با توجه به درگذشت كورش اسدى در منزل شخصى، پیكر وى برای مشخص شدن علت مرگ تحویل پزشكى قانونى داده شده است.
زندهیاد كورش اسدی، نگاهی جدی به داستان کوتاه داشت و مخاطب در اغلب داستانهایش فضاهای بکری را تجربه میکرد. مجموعه داستان «باغ ملی» این داستاننویس در سال ۱۳۸۳ به عنوان برنده چهارمین دوره برگزاری جایزه گلشیری در بخش بهترین مجموعه داستان سال ۱۳۸۲ از دید داوران معرفی شد. به عقیده بسیاری از كارشناسان حوزه ادبیات او یكی از تاثیرگذارترین داستاننویسان بعد از انقلاب است و بنا بر گفته منتقدین كتاب «كوچه ابرهای گمشده» او یكی از آثار تكرار نشدنی ادبیات فارسی است.
کورش اسدی در ۱۸ مرداد ۱۳۴۳ در آبادان زاده شد. شروع داستاننویسی وی از دوران نوجوانیاش بود. اسدی از اواخر دوره دبیرستان احساس کرد میتواند داستان بنویسد و به همین دلیل از همین دوران شروع کرد به نوشتن اما چون کسی را نمیشناخت، این نوشتن به شکلی شخصی باقی ماند تا آنکه در سال ۱۳۵۹ به همراه خانواده به تهران مهاجرت کردند. در دوره دبیرستان علاوهبر نوشتن، به طور جدی شروع به خواندن ادبیات کرد و در دوره سربازی بنا به گفته خودش، آثار تمام داستاننویسان مطرح ایران و داستانهای جدی خارجی را خواند.
پس از سربازی با هوشنگ گلشیری آشنا شد و با او تماس گرفت و اولین نوشتههایش را به او داد و دوستیاش با او شکل گرفت و نگاه وی نسبت به داستان آرامآرام شکل گرفت.
در آن مقطع چیزی که بر وی تأثیر گذاشت، دیگر اعضای جلسات پنجشنبهها در تهران بودند که اکثرشان اهالی خوزستان بودند؛ قاضی ربیهاوی و یارعلی پورمقدم از مسجدسلیمان، همینطور کامران بزرگنیا و دیگران. وی از خلال این جلسات با آنها دوست شد و آنها روی وی تأثیر زیادی گذاشتند و بعدها با هم جلسات جداگانه داستانخوانی گذاشتند.
سال ۱۳۶۶ بود که اسدی اولین داستانهای جدیاش را نوشت که بعدها مجموعه داستان شد.
چیزی که بیشتر در داستان برای وی مطرح بود، جستجو به دنبال چیزی گمشده و کشف یک راز (که معمولاً در زندگی شخصیت داستان است) بود.
«كوچه ابرهای گمشده»، «باغ ملی»، «پوكهباز»، «گنبد كبود» و «پایان محل رؤیت شد» كتابهای منتشر شده از این نویسنده مطرح كشورمان بود. زندهیاد كورش اسدی در اواخر عمرش مشغول تربیت نیروهای جوان داستاننویس بود.
خبرهای تكمیلی درباره مراسم تشییع و خاكسپاری زندهیاد كورش اسدی به زودی از طریق روابط عمومی نشر نیماژ اعلام خواهد شد.
انتهای پیام/