به گزارش خبرنگار گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از گرگان؛ استان گلستان با پیشینه فرهنگی و تاریخی غنی خود، گنجینه ای از مفاخر نام آشنا را در دل خود پرورانده است؛ بزرگانی همچون میرفندرسکی، حکیم و دانشمند دوره صفوی، فخرالدین اسعد گرگانی شاعر داستانسرای سده پنجم هجری ومیر برهان‌الدین محمدباقر استرآبادی ملقب به میرداماد، فیلسوف و شاعر برجسته ایرانی در عهد صفوی که نام هریک از آنها در تاریخ این مرز و بوم همچون نگینی می درخشد.
اما در این میان بزرگان و مفاخر دیگری هم هستند که تاریخ افتخاراتشان به گذشته ای نه چندان دور باز می گردد.
دکتر حسینعلی هروی نویسنده، مترجم، حافظ پژوه گلستانی یکی از این مفاخر گلستانی است که با وجود افتخارات چشمگیر، شاید نامش تنها برای شماری از فرهنگ دوستان آشنا باشد.
یوسف مسگری حافظ پژوه و از دوستان دکتر هروی درباره زندگینامه وی چنین می گوید: استاد هروی در سال 1297 هجری شمسی، در کوی سرپیر گرگان متولد شد و پس از اتمام تحصیلات ابتدائی در گرگان، به تهران رفت و دورهٔ متوسطه را در آنجا گذراند و در سال ۱۳۲۲ مقطع کارشناسی را در رشته زبانهای خارجه دانشگاه تهران به پایان رساند.
وی از شاگردان بدیع‌الزمان فروزانفر، استاد برجسته زبان و ادبیات فارسی بود و بعد از چندسال دبیری در رشته زبان فرانسه در آموزش و پرورش مشغول به کار شد.
استاد هروی در سال ۱۳۳۴ برای ادامهٔ تحصیل در مقطع دکترای رشته فرهنگ و تمدن اسلامی دانشگاه پاریس نام‌نویسی کرد و پس از اتمام تحصیلات به ایران بازگشت و به تدریس، تألیف، مقاله‌نویسی و ترجمه و نگارش شرح غزلهای حافظ روی آورد.
علی بایزیدی پژوهشگر حوزه فرهنگ و هنر در این باره می گوید: شاخصترین اثر دکتر هروی، کتاب چهار جلدی شرح غزلهای حافظ است که پس از سالها تحقیق در سال ۱۳۶۷ منتشر شد، این اثر حاصل ۱۵ سال فعالیت و تحقیق اوست و جامع ترین اثر در این حوزه است.
استاد هروی علاوه بر این اثر ارزشمند با ترجمه فارسی فرهنگ البسه مسلمانان جایزه ادبی سال 1345 را هم از آن خود کرده است.
وی همچنین در ماهنامه هایی مانند گلچرخ استاد گرمارودی هم قلم می زد.
استاد سید علی موسوی گرمارودی در این باره می گوید: وی از اولین شماره گلچرخ با ما همکاری کرد، البته من پیش از این هم آثار حافظ پژوهی و نقدهای عالمانه ایشان را هم مطالعه می کردم که فوق العاده بود.
این ادیب گلستانی سرانجام در ششم اردیبهشت 1372 به دلیل بیماری قلبی در تهران درگذشت و بنا به وصیتش در امام زاده عبدالله گرگان در جوار بستگان خود به خاک سپرده شد.
به یاد داشته باشیم که آشنایی هر چه بیشتر با گنجینه های علمی فرهنگی و هنری شهروندان هر دیاری، کمکی است به استحکام بیشتر پایه های تمدن و فرهنگ و هنر ملی.