به گزارش خبرنگار
حوزه تئاتر گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ سالن اجرا دور از هیاهوی تماشاگران هنر نمایش و در پیچ و خم دستفروشان پیاده‌روی ضلع شمال غرب چهارراه ولیعصر (عج) گم شده بود. سالنی که آخرین اجرای نمایشی «پزشک نازنین» با ایفای نقش بازیگری به روی صحنه رفت که پیش از این در آثار سینمایی پوران درخشنده، حضوری قابل توجه داشت. بازیگران و یا بهتر است بگوییم هنرمندان سندروم دان.
جمعیتی اندک به همراه چاشنی بی‌توجهی مسئولان، همه مولفه‌هایی شده بود که نمایش «پزشک نازنین» استقبال چندانی نداشته باشد. شاید اگر نگاهمان را به سمت کودکان و دنیای هنرمندان سندروم دوان بیشتر می‌چرخاندیم، حالا شاهد افرادی بودیم که این محدودیت را محبوبیت می‌دیدند و نام آنها جزو سرمایه‌های هنر تئاتر تلقی می‌شد.
درست است که نمایش «پزشک نازنین» از همان ابتدا در سالن استاد جمشید مشایخی به روی صحنه می رفت، اما وقتی حرف از جشنواره می شود توقع‌ها بالا رفته و انگشت‌های اشاره به سمت بازیگران، سبک های اجرا و حتی نوع تبلیغات و ... می‌رود.
نمایش «پزشک نازنین» به کارگردانی حسن رحیمی و نوشته نیل سایمون، ترجمه شهرام زرگر، روایتی از زندگی نویسنده‌ای است که با ایده‌های خود بازیگران این گروه نمایشی را به بازی می‌گیرد و قصه‌ای کمدی با رنگ و لعابی زنده‌تر و زبانی شیوا و روان بیان می‌کند. در اصل نمایشنامه می‌نویسد و بازیگران آن را در لحظه ایفا می‌کنند.
فضای شاد و کمدی اثر، بازی ساده و تلاش‌های اعضای گروه همه از جمله نکات مثبتی است که پزشک نازنین را نازنین‌تر می‌کند. سالن نیمه پر گاهی متعجب، گاهی خندان و گاهی در فکر رفته، بازی های پی درپی و اجرای ساده آنها را تماشا می کنند.
رحیمی به عنوان کارگردان، دومین سالی است که به همراه هنرمندان سندرم دان، در بخش بین المللی جشنواره فجر حضور دارد و حالا با پزشک نازنین شانس اجرا در سالن استاد جمشید مشایخی را از آن خود کرده است. سالنی که کمی بیشتر از نظر جنبه‌های محیطی و بنایی باید مورد بررسی قرار گیرد.
روایت ساده و شیوای راوی در نقش نویسنده و ایفای نقش بازیگران به همراه خلق کردن فضایی طنز و شیرین جان مخاطب را تازه کرد و یادمان انداخت که معلولیت ها محدودیت نیست، بلکه با صبر، آرامش و... هموار می شود.
انتهای پیام/