حبیب رضایی در صفحه اینستاگرام خود نوشت:
"استاد بی بدیل جناب بیضائی، قطعا یکی از انگشت شمارترین سلاطین و غول‌های عرصه قلم است تا ابد. به بهانه درجه دکترایی که به حضور در دستان ایشون مفتخر شده است: "نوشتن، یگانه‌ترین و ماندگارترین ردپای بشر است در جهان هستی. این شعار کنفرانس جهانی فلاسفه در قرن ۲۱ بود که در سال ۲۰۰۴ برگزار شده. میشه اصلا مهم نباشه که چه کسی یا کسانی این عبارت رو گفتن. میشه اصلا فراموش کرد که خداوند به قلم، قسم یاد کرده.
میشه به یاد نیاورد که همه دانشمندان؛ محققین و حتی پیامبران خدا، وقتی حرفاشون سندیت پیدا می‌کنه که جائی نوشته بشه! میشه اصلا توجه نکنیم که حافظ یا مولانا یا شکسپیر یاهمه بزرگان. اگه نمی‌نوشتند، الان ما چه جهانی می‌داشتیم. میشه این اصل رو بی اهمیت فرض کرد که ثابت کرده اند، نوشتن حتی از آتش هم برای انسان فرایند خلاقانه‌تر وبی نظیر تری بوده است، چون آتش در طبیعت بوده . ساده‌ترین شکلش صاعقه است.فقط باید در اختیار قرار می‌گرفته. حتی تکلم و حرف زدن، امروز معلوم شده در دیگر موجودات نیز کاملا وجود داشته و دارد. اما نوشتن، نه تنها در طبیعت نمونه‌ای ندارد بلکه از هر فعل دیگری انسا نی‌تر است. میشه امروز روز، روزمره گی رو علم کرد و هزار هزار نیاز واجب‌تر و شاید در لحظه، حیاتی‌تر رو ردیف کرد و ثابت کرد: ای بابا دل خوش سیری چند؟نوشتن هم شکم سیر و دل خجسته می‌خواد؛ و شاید خیلی بهتر میشه اگه همه "میشه "های بالا رو با علامت سئوال خوند. در هر حال برای نگارنده، "نوشتن" مثل یه قول و قرار و پیمان ازلی ابدی می‌مونه. یه "اتفاق" یا یه "زایمان" یا یه " ثبت است بر جریده عالم .. "
یا خلاصه یه ردپائی که وقتی جائی جا می‌ذاری دیگه به بودن و نبودن تو وابسته نیست.. به نظرم خیلی خیلی خوشبختندو البته بی جانشین، کسائی که بیشتر و بهتر از حرف زدن (که باد هواست)، می‌تونند بنویسند. همینطوری خواستم یادمون بمونه که به نوشته‌های واقعی، اعتناء کنیم؛ و اهل قلم رو، اونایی که به سرزمین کلمات حرمت مضاعف می‌بخشند، روی سر بذاریم همین."
انتهای پیام/