چرا برخی حیوانات بچه های خود را شکار می کنند و می خورند؟

به گزارش مجله سرگرمی باشگاه خبرنگاران جوان، آیا می دانستید برخی از حیوانات، کوچکترین اعضای گروه و یا بچه های خود را می کشند و می خورند؟! خورده شدن اعضای کوچک در میان برخی حیوانات یک پدیده ی طبیعی است که وجود دارد، اما پژوهشگران به طور دقیق علت و اسباب این پدیده را نمی دانند.
 
به طور کلی دلایل مختلفی برای برای این پدیده ذکر میشود . پاسخگویی به نیازهای غذایی و دست یابی به انرژی، خلاص شدن و رهایی از عناصر بیمار که بر اثر اختلال و یا عارضه ای نمی توانند به خوبی سایرین رشد کنند و یا برای این که کوچکترها توسط حیوانات دیگر شکار نشوند از جمله دلایلی است که برای این پدیده نام برده میشود.
 
این پدیده ی شگفت انگیز Filial infanticide در میان حیواناتی همچون همسترها، خوک ها، مارها، پرندگان و حتی حشراتی مثل ساس ها هم دیده شده است.

وقتی حیوان ماده فرزندان خود را به دنیا می آورد ضعیف و رنجور می شود و به شکل قابل توجهی انرژی خود را از دست می دهد. او برای بازیابی انرژی از دست رفته به یک منبع انرژی در دسترس احتیاج دارد، بنابراین مبادرت به خوردن بچه های خود می کند. برای مثال اگر یک خرس ماده چهار توله به دنیا آورده باشد که دو تا از آنها بیمار و نارس باشند، ممکن است آنها را بخورد تا انرژی کافی برای نگهداری آن دو تای دیگر را که سالم هستند به دست بیاورد و نیازهایشان را پاسخگو باشد.
 
شیرهای نر اغلب توله شیرها را می کشند تا بتوانند با شیر ماده جفت گیری کنند. ماندن یا مُردن توله شیرها به جنگی که میان شیرهای نر اتفاق می افتد بستگی دارد. اگر پدر این توله شیرها شکست بخورد، شیر نری که پیروز شده است توله شیرهای او را خواهد کشت، و سپس شیر ماده را از آن خود خواهد کرد و در واقع این جنگ و کشتار به معنای ایجاد فرصت های جدید برای تولید مثل در گروه به شمار می رود.
 
چنین عادتی را در میان "دلفین های پوزه بطری" هم می توان دید. به طوریکه دلفین های نر تمام تلاش خود را می کنند تا بچه دلفین های ماده را بکشند و او را تصاحب کنند.

فرضیه ی دیگری که برای این پدیده ذکر میشود این است که حیوانات هر گونه عنصر بیمار و یا غیر سالم را از گروه های خود حذف می کنند. در صورتی که توله های یک حیوان و یا جوانترین گروه دارای بیماری و یا خللی بوده و خوب رشد نکنند محکوم به حذف شدن خواهند بود.

برخی از پرندگان ماده و یا زنبورها با از بین بردن تعدادی از تخم های خود زمینه و فضای بیشتری را برای تعداد باقی مانده باز می کنند، به عبارت دیگر هر چقدر تعداد اعضای گروه  کمتر باشد منابع غذا بیشتر و  زیست محیط نیز فراختر خواهد بود.