آقای قانع؛ همكاری با احسان علیخانی از كجا به صورت جدی آغاز شد؟
۱۳-۱۴ سال است که دکور برنامه ماه رمضانی را طراحی می‌کنم. اما به طور کلی حدود 10 سال است که دکور ویژه ماه عسل علیخانی را می زنم.
ایده‌ها چگونه به ذهن شما می‌رسد؟
ایده معمولا با حرف زدن با احسان علیخانی شكل می گیرد. امسال کارمان سخت تر بود؛ وقتی با خودت مقایسه می شوی؛ کار سخت تر می شود. امسال تمام تلاشمان را كردیم كه میزانسن ها شیک تر تعریف شود.
کمی درباره جزئیات فنی دکور امسال توضیح دهید.
امسال ساخت دکور از لحاظ فنی تخصصی شده بود. شما در تونل می دیدید، یک دوربین به شکل دوربین روی دست به سمت عقب حرکت می کرد و با یک سکانس پلانی با پیوستگی وارد استودیو می شد. همه این موارد از نظر فنی تلاش زیادی لازم داشت.
امسال چه تغییراتی در برنامه ماه عسل داشتید؟
امسال خواستیم از شکل برنامه مناسبتی که داریم، جدا و وارد یک برنامه اجتماعی شویم. از ابتدای صحبت‌هایمان با احسان به این نتیجه رسیدیم که امسال برنامه اجتماعی تری را ارائه دهیم. شما اگر این برنامه را در طول سال های دیگر نگاه می‌کردید، متوجه می‌شدید که ما سعی کردیم، امسال هیچ کدام از اِلمان های گذشته در آن دیده نشوند.
خط فکری این اتفاق از کجا نشات می گیرد؟
در پلاتوی اول علیخانی حرف می زند. در پلاتوی دوم یک دالان است؛ وقتی این دالان حرکت می کند لوگو ما را می‌سازد. علیخانی پیشنهاد داده بود در صحنه هم یک جمله ای را روی تندیس بنویسیم. در صحنه جمله «ماه عسل آینه قصه های مردم» تعبیه شده بود و این جرقه ابتدایی برای ساخت دکور امسال بود.
دکور ماه عسل در واقع عکس یک شهری از بالا و فاصله حدود ده دوازده هزار پایی است. شهری را تصور کنید که در آن اتفاق هایی رخ می دهد و شما آن شهر را در آیینه می بینید.
نظرتان را در خصوص انتقادها و شوخی هایی که امسال با دکور شد، بفرمایید.
بعضی از آنها را دوست داشتم. اما در كل دکور امسال کاری است که باید آن را کشفش کرد. یعنی باید به آن زمان داد. با همه کارهایی که تا حالا کردم متفاوت است.
در مورد ویژگی های دکور ماه عسل به خصوص فضای تاریکی که بسیاری از مخاطبان در مورد آن صحبت می کنند، توضیح دهید.
ده سال است که دکور «ماه عسل» درونمایه مشکی دارد که ما به آن نمی گوییم سیاهی؛ بلکه اگر درهمه کارهای هنری شما نگاه کنید آنجایی که نیاز به تمرکز دارد، معمولا فضایی مشکی کار می‌کنند. شما در صحنه تئاتر هم این را می بینید که در یک زمینه مشکی کار انجام می شود. در برنامه «ماه عسل» بیشتر در مورد غم‌ها بحث می شود. حرف مهمان هایش حول همین محوراست و پایان برنامه به امید می‌رسد. نکته دوم این است که لوکیشن «ماه عسل» جزو تنها استودیوهایی است که فضایی به این بزرگی دارد. خیلی جای وسیعی داریم. اگر بخواهید مطلب دلخواه را بگویید، حتما باید این عمق و وسعت را به بیننده نشان دهید. الان هرکس که وارد استودیو شود، حس می‌کند که ابعاد استودیو با آن تصویری که شما در تلویزیون می بینید متفاوت است. این وسعت به خاطر همان سیاهی است. غم را قبول ندارم، این هم جزو چیزهایی است که یک عده از آن راضی‌اند و عده ای هم دوستش ندارند.
از مخاطبان چه بازخوردی گرفتید؟
امسال «ماه عسل» چه از نظر بازخورد مردمی و چه به لحاظ کاری خیلی بالغ تر شده بود. همه ریتم و آهنگ کاری خیلی منسجم و به هم چسبیده بود. افرادی که کار زنده کرده اند، می دانند چقدر سخت است؛ در کنار زنده بودن برنامه، آنقدر منظم کارها را انجام دهیم. همه اینها به خاطر تجربه ۱۰-۱۲ ساله این گروه است. حالا ثمره این شکل کار کردن را مردم می بینند؛ یعنی یک کار تولیدی که همه چیز در آن تحت کنترل است.
برای دکور سال آینده فکری کرده‌اید؟
همیشه وقتی دکوری را نصب می‌کنم، به دکور سال آینده فکر می‌کنم. «ماه عسل» جزو سخت‌ترین مواردی است که در بحث کاری دارم. شاید مردم به راحتی بگویند «ماه عسل» شروع می شود؛ اما از همان ابتدا لرزه ای به تن من می افتد. یک بچه‌ای را بزرگ کردیم و به جایگاهی رسانده ایم که اگر از آن ارتفاع سقوط کند، فاجعه است. اگر از آن ارتفاع بالاتر برود، یک جماعتی روبروی ما هستند که باید به آنها جواب بدهیم. امیدوارم اگر قرار بود، باشیم و ادامه دهیم هرسال کار بهتری را به منصه ظهور برسانیم.
به عنوان سوال آخر، گیرایی و جذابیت «ماه عسل» برای شما در چیست؟
«ماه عسل» برای من جزو کارهایی است که تمام مدت پای آن هستم. برای من گیرایی «ماه عسل» می‌شود، سیصد افطار و سحر که پیش خانواده، مادر و پدر نبودم. حضور در برنامه ای که عمرمان را پای آن گذاشتیم، خیلی ارزشمند است. به همین خاطر حاضریم برای بهتر شدن آن هر سختی را به جان بخریم.
گفتگو از الهام قبادی
انتهای پیام/