تاریخچه جالب از بالون های هوای گرم در ایران و جهان +تصاویر

به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، در سال ۱۷۸۲ میلادی جوزف یک کیسه ی ابریشمی را با هوای گرم پر کرد که کیسه تا سقف خانه بالا رفت.
 
در ۲۵ آوریل سال ۱۷۸۲ آن دو نفر یک کیسه ی بزرگتر، کشیده تر و به شکل کروی را با هوای گرم ناشی از آتش پر کردند و چند حیوان مزرعه از جمله اردک، خروس و حتی گوسفند را  در سبدی که زیر کیسه بود قرار دادند. این یک موفقیت بزرگ بود.
 
 
از آن پس برادران مونت گلفیه کیسه های هوای گرم و سبدهای بزرگتری را راهی آسمان می کردند. در ۲۱ نوامبر سال ۱۷۸۳ برادران مونت گلفیه در پاریس یک بالون با ۷۰ فوت (۲۱ متر) ارتفاع را که حامل دو مرد شجاع بود به پرواز درآوردند. بالون در ۲۵ دقیقه در حدود ۵.۵ مایل از آسمان پاریس را پرواز کرد.
 
 
 
بالون ها بسیار پیچیده تر از آن چیزی هستند که به نظر می رسند، حقایق جالبی درباره ی آنها وجود دارد: بالون ها یک سبد ویژه برای مسافران دارند که درون آن می نشینند، این سبد به سیم پرواز الصاق می شود.
 
 
بخشی که به هدایت هوای گرم به درون بالون کمک می کند (Skirt) نام دارد. قسمت های کشیده (gores) نامیده می شود و به قطعات کوچک آن (panel) گفته می شود.
 
خلبان بالون به مدرک خلبان تجاری (بال ثابت) نیاز دارد، آنها ۳۵ ساعت مداوم آموزش می بینند. حضور در کلاس های آموزش پرواز و هوانوردی و شرکت در آزمون های تئوری و عملی از جمله مقدمات پرواز با بالون ها می باشد.
 
 
 برگزاری کارگاه های آموزش ساز و کار بالون و سوار شدن بر آنها به دانش آموزان
 
حرکت بالون ها نیازمند کنترل ترافیک هوایی و ارتباط رادیویی با کنترل گرها می باشد.
 
تصادف بالون ها خیلی کم اتفاق می افتد، آخرین حادثه بالون ها در سال ۱۹۸۴ در شمال غربی آمریکا ودر لحظه فرود بالون رخ داد که منجر به شکسته شدن پا و زانوی مسافران گردید.
 
بالون ها در هوای بارانی حق پرواز ندارند، زیرا آب باران ممکن است به دلیل هوای گرم بالون داغ و گرم شود و منجر به آسیب دیدن کیسه بالون گردیده و مشکلاتی را به وجود آورد.
 
کودکان زیر پنج سال به دلایل امنی و حفظ سلامتی اجازه ی ورود به بالون ها را ندارند.
 
 
 
 
بالون هوای گرم برای اولین بار توسط اروپایی ها وارد ایران شد. این وسیله ی پرواز برای مردم آن دوران (۱۲۷۰ ش/ ۱۸۹۱ م) بسیار جالب، عجیب و هیجان انگیز بود. روزنامه وقایع الاتفاقیه درباره ساخت بالون در دارالفنون می نویسد:  
 
در دارالفنون آزمایشگاه‌های فیزیک، شیمی داروسازی دائماً در کار و فعال بودند و ترکیباتی از نوع «سولفات دوزنگ، سولفات دوفر، اسید دوپتاس، تترا دار جان و کربنات دوپاس» می‌ساختند. در کلاس هم نقشه می‌کشیدند و علم و عمل را با هم می‌آموختند. یکی از کارها تهیه گاز هیدروژن و فرستادن بالن به هوا بود.
 
میدان مشق تهران اولین جایی در پایتخت بود که قرار شد بالون از آنجا به پرواز درآید. در کتاب «طهران قدیم» می‌خوانیم: «چند تن خارجی از اتباع فرانسه در تهران ادعا می‌کنند که چیزی اختراع کرده‌اند که می‌توانند با آن به هوا پرواز کنند و قرار نمایش آن را برای روزی در میدان مشق می‌گذارند و مردم هم که این امر بعد از قصه شاهنامه و هوا رفتن کیکاوس که از دهان نقالها شنیده بودند، برایشان عجیب بوده برای تماشا هجوم می‌بردند تا هنگام عمل می‌رسد.
 
 
فرنگیها چادر برزنتی بسیار بزرگی را بر سر حفره ای که قبلاً دستور حفر آن را داده در آن کاه فراوان انباشته بوده‌اند گشوده، اطراف آن را با میخها و طنابهای مخصوص به زمین محکم کرده در کاهها آتش افکنده (کاه دود) می‌کنند و چون دود در زیر چادر جمع می‌شود، کم‌کم بالا آمده بزرگ و بزرگتر تا هیولائی کروی شکل گردیده، سرپا می‌شود و آنگاه دهانه‌اش را به هم آورده سبدی به زیرش بسته، یک نفر در آن می‌رود و در یک لحظه طنابهای آن را بریده، رهایش می‌کنند و بالن در مقابل دیدگان حیرت‌زده مردم، مسافر را برداشته به هوا می‌برد؛ اما هنوز چند دقیقه از صعود آن نمی‌گذرد که ترکیده، سرنگون شده سرنشین آن پخش زمین می‌شود و مردم که آرزوی چنین اتفاق و گوشمالی فرنگی را که می‌خواسته «سر از کارخانه خدا درآورد!» می‌کرده‌اند، غرق شادی و شعف گردیده این شعر را بالبداهه سروده دهن به دهن می‌کنند:
 
«فرنگی آمد و بالون هوا رفت
 
نشست در توش و تا پیش خدا رفت
 
می‌خواس سر دربیاره از کار سبحون
 
خدا زد تو سرش افتاد تو میدون»
 
ناصرالدین شاه هم درباره پرواز اولین بالون می نویسد:  
 
«روز شنبه (۸ ربیع‌الاول ۱۲۹۴ / ۱۸۷۷م) پنج ساعت به غروب مانده دو بالن از جلوخان مدرسه معلم خانه آسمان رفت، ما بعد از صحبت با وزراء در باغ رفتیم بالای شمس‌العماره، حرم هم پشت بام اندرون‌ها بودند.
 
 
کل تهران هم از زن و مرد روی بام‌ها و کوچه‌ها و غیره بودند. بالن اولی قرمز رنگ بود، هوا رفت، اما کم وافتاد در باغ سپهسالار مرحوم، مردم هم رفتند، ما بودیم در بالای شمس‌العماره، سیاچی، امین السلطنه، عضد الملک، ادیب الملک، فرخ خان، باشی، وجیه و غیره بودند.
 
بعد بالن سفید بزرگ برش فرنگی باد شد، باز همه مردم دوباره جمع شدند در بام‌ها و غیره، این دفعه بالن بسیار خوب هوا رفت، نیم ساعت درست روی آسمان شهر ایستاده بود، دو هزار ذرع هم بلکه بیشتر هوا رفت.
 
خیلی خیلی تماشا داد دو نفر با هم با این بالن بالا رفتند، بالاخره در باغ نظامیه یا باغ سپهسالار حالیه افتاد، بالن هم پاره شد. خلاصه خیلی خیلی تماشا داد. هیچ وقت همچه تماشا مردم نکرده بودند.»