به گزارش خبرنگار
حوزه افغانستان باشگاه خبرنگاران، لطیف احمدی از سینماگران مطرح افغانستان امروز در یک نشست خبری با جمعی از دیگر سینماگران گفت که هرچند با سقوط رژیم سیاه و استبدادی طالبان در سال 2001 میلادی در افغانستان انتظار می‌رفت که هنر سینمایی پس از خاموشی طولانی مورد توجه خاص دولت قرار بگیرد، اما با گذشت شانزده سال از این انتظار، تاهنوز مقام‌های ارشد دولت افغانستان به فرهنگ و هنر سینما توجهی نکرده‌اند.
آقای احمدی گفت: وضعیت سینمای ما در حالت بسیار بدی قرار دارد و هیچ‌گونه تولیدی وجود ندارد، هیچ‌گونه ساخت و سازی نیست، هیچ‌گونه رخ توجه دولت نه به فرهنگ است و نه هم به هنر. یعنی این‌قدر دست‌کم گرفته شده که ما مجبور شدیم یک صدا را از اینجا بلند بکنیم و صدای دیگر را شاید خیابانی بسازیم.
لطیف احمدی در این کنفرانس خبری افزود که وضعیت فرهنگ و هنر در افغانستان پس از انقلاب هفتم ثور سال 1357 تازه جان گرفته بود اما، با حاکم شدن مجاهدین در این کشور، سینماگران مجبور شدند تا افغانستان را ترک کنند و یاهم به بهانه‌های مختلف مورد شکنجه و آزار و اذیت قرار بگیرند.
به گفته او پیش از انقلاب هفتم ثور زمینه‌های خوبی برای فعالیت‌های سینمایی و هنری در افغانستان مساعد تا این که با آمدن مجاهدین این زمینه‌ها محدود شده و با حاکمیت طالبان کاملا از بین رفت.
وی میافزاید: آمدن طالبان در افغانستان موسسه افغان فیلم یگانه نهاد سینمایی دولتی به دپوی مهمات جنگجویان این گروه مبدل شد.
این سینماگر افغان از رهبران حکومتی به ویژه حامد کرزی رییس جمهور پیشین و اشرف‌غنی و عبدالله رهبران حکومت وحدت ملی، شدیدا انتقاد کرده می‌گوید که آنان فرهنگ‌ستیزی می‌کنند.
لطیف احمدی میافزاید که حامد کرزی در طول چهارده سال حاکمیت خود، یک بار هم ویرانه‌های «کابل تئاتر» را که زمانی از معروف‌ترین تئاتر کشورهای منطقه به شمار می‌رفت، در چند صد متری ارگ ریاست جمهوری ندید.
لطیف احمدی رهبران حکومتی را متهم به فرهنگ ستیزی در افغانستان کرده گفت: هیچ‌گونه پشتبانی در راستای فرهنگ از جانب حکومت و دولت وجود ندارد و خودش در ذات خود نوعی از فرهنگ ستیزی است. یعنی که ما فرهنگ را عقب زده می‌رویم و این خودش فرهنگ ستیزی است. ما هیچ گونه برآمد، دست‌آورد و سازشی حکومت را در مورد فرهنگ نمی‌بینیم.
وی تاکید کرد که فعالیت فعلی رسانه‌ها در افغانستان نیز از دست‌آوردهای دولت این کشور به شمار نمی‌رود بلکه میراثی است که برنامه آن در بن طرح شد.
به گفته آقای احمدی، در اولین کنفرانس بین‌المللی در باره افغانستان، در سال 2001 میلادی در بن تمام شد تا از آزادی بیان و رسانه‌ها در افغانستان حمایت شود.
در همین‌حال، فقیر میوند آگاه رسانه‌ای در کشورهای پس از جنگ، می‌گوید که همان طوری که دولت افغانستان به تجهیزات نظامی پیشرفته و سنگین برای نیروهای امنیتی در مبارزه علیه گروه‌های تروریستی نیاز دارد برای فرهنگ‌سازی و تقویت هنر نیز به چنین امکانات گسترده نیاز دارد.
آقای میوند میافزاید که دولت افغانستان برای تقویت فرهنگ و هنر در این کشور نیازمند طرح و اجرای یک پالیسی مشخص در این راستاست.
فقیر میوند گفت: ما شاید سخت به F16 یا هواپیماهای دیگر جنگی و یاهم به تانک‌های غول‌پیکر که بتواند در دامنه‌های کوه‌های هندوکش و بابا بلند شوند تا کسانی را که امنیت ملی و ارضی ما را به خطر می‌اندازنند پایین بکشند، نیاز داشته باشیم؛ اما این یک لبه کار است. ساختار آینده افغانستان بدون فیلم، بدون سینما، بدون کارهای فرهنگی و هنری ناممکن است.
سپوتنیک نوشت: هرچند هنر و صنعت سینما در افغانستان سابقه طولانی دارد، اما سینماگران این کشور تاکنون موفق نشده اند تا در تولید محصولات سینمایی با برخی از کشورها و حتا کشورهای همسایه رقابت کنند.
انتهای پیام/