به گزارش خبرنگار
دنیای ارتباطات گروه فضای مجازی باشگاه خبرنگاران جوان؛ عمر دسترسی به اینترنت جهانی تقریباً به نیمه رسیده بود که زمزمههای راهاندازی اینترنت ملی در داخل کشور به گوش رسید. مهمترین هدف این پروژه کاهش وابستگی به شبکه جهانی اینترنت اعلام و شرایطی برای آن در نظر گرفته شد که از جمله میتوان به این موارد اشاره کرد: به حداقل رساندن اتكای كشور به كشورهای ديگر در استفاده از فضای مجازی، جذاب سازی و غنی سازی محتوا و خدمات بومی جهت پاسخگويی حداكثری به نيازهای داخلی، ساماندهی تبادل اطلاعات با شبكه جهانی، فراهم آوردن شرايط لازم برای دستيابی فضای مجازی كشور به بالاترين سطح از امنيت و سلامت، و استفاده حداكثری از فضای مجازی به منظور ارتباط و همكاری وسيع و هدفمند با ملتها خصوصا ملل مسلمان.
از آن زمان یعنی حدود 11 سال پیش برنامهریزیهایی برای انجام این پروژه صورت گرفت اما مانند هر پروژه عظیم دیگری مخالفانی داشت که باعث به تأخیر افتادن آن تا به امروز شد. یکی از سؤالاتی که معمولاً درباره راهاندازی شبکه ملی اطلاعات پرسیده میشد این بود که اساساً چرا باید چنین کاری انجام پذیرد و کشورهای دیگر نیز کاری در این زمینه کردهاند یا نه.
با نگاهی به وضعیت اینترنت در چند کشور مطرح دنیا مشخص میشود که پیش از ما بودهاند کشورهایی که به دلیل عدم اعتماد به شبکه جهانی اینترنت به مقوله راهاندازی شبکه ملی اطلاعات اهتمام ورزیدهاند. رسواییهای اخلاقی و افشای اطلاعاتی از رئیس جمهور فرانسه، صدر اعظم آلمان و نخستوزیر انگلیس در سالهای اخیر و بهویژه افشاگریهای اسنودن درباره جاسوسیهای آمریکا، این کشورها را بر آن داشت تا قوانین سختی برای استفاده از اینترنت وضع کنند و برای امنیت بیشتر کمکم به فکر اینترنت ملی بیفتند.
در حال حاضر کره جنوبی، در بین کشورهایی که بهنوعی شبکه ملی اطلاعات یا چیزی مشابه آن را راهاندازی کردهاند رتبه اول را دارد. آمادگی الکترونیکی و پهنای باند در کره جنوبی که بهعنوان غول اینترنت جهان شناخته میشود از وضعیت مطلوبتری برخوردار است بهطوری که 80 درصد پهنای باند آن داخلی است. مسئولان کره جنوبی شبکه ملی اطلاعات را یکی از عوامل توسعهیافتگی در این کشور میدانند.
استرالیا نیز NBN یا شبکه "باند وسیع" را دارد که طبق برنامهریزیهای صورتگرفته قرار است تا پایان سال 2021 حدود 93 درصد از کل جمعیت این کشور را پوشش دهد.
شبکه ملی اطلاعات در هند به "شبکه ملی دانش" شناخته شده است. علت نامگذاری این شبکه این است که جمعآوری اطلاعات به "دانش" منتهی میشود. در هند نیز سازمان فناوری اطلاعات مسئول شبکه ملی دانش است. برزیل دیگر کشوری است که به راهاندازی اینترنت ملی اهتمام ورزیده با این تفاوت که نام این شبکه "سلامت الکترونیکی" است. مقامات برزیل شبکه سلامت را در توسعه اقتصادی بسیار مؤثر میدانند.
کویت، کشور کوچکی که در همسایگی ایران قرار دارد نیز شبکه ملی اطلاعات دارد. در کنار همه اینها چین سالهاست که شبکه اینترنت ملی خود را راهاندازی کرده و یکی از کشورهایی است که در برابر حملات الکترونیکی آمریکا بیشترین مقاومت را کرده است. طراحی سیستم عامل ملی؛ طراحی بیشترین بازیهای ملی رایانهای و موتور جستوجوی ملی از اقداماتی است که این کشور برای تأمین هرچه بیشتر امنیت در فضای مجازی انجام داده است. حتی کاربران چینی حق استفاده از نامهای مجازی در وبلاگها و دیگر خدمات این شبکه را ندارند و ملزم به استفاده از نامهای حقیقی هستند.
اما بهنظر میرسد مسئله امنیت سایبری برای کشورهای پیشرفته حائز اهمیت بیشتری است به طوری که خود آمریکا نیز که مرکز اینترنت جهانی و در رأس فناوری اطلاعات است چند سالی است به صرافت ایجاد اینترنت ملی افتاده است. در آمریکا حدود 50 شبکه بین ایالتی وجود دارد که حتی سایر ایالت ها به شبکه های طراحی شده برای ارتباط بین ایالتی دو ایالت دیگر دسترسی ندارند.
به زبان ساده باید گفت با توجه به حجم گسترده هجمههای اینترنتی و افشاگریهای صورتگرفته در این زمینه، مزایای راهاندازی شبکه ملی اطلاعات آنقدر هست که اگر هم ایرادی بر سر راهاندازی آن وجود داشته باشد نادیده گرفته شود. 11 سال زمان کمی نیست، چه بسا کشورهایی که از آنها نام برده شد در طول همین سالها به ایجاد شبکه ملی اطلاعات اقدام کردند و حتی ایدۀ آن را از ما گرفتند و اکنون بسیار جلوتر از ما هستند. به نظر میرسد علیرغم تأکیدات مکرر مقام معظم رهبری بر عملی شدن این پروژه، آنچه تا کنون مانع انجام آن شده مشکلات زیرساختی است که سالها حلنشده باقی مانده است. گرچه اخیراً خبرهای خوشی از وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات شنیده شده که همزمان با هفته دولت بخشی از این پروژه اجرایی شود. امید است در سال "اقتصاد مقاومتی، اقدام و عمل" این مهم محقق شود.
انتهای پیام/