حضرت على(ع)می فرماید: روزى پیامبر اسلام(ص)به دیدار ما آمد، ما نیز حریرهاى برایش آماده کردیم و ام ایمن هم ظرفى از ماست، کره و مقدارى خرما به ما هدیه کرد. پیامبر(ص)از جاى برخاست، وضو ساخت، به سوى قبله ایستاد و مدتى دعا کرد. آنگاه با چشمانى پر از اشک، سر به سجده گذارد.هیبت و عظمت پیامبر(ص) مانع شد که علت گریه اش را بپرسیم.
فرزندم حسن(ع)، از جاى جست و گفت: پدر جان،کارهایى را دیدم انجام دادى که پیش از این انجام نداده بودى. پیامبر(ص)فرمود: فرزندم، من امروز با دیدن شما آن قدر خوشحال شدم که پیش از این، چنین شادمانى به من دست نداده بود. اینک جبرئیل آمد و به من خبر داد که همه شما کشته خواهید شد و محل دفن شما هم دور از یکدیگر خواهد بود.
با شنیدن این خبر براى شما دعا کردم. امام حسین(ع)عرض کرد: اى رسول خدا(ص) با این وصف که قبرهاى ما از هم جدا مى باشد، پس چه کسى به زیارت قبور ما مىآید؟
پیامبر اسلام(ص)فرمود: گروهى از امتم که کمک و صله مرا دوست مى دارند. پس در روز قیامت به زیارت این دسته خواهم رفت و بازوانشان را گرفته و آنها را از گرفتاریها و سختیهاى روز قیامت نجات خواهم داد.
مـنابع:
-فرهنگ جديد، ص91.
-بشارة المصطفى(ع) لشیعۀ المرتضی(ع)، ص195؛
-عوالم العلوم و المعارف، ج7، ص123 كامل الزياراة، ص58
انتهای پیام/