فقط چهار مدال آن هم ار رشته هایی که توقع غیر از طلا نمیرفت.
جامعه ورزش باید علمی به موضوع نگاه کند این شعار همیشگی وزارت ورزش و جوانان در تفهیم عملکرد برخی رشته ها کار را ساده تر می کند.
شمشیر بازی یکی از رشته هایی بود که شاید اگر اعتراضی هم به قضاوت هایش وارد بود حداقل ما به آن نپرداختیم آنطور که در مورد بهداد سلیمی بالا و پایین پریدیم.
روزی روزگاری ما وقتی اسم شمشیر باز می آمد نا خود آگاه یاد زورو می افتادیم اصلا ایران را چه به شمشیر بازی؟
قاطعانه از هر صد ایرانی شاید یک نفر هم نمیدانست شمشیر بازی چه ورزشی است؟
مسئولان ورزش هم خیلی با این رشته آشنا نبودند.
اما در المپیک ریو میلیون ها بیننده دیدند که شمشیرباز ایرانی چطور با اقتدار حریفان را کنار زد.
اگر در وزنه برداری و کشتی طلا بگیریم کار بزرگی است اما مگر نه اینکه جعفر سلماسی وقتی اولین مدال را برای ایران گرفت از همان روز تا به حال از این رشته فقط توقع مدال است؟
کسب مدال طلا در هر رشته ای قابل تحسین و بزرگ است،اما باور کنید در رشته هایی همچون شمشیر بازی که متعلق به ما نیست و سابقه درخشانی ندارد رسیدن به مقام چهارم معادل طلاست.
اگر قرار بر تقدیر و پاداش باشد هم باید معادل همان پاداش را برایش در نظر گرفت.
همین که از این به بعد وقتی اسم شمشیر می آید یاد" زورو و گارسیا" نمی افتیم و یاد حمله های بی امان عابدینی ملی پوش شمشیر بازی می افتیم ارزش طلا ندارد؟
اعتقاد ما بر این است که پاداش را بر حسب رشته باید داد،بر حسب رکورد باید داد.
مثل این می ماند که ما در فوتبال چهارم جهان شویم.
گفته می شود بهداد باید پاداش مدال بگیرد بسیار پسندیده است این اقدام اما شمشیر باز کشورمان هم لایق مدال است که اگر در المپیک نگرفت از دست شما بگیرد و به عنوان آوانگارد نامش در پیشرفت شمشیر بازی ثبت شود.
باور کنید تفاوت است بین فقط حضور در المپیک و رسیدن به مرز مدال...
اما اگر قرار است در سال های آتی هم با توجه بیش از حد به رشته های وزنه برداری و کشتی بقیه رشته ها بی انگیزه بمانند به قول دکتر گودرزی وزیر ورزش و جوانان حد ورزش ایران همین چهار مدال می ماند مگر اینکه نگاه ما عوض شود.
انتهای پیام/