مجتبی شاکری، رزمنده دفاع مقدس و عضو چهارمین دوره شورای شهر تهران در گفتگو با خبرنگار
حوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان به روایت خاطره ای از حال و هوای رزمندگانی که به دست رژیم بعث عراق اسیر شده بودند، پرداخت و اظهار داشت: من جزء آزادگان دفاع مقدس نبودم اما مسئولیت نگارش رمان‌هایی با موضوع اسارت را داشتم. به یاد می آورم در جلسه ای که با جمعی از نویسندگان و فیلمنامه نویسان داشتیم یکتایی لنگرودی، راوی کتاب «تشنه شبنم» که نامش در میان شهدای جنگ تحمیلی عراق علیه ایران اعلام شده بود و پس از بازگست به میهن بر سر قبر خود حاضر شد به ما گفت که «در روزهای پیش از اسارت پای من قطع شده بود و در میدان مین افتاده بودم و از شدت عطش بی حال شده بودم. در همین حال بودم که توجهم به یک قوطی کنسرو جلب شد و خودم را کشان کشان به آن رساندم اما وقتی که به نزدیکیش رسیدم متوجه شدم که چیزی درون آن نیست بعد از آن از شدت تشنگی بیهوش شدم و نزدیکی های طلوع آفتاب به هوش آمدم سپس برای رفع تشنگی ام از شبنم های روی علف هایی که در میدان مین رشد کرده بودند استفاده کردم و آنها را نوشیدم.»
وی افزود: با شنیدن این خاطره بود که نام کتابی که در آن به روایت خاطرات این اسیر پرداخته بودیم را «تشنه شبنم» گذاشتیم.
عضو چهارمین دوره شورای شهر تهران گفت: بخشی از انقلاب و دفاع مقدس ما پشت صحنه رزم و توسط خانواده ها، پدران و مادران رزمندگان رقم خورد و بخش دیگر آن را ستادهای کمک کننده به خط مقدم رقم زدند.
شاکری ادامه داد: بخش هایی که مختص آموزش‌های نظامی بودند، لایه دیگری انقلاب اسلامی و دفاع مقدس ما را تشکیل می دادند و لایه دیگر آن را نیز افرادی تشکیل می دادند که به اسارت رفتند. آنچه در مورد آزادگان مطرح می شود مربوط به لایه چهارم انقلاب اسلامی و دفاع مقدس است.
وی تصریح کرد: به نظر می‌رسد که بخشی از سرمایه بزرگ ادبی کشور متعلق به آزادگان است و ادبیات ما در بخش پردازش به خاطرات آزادگان قابل توجه و تأثیرگذار بوده است.
انتهای پیام/