کسی بازی های مارو بازی نکنه چه اهمیتی داره که درباره دفاع مقدس باشه یا درباره شیطان مقیم!
و مورد آخر که گفتید فرانسه: فرانسه فقط متصدی اجرای این رویداد بوده و مدیریت و جمع آوری آدم های موفق از شرکت های مختلف دنیا و قرار نیست خودش مستقیما با شرکتای ایرانی کار کنه چون کار اون شرکت برگزاری این جور رویداد هاست و نه تولید یا فروش بازی و ...
نه از بازی سازانی که رزومشون برای منی که کارمند بنیاد هستم چندان جالب توجه نیست
بازی ساز یعنی کسی که به فکر توسعه ی بازی هست نه کسی که با فرایند بازی سازی، "بازی" میکند و خروجی را "بازی" مینامد!
بازی سازانی که دارای رتبه های خوب داخلی بودن و تجربه ی خوبی داشتن