در این گزارش می خوانیم که:
* ابر و برق دو نشانه از قدرت خداوندند.
* از خدا بخواهیم با این دو نشانه، بر سر ما باران فساد و تباهی نبارد.
* توانگر کسی است که خدا بی‌نیازش کرده و تندرست کسی است که خداوند او را از بلا نگاه داشته است.
* در برابر قهر الهی هیچ قدرتی توان دفاع ندارد.
* حمد و ستایش خدای را برای نعمت‌هایی که به ما می‌بخشد و برای بلاهایی که از ما دفع می‌کند.
* این خداوند است که عطایش بزرگ و نعمت‌هایش سترگ است.
* خدا ستایش کم را می‌پذیرد و شکرگزارِ شکر اندک است.
* بازگشت همه به سوی خداوند است.
وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ إِذَا نَظَرَ إِلَى السَّحَابِ وَ الْبَرْقِ وَ سَمِعَ صَوْتَ الرَّعْدِ:
و از دعای امام(ع) هنگامی که به ابر و برق نظر می‌کرد:
اللَّهُمَّ إِنَّ هَذَيْنِ آيَتَانِ مِنْ آيَاتِكَ، وَ هَذَيْنِ عَوْنَانِ مِنْ أَعْوَانِكَ، يَبْتَدِرَانِ طَاعَتَكَ بِرَحْمَةٍ نَافِعَةٍ أَوْ نَقِمَةٍ ضَارَّةٍ، فَلَا تُمْطِرْنَا بِهِمَا مَطَرَ السَّوْءِ، وَ لَا تُلْبِسْنَا بِهِمَا لِبَاسَ الْبَلَاءِ.
خداوندا همانا اینها دو نشانه از نشانه‌های تو، و دو خدمتگزار از خدمتگزاران تو‌اند که در مقام فرمان‌بردنت به رحمتی سودمند یا عقوبتی زیان‌بخش می‌شتابند، پس به آن دو، باران عذاب بر ما مباران و به آنها لباس بلا بر ما مپوشان.
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ أَنْزِلْ عَلَيْنَا نَفْعَ هَذِهِ السَّحَائِبِ وَ بَرَكَتَهَا، وَ اصْرِفْ عَنَّا أَذَاهَا وَ مَضَرَّتَهَا، وَ لَا تُصِبْنَا فِيهَا بِآفَةٍ، وَ لَا تُرْسِلْ عَلَى مَعَايِشِنَا عَاهَةً.
بار الها بر محمد و آلش درود فرست، و فایده و برکت این ابرها را بر ما سرازیر کن، و آزار و زیانش را از ما بگردان، و به آن بر ما آفتی مرسان و بر معیشتمان آسیبی نفرست.
اللَّهُمَّ وَ إِنْ كُنْتَ بَعَثْتَهَا نَقِمَةً وَ أَرْسَلْتَهَا سَخْطَةً فَإِنَّا نَسْتَجِيرُكَ مِنْ غَضَبِكَ، وَ نَبْتَهِلُ إِلَيْكَ فِي سُؤَالِ عَفْوِكَ، فَمِلْ بِالْغَضَبِ إِلَى الْمُشْرِكِينَ، وَ أَدِرْ رَحَى نَقِمَتِكَ عَلَى الْمُلْحِدِينَ.
خداوندا اگر این ابر را برای عقوبت برانگیخته‌ای، و از راه خشم فرستاده‌ای، پس ما از خشمت به تو پناه می‌بریم، و برای درخواست عفوت به سوی‌ات زاری می‌کنیم، پس غضبت را متوجه مشرکین ساز، و آسیای عقوبتت را نسبت به ملحدان به گردش انداز.
اللَّهُمَّ أَذْهِبْ مَحْلَ بِلَادِنَا بِسُقْيَاكَ، وَ أَخْرِجْ وَحَرَ صُدُورِنَا بِرِزْقِكَ، وَ لَا تَشْغَلْنَا عَنْكَ بِغَيْرِكَ، وَ لَا تَقْطَعْ عَنْ كَافَّتِنَا مَادَّةَ بِرِّكَ، فَإِنَّ الْغَنِيَّ مَنْ أَغْنَيْتَ، وَ إِنَّ السَّالِمَ مَنْ وَقَيْتَ
الهی خشکی سرزمین‌های ما را به سقایت خود برطرف کن و وسوسه قلوبمان را به رزق خود بیرون فرما و ما را از خود به غیر خود سرگرم مکن و منبع نیکی خود را از همه ما دور نکن، چه آنکه بی‌نیاز کسی است که تواش بی‌نیاز کنی، و سالم کسی است که تواش نگاه داری.
مَا عِنْدَ أَحَدٍ دُونَكَ دِفَاعٌ، وَ لَا بِأَحَدٍ عَنْ سَطْوَتِكَ امْتِنَاعٌ، تَحْكُمُ بِمَا شِئْتَ عَلَى مَنْ شِئْتَ، وَ تَقْضِي بِمَا أَرَدْتَ فِيمَنْ أَرَدْتَ
و احدی را در برابرت قدرت دفاع نیست، و کسی در برابر سطوتت مقاومت نتواند کرد، به هر چه بخواهی بر هرکس - حکم می‌رانی، و به آنچه اراده کنی درباره هر که اراده کنی فرمان می‌دهی.
فَلَكَ الْحَمْدُ عَلَى مَا وَقَيْتَنَا مِنَ الْبَلَاءِ، وَ لَكَ الشُّكْرُ عَلَى مَا خَوَّلْتَنَا مِنَ النَّعْمَاءِ، حَمْداً يُخَلِّفُ حَمْدَ الْحَامِدِينَ وَرَاءَهُ، حَمْداً يَمْلَأُ أَرْضَهُ وَ سَمَاءَهُ
پس تو را سپاس که ما را از بلا حفظ فرمودی، و تو را شکر بر نعمت‌ها که به ما مرحمت کردی، چنان حمدی که حمد حامدان را پشت سر گذارد، حمدی که آسمان و زمین را آکنده کند،
إِنَّكَ الْمَنَّانُ بِجَسِيمِ الْمِنَنِ، الْوَهَّابُ لِعَظِيمِ النِّعَمِ، الْقَابِلُ يَسِيرَ الْحَمْدِ، الشَّاكِرُ قَلِيلَ الشُّكْرِ، الْمُحْسِنُ الْمُجْمِلُ ذُو الطَّوْلِ، لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ، إِلَيْكَ الْمَصِيرُ.
که تویی مُنعم مواهب بزرگ، بخشنده نعمت‌های عظیم، قبول کننده سپاس ناچیز، و پذیرنده شکر اندک، نیکوکار خوشرفتار، و بخشنده فراوان، خدایی جز تو نیست، و بازگشت همگان به سوی توست.
انتهای پیام/