حمیدرضا دالوندی عضو هیات علمی دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی در گفت و گو با
خبرنگار حوزه بهداشت و درمان گروه علمی پزشكی باشگاه خبرنگاران جوان؛ گفت: ديابت بيماري پرهزينه اي است و در جمعيت بزرگسال بسياري از كشورها، علت اصلي بيماري هاي قلبي و عروقي، نابينايي، نارسايي پيشرفته كليه و قطع اندام ميباشدوتخمين زده ميشود كه در سال 2025 بيش از 75درصد كل جمعيت ديابتي ها در كشورهاي در حال توسعه باشد.
وی با اشاره به هزینه های بالای درمان دیابت در کشور افزود: در درمان ديابت، سازگاري بيمار و مراقبت وي از خويش نقش كليدي در نتايج درمان داردو اين بيماري مستلزم رفتارهاي خود مراقبتي در تمام عمر ميباشد که با پيگيري مداوم آن مي توان از عوارض حاد ومزمن بيماري جلوگيری كرد يا بروز آن را به تعويق انداخت.
دالوندی بیان کرد: خودمراقبتي به عنوان رفتارهاي بهداشتي، كه هدف آن بهبودي رفاه جسمي يا حفظ سلامت، از طريق اقداماتي چون رعايت رژيم غذايي، ورزش، پايش قندخون و جستجوي خدمات بهداشتي پيشگيري كننده يا درمان پزشكي و بكارگيري درمان هاي تجويز شده است، تعريف ميشود.
وی افزود: بررسي هاي انجام شده بيانگر آن است كه رعايت فعاليت هاي خودمراقبتي علاوه بر بهبود كيفيت زندگي فرد و خانواده مبتلا به بيماري مزمن، نقش بسيار مهمي در كاهش هزينه هاي درماني ناشي از بستري هاي مكرر دارد با توجه به تاثير فعاليت هاي خود مراقبتي در تعيين سطوح قندخون و نتايج بيماري ديابت، مهمترين عامل زمينه ساز مرگ و مير اين بيماران را مي توان عدم انجام فعاليت هاي خود مراقبتي دانست.
عضو هیات علمی گروه آموزی پرستاری دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی اظهار داشت: تخمين زده مي شود كه نزديك به 50% از مبتلايان به ديابت در مهارت هاي مربوط به مراقبت از خود ممكن است اشتباه كنند.، دبيمار ممكن است به سادگي برخي از اطلاعات را فراموش كند يا نتواند آنها را ياد بگيرد.،عوامل عاطفي و هيجاني از قبيل انكار، تشخيص و افسردگي نيز ممكن است توانايي هاي بيمار را براي انجام اقدامات مراقبتي روزمره كاهش دهد.
وی گفت: سطح پایین خود مراقبتی، کنترل ضعیف و مشکلات روانی حل نشده و رو به افزایش در این بیماران می باشد و تعدادي از مطالعات ميزان اتخاذ رفتارهاي خودمراقبتي از جمله استفاده از دارو، تزريق انسولين، آزمايش ادرار و خون در بين افراد ديابتي را مورد بررسي قرار داده اند و نتايج اين مطالعات نشان داد كه پايبندي به بيشتر اين رفتارها در بين بيماران ديابتي در سطح پايين ميباشد و عدم پذيرش برنامه هاي درماني يك مشكل عمده در درمان بيماران ديابتي است كه ميزان آن بين 30 تا60 درصد متغيير مي باشد.
دالوندی تصریح کرد: شيوع، مرگ و عوارض ديابت، هزينه هاي اقتصادي و در نتيجه بار فردي و اجتماعي ناشي از آن، نياز فوري براي كمك به بيماران ديابتي به منظور كنترل بهتر بيماري را نشان می دهکه نباید از آنغافل بود.
وی گفت: تنها یک سوم از مبتلایان به دیابت نوع دو به قند خون هدف دست پیدا می کننن و طبق برخی مطالعات 8/51% از بیماران دیابتی مورد مطالعه برنامه منظمی را جهت مراقبت از خود نداشته، 4/61% پیگیری هیچ گونه برنامه ورزشی را در زندگی روزانه ذکر نکردند، به علاوه 2/42% از افراد در میهمانی و مسافرت و 7/30% آنها در هنگام بهتر شدن حال عمومی، رژیم غذایی خود را ترک می کردند و تنها 27% به مراقبت از پاهای خود می پرداختند.
عضو هیات علمی دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی اظهار داشت: آموزش بیمار جهت توانمندسازی و خود مراقبتی و کنترل مطلوب قند خون و در نهایت ارتقاء سطح کیفیت زندگی به عنوان یکی از شاخص های مهم سلامتی و از بخش های مهم درمان دیابت محسوب می شود.
وی یادآور شد: بخش مهمي از آموزش خودمراقبتي در بيماران ديابتي، و ارتقاء کیفیت زندگی این قشر توسط پرستاران انجام ميگيردو پرستاران قادرند به اين بيماران و خانواده هايشان بطور جامع بنگرند، از درك آنان نسبت به ديابت مطمئن شوند و سازگاري افراد را نسبت به درمان افزايش دهند.
انتهای پیام/