به گزارش خبرنگار فوتبال و فوتسال گروه ورزشی باشگاه خبرنگاران جوان،در روزگاری که بهانه فوتبال بازی کردن پول نبود و روزگاری که بازیکنان برای پیراهن و پرچم خود فوتبال بازی می کردند ، مکانی وجود داشت که عشق مردم را به فوتبال و چشم هایشان را به ساق هایی گره می زد که میلیاردی نبودند.امجدیه ورزشگاهی پیر در دل پایتخت ، که قلب تپنده شهر بود و شناسنامه فوتبال ما محسوب می شد.
در سال 1305 و پس از پیروزی پنج بر دو تیم تهران مقابل انگلیسی ها و زمانی که باغ شخصی با نام امجد نظام در اطراف تهران برای ساخت ورزشگاه خریداری شد ، کسی فکرش را نمی کرد که روزی تهران آنقدر گسترش یابد که که این ورزشگاه به مرکز شهر کشیده شود.
دستور ساخت ورزشگاه در سال 1305 داده شد و در سال 1318 نخستین دوره مسابقات قهرمانی کشور که در چند رشته ورزشی انجام شد در این ورزشگاه برگزار و امجدیه رسما افتتاح شد. تا سال 1353 که ورزشگاه آزادی ساخته شد ، امجدیه خانه تیم ملی ایران محسوب می شد و بسیاری از خاطرات شیرین ملی ما در این ورزشگاه رقم خورد. نخستین راهیابی فوتبال ایران به بازی‌های المپیک ۱۹۶۴ توکیو با پیروزی بر هندوستان، نخستین قهرمانی جام ملت‌های آسیا و نخستین قهرمانی در جام باشگاه‌های آسیا در امجدیه صورت گرفت. پس از پیروزی انقلاب اسلامی نام ورزشگاه به شهید علی اکبر شیرودی ، یکی از جنگاوران نیروی هوایی ایران طی هشت سال دفاع مقدس تغییر یافت.
حمیدرضا صدر در کتاب روزی روزگاری فوتبال امجدیه را اینگونه توصیف کرد :«اینجا امجدیه بود. استادیوم کوچک ما خرامیده وسط شهر ، محصور بین چهار خیابان ، با سکوهای نزدیک به زمین که صدای توپ ، فریاد بازیکنان ، نق های مربی ها و سوت داورها را می شنیدیم. پس زمینه ساختمان های مسکونی که گاه و بیگاه صاحبخانه و میهمانانش در قاب پنجره می نشستند و یا روی بام ها می ایستادند ، احساس خانگی بودن القا می کرد. ما به یک خانواده تعلق داشتیم و فوتبال با همه فراز و نشیب ها و زیبایی ها و زشتی هایش بین اهالی خانواده پیوند ایجاد می کرد.»
شیرودی در حال حاضر دیگر حس خانگی بودن ندارد. آنجا فقط یک خانه متروکه است که سالی یکی دو بار فقط برای چرخاندن تابوت اهالی خانه از آن استفاده می شود. حالا سکوهای سرد ورزشگاه حسرت دوران باشکوه گذشته را می خورد و سکوت آزاردهنده ای جای هیاهوی تماشاگران را گرفته است. تماشاگرانی که با شیرجه های ناصرحجازی قوت قلب میگرفتند ، از سانتر های منصور پورحیدری لذت می بردند ، با فرارهای رضا احدی نیم خیز می شدند و با گلهای همایون بهزادی به هوا می پریدند.
چمن رنگ پریده ورزشگاه هنوز جای استوک بزرگان فوتبال دنیا را روی خود دارد. در امجدیه بود که استنلی متیوز، ستاره دهه 1950 انگلیس و مرد سال فوتبال اروپا برای بازی خداحافظی حسن حبیبی به میدان رفت. جف هرست و گوردون بنکس، قهرمانان جام جهانی 1966 ، اووه زیلر، کاپیتان تیم ملی آلمان. اوزه بیو، ستاره پرتغالی و قهرمان جام باشگاه‌های اروپا با پیراهن بنفیکا، هلنیو هررا، مربی افسانه‌ای اینتر، و فرانک اوفارل، مربی منچستر یونایتد ، امجدیه با همه این بزرگان خاطره دارد.
این ورزشگاه امروز میزبان افتتاح سفر به ابدیت است و خبری از شور و نشاط در آن نیست. تهران بزرگ حق دارد که ورزشگاهی را که مدفن خاطرات تلخ و شیرین زیادی است را دوباره زنده ببیند. مصطفی مدبر، رئیس سازمان توسعه و نگه‌داری اماکن ورزشی کشور در برنامه 90 خبر از بازسازی دوباره شیرودی داد تا از سوت و کور بودن در بیاید و هیجان گذشته به آن بازگردد.بازگشت به دورانی که صفر ایرانپاک ، حسن حبیبی ، علی پروین ، حسین کلانی و بسیاری از بزرگان فوتبال ما به آن تعلق داشتند. روح ورزش جدا از نشاط و هیجان نیست ، خودمان با دست خودمان پیرترین ورزشگاه کشورمان را به گورستان خاطرات تبدیل نکنیم.
مسیح درخشنده
انتهای پیام/