به گزارش
خبرنگار کلینیک گروه علمی پزشکی باشگاه خبرنگاران؛ شواهد تاریخی گواه این موضوع است که ژولیوس سزار، فرمانده روم باستان با روش سزارین به دنیا آمد و به همین دلیل نام لاتین این شیوه جراحی و زایمان سزارین نام‌گذاری شده است.
این جراحی در قرون پیش تنها در مواردی انجام می شد که مادر قادر به زایمان طبیعی نبود و معمولا با هدف زنده نگه داشتن مادر یا نوزاد صورت می‌گرفت. تاریخ شاهد مرگ بسیاری از مادران در اثر این جراحی به دلیل تب بعد از زایمان، عفونت، خونریزی، از دست دادن خون و سایر مشکلات پزشکی بوده است.
به تدریج با پیشرفت علم پزشکی و شناسایی عوامل عفونت زا در قرن 18 میلادی و بعد از آن، اختراع داروهای ضدعفونی کننده، لزوم شستشوی دست توسط جراح و پرستار قبل و بعد از جراحی و نیز کشف داروهای بیهوشی، موارد مرگ و میر مادر و نوزاد حین جراحی و بعد از آن کاهش چشمگیری پیدا کرد.
بر اساس شواهد تاریخی، اولین مورد جراحی سزارین که در آن مادر و نوزاد هر دو زنده مانده اند، در دهه 1580 میلادی در کشور سوئیس کنونی رخ داده است که در آن همسر یک زن که دامپرور بود با شکافتن شکم همسر خود موفق شد نوزاد را به دنیا آورد و حتی پس از آن مادر صاحب پنج فرزند دیگر با زایمان طبیعی شد.
ملکه ویکتوریا در کشور انگلستان نیز در سال 1853 در جریان زایمان یکی از فرزندان خود تحت بیهوشی با گاز کلروفورم قرارگرفت و بر روی او جراحی سزارین با موفقيت انجام شد.
در اوایل قرن پیش، نیز پیشرفت های سرشاری در زمینه شیوه های جراحی سزارین و نحوه برش افقی یا عمودی انجام شد و به تدریج شیوه برش افقی شکم مادر به میزان کم برای کاهش خونریزی و مشکلات بعد از جراحی جایگزین شیوه های قبلی شد.
با وجود اینکه اکنون در دنیا این جراحی با کمترین درصد خطر در سراسر دنیا انجام می شود و حتی امکان زایمان طبیعی پس از آن برای مادر وجود دارد اما کارشناسان توصیه می کنند مادران تا حد امکان با استفاده از زایمان طبیعی فرزندان خود را به دنیا آورند زیرا علاوه بر کاهش خطر حین زایمان، دوران نقاهت کمتری نیز متوجه مادران می‌شود.
از طرفی بر اساس تحقیقات جدید نوزادانی که با شیوه طبیعی به دنیا می آیند، باهوش‌تر از نوزادان بدنیا آمده به شیوه سزارین هستند و موارد ابتلا به بیماری های عفونی و نیز آسم و آلرژی در آنها کمتر است.
منبع: News-medical
انتهای پیام/