سکینه جعفری یک تن از زنان نظامی در این اکادمی است که ٢١ سال عمر دارد. وی میگوید "چه دختر باشد چه بچه، باید فیر کردن بلد باشند. یک موقع میشود که در خانه دزد میاید، باید از جان خود و جان فامیل خود حد اقل دفاع کرده بتوانند.”
سازمان ملل متحد میگوید با وجود تلاش های چندین ساله جامعه بین المللی و سازمان های زنان افغانستان در سطح جهان برای زنان بدترین کشور پنداشته شده است.
در این پایگاه نظامی در کابل زنان و مردان به طور جداگانه آموزش میبینند، ولی دگرمن کبرا تنها میگوید که برنامه های آموشی در آن یکسان است. دگرمن کبرا میگوید "آنچه را که برای پرنسول طبقه ذکور تعلیم داده میشود، برای طبقه اناث هم عین آموزش داده میشود. عین تعلیم، تاکتیک، مانور است که ما آن را اجرا میکنیم.”
دگرمن کبرا تنها که ٢٨ سال عمر دارد میگوید دخترانی که از این اکادمی فارغ می‌شوند باسواد اند و در بخش های غیر محاربوی مانند بخش اداری، منابع بشری لوژستیک، استخباراتی و سایر بخش ها ایفای وظیفه خواهند کرد.
برخی از این سربازان زن می‌گویند که به دلیل تهدید طالبان قادر به برگشت به خانه های شان نیستند و شمار زیاد از زنان گزارش می‌دهند که در داخل اردو با مشکلات زیاد روبرو اند.
وظیفه زنان در بیرون از منزل هنوز هم در افغانستان یک مسأله جنجال بر انگیز است. مرکز تحقیقاتی آسیا فوندیشن سال گذشته در مورد کار زنان در بیرون از منزل نظر سنجی سالانه را راه اندازی کرد.
نتایج این نظر سنجی نشان که برای حدود ۶٠ در صد افغانها کار زنان در صفوف اردو و پلیس قابل قبول نیست. مشکلات فرا راه زنان را بنفشه سروری که در اکادمی نظامی تدریس می‌کند و بیست سال عمر دارد تائید کرد.
خانم سروری میگوید ” از زمانیکه به اردو آمدیم، با مشکلات زیاد دست و پنچه نرم می‌کنم. اول اینکه در جامعه که زنده گی میکنیم یک جامعه سُنتی است. مردم در برابر اینکه زنان در بیرون وظیفه اجرا میکنند کمی بد بین می‌باشند. دوم مشکلات امنیتی است.”
ایالات متحده در سال ٢٠١۶ میلادی ٩٣ اعشاریه پنچ میلیون دلار به مصرف رسانده تا شمار زنان را در اردو افزایش دهد. اما دفتر سرمفتش امریکا برای بازسازی افغانستان (سیگار) میگوید که شمار زنان نظامی در افغانستان به ٩٠٠ نفر میرسد که از هدف تعین شده که ۵٠٠٠ است نهایت پائین است.
به نوشته رشد، سیگار از قول آموزگاران قوای ناتو در افغانستان میگوید که مخالفت مرد خانواده، داشتن مشکلات با همکاران مرد، معاش پائین، مسؤلیت های خانوادگی، نبود ترفیع، نبود آموزش و امنیت از جمله مسایل اند که باعث شده زنان صفوف اردو و پولیس را ترک کنند.
انتهای پیام/