به گزارش
حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛امام علی (ع)در بخشی از خطبه 216 کتاب شریف نهج البلاغه در مورد رابط متقابل مردم و مسئولان حکومتی می فرماید:مردم،از پست ترین حالات زمامداران در نزد صالحان این است که گمان برند آنها دوستدار ستایش اند و کشور داری آنها بر کبر و خود پسندی استوار باشد.خوش ندارم در خاطر شما بگذرد که من ستایش را دوست دارم و خواهان شنیدن آن هستم.
سپس امام می فرماید:سپاس خدا را که چنین نبوده ام و اگر ستایش را دوست می داشتم،آن را رها می کردم به خاطر فروتنی در پیشگاه خدای سبحان و بزرگی و بزرگواری که تنها خدا سزاوار آن است.
گاهی مردم ستودن افرادی را برای کار و تلاش روا می دانند،اما من از شما می خواهم که مرا با سخنان زیبای خود مستایید تا از عهده وظایفی که نسبت به خدا و شما دارم برآیم و حقوقی که مانده است بپردازم و واجباتی که بر عهده من است و باید انجام گیرد ادا کنم.پس با من چنانکه با پادشاهان سرکش سخن می گویند،حرف نزنید و چنانکه از آدم های خشمگین کناره می گیرند،کناره نجویید و با ظاهرسازی با من رفتار نکنید و گمان مبرید اگر حقی پیشنهاد دهید بر من گران آید یا در پی بزرگ نشان دادن خویشم؛ زیرا کسی که شنیدن حق یا عرضه شدن عدالت بر او مشکل باشد عمل کردن بر آن برای او دشوارتر خواهد بود.
امام در انتهای این قسمت از خطبه می فرماید:پس از گفتن حق یا مشورت در عدالت خودداری نکنید زیرا خود را برتر از آن که اشتباه کنم و از آن ایمن باشم نمی دانم مگر آنکه خداوند مرا حفظ فرماید.پس همانا من و شما بندگان و مملوک پروردگاریم که جز او پروردگاری نیست.او مالک ما و ما را بر نفس خود اختیاری نیست ما را از آنچه بودیم خارج و بدانچه صلاح ما بود درآوردبه جای گمراهی هدایت و به جای کوری بینایی به ما عطا فرمود.
انتهای پیام/