به گزارش خبرنگار
حوزه اخبار داغ گروه فضای مجازی باشگاه خبرنگاران جوان؛ شعبان در بین ماههای قمری مزین به نام قمر بنی هاشم، عباس بن علی ( ع) است. لقبی که بواسطه صورت و قامت رشید این نوزاد زیبا چهره و زیبا سیرت بر وی نهاده شد، اسوه ای بی بدلیل که در فرهنگ شیعه جایگاه ادب، رشادت و دلاوری را به خود اختصاص داده و تعریفی عینی از اطاعت و رشادت را به جهانیان عرضه کرد.
عمر 34 ساله این شخصیت بزرگوار در کنار یار و یاور همیشگیش حسین ابن علی ( ع) گذشت. ادب، سکوت و فرمان برداری از برادر همان آغاز تولد بدست مادرش ام البنین نشان داده شد و تا لحظات سخت و طاقت فرسای عاشورا ادامه پیدا کرد. صفاتی که در طول تاریخ بارها در کلام معصومین از آن یاد شد:
پدرش علی ابن ابیطالب ور وصف او گفت: ان ولدی العباس زق العلم زقا؛ همانا فرزندم عباس در کودکی علم آموخت و به سان نوزاد کبوتر که از مادرش آب و غذا می‌گیرد، از من معارف فرا گرفت.
امام سجاد(ع): خدا عمویم عباس را رحمت کند، به راستی ایثار و جانبازی نمود، جنگ نمایانی کرد تا دستانش قطع شد و خود را فدای برادرش نمود. خداوند در برابر این فداکاری ( همانند عمویش جعفر طیار) دو بال به اوعنایت کرد تا به یاری آنها، همراه فرشتگان در بهشت پرواز کند. همانا عباس نزد خداوند تبارک و تعالی مقامی دارد که تمامی شهیدان، در روز قیامت، بر او غبطه می‌خورند و رسیدن به آن مقام را آرزو می‌کنند.
امام صادق(ع) در توصیف عباس (ع): بصیرت نافذ، بینش عظیم، ایمان بسیار، جهاد در محضر امام حسین (ع)، جانبازی و ایثار، شهادت در راه امام خود، تسلیم در برابر جانشین رسول خدا (ص)، تصدیق امام زمانش، وفاداری، تلاش تا آخرین حد و....
امام زمان(عج): سلام بر ابوالفضل العباس، پسر امیرمؤمنان(ع)، آن که جان خود را نثار برادرش کرد، دنیا را وسیله آخرت خود قرار داد و فدای برادرش شد. او که نگهبان بود و بسیار کوشید تا آب را به لب تشنگان حرم برساند و دو دستش در جهاد فی سبیل الله قطع شد. خداوند قاتلان او یزید بن رقاد و حکیم بن طفیل طائی را از رحمت خود دور سازد.