به گزارش خبرنگار گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از ساری ،سینه زن ها مشعلی را در حیاط تکیه می گذاشتند و دور آن سینه می زدند و گاهی زبانه و ارتفاع شعله ی مشعل، به یکی دو متر هم می رسید.
پایه چوبی مشعل را داخل زمین فرو می بردند ، سر پایه، محفظه ای آهنی داشت که درون آن پارچه های کهنه قرار داده، نفت می ریختند و آتش می زدند.
در جایی هم چند گلوله پارچه آغشته به نفت آماده وجود داشت تا هرگاه نیاز شد، مشعل را روشن کنند.
در برخی مناطق شرق مازندران، برای جمع آوری پارچه های کهنه، شماری از بچه ها در کوچه پس کوچه های ده راه می افتادند و می خواندند:
مشعل دله، وچه ها بمونه، کوچه دله، جمع کندنه مم سر سو، هرکس ندیه، دکفه کله!
مشعلی که در روستای ریکنده قائم شهر استفاده می شد و هنوز هم باقی مانده است، سری مشبک ، فلزی با دسته ای کوتاه بر روی چوب بلند قرار دارد.
این چوب و سرفلزی مشبک را شب های عزاداری در محوطه نصب می کردند و بعد از روشن کردن، دورش سینه می زدند.
بعدها چراغ زنبوری و به تدریج برق به محل آمد و مشعل به کناری نهاده شد.
انتهای پیام/