مادر این نوزاد پس از سفر به مناطق آلوده، به بیماری ناشی از زیکا مبتلا شده بود.
جزئیات بیشتری از وضع مادر و نوزاد به دست نیامده است.
ویروس زیکا نخستین بار در سال 1947 در آفریقا و در بدن یک میمون یافت شد. نام این ویروس از جنگلی در اوگاندا، که نخستین میمون های مبتلا به ویروس در آن یافت شده اند، گرفته شد.
بر اساس اعلام سازمان بهداشت جهانی، این ویروس توانست در طول چندین سال، به تدریج در کشورهای اوگاندا و تانزانیا از میمون به انسان منتقل شود.
زیکا نیز همچون دو بیماری تب دانگی و چیکونگونیا که بیماری های مشابهی هستند، از سوی گونه هایی از پشه منتقل می شود که در مناطق حاره و تحت حاره ای زندگی می کنند و آدس آجیپتی و آدس آلبوپیکتوس یا پشه ببر نام دارند.
بیماری در 70 تا 80 درصد موارد، بدون هیچ نشانی بهبود می یابد. علائم بیماری شبیه یک آنفلوانزای ساده اند و شامل سردرد، درد عضلات و درد مفاصل و نیز تب خفیف به علاوه ضایعات پوستی خفیف می شوند.
این علائم میان 2 تا 7 روز بروز می کنند و به اتمام می رسند. دو عارضه عمده و مهم این بیماری عبارتند از: مشکلات دستگاه عصبی و کوچکی سر نوزادان در مادران بارداری که به زیکا مبتلا می شوند.
البته هنوز به طور قطع ارتباط علی و معلولی بین این دو عارضه و بیماری زیکا، تایید نشده است.
عارضه اصلی عصبی این بیماری، سندروم گیلن باره است که نوعی بیماری است که در آن دستگاه عصبی انسان به مغز و اعصاب خود شخص حمله می کند و ضعف و گاهی فلج را سبب می شود.
بیشتر مبتلایان به زیکا بهبود می یابند ولی گاهی بیماری مرگبار می شود. میکروسفالی یا کوچکی جمجمه و ناهنجاری های مغزی در نوزادان نیز گزارش شده اند که بیشتر موارد یاد شده در برزیل بوده است.
هیچ واکسنی برای زیکا موجود نیست و هیچ درمان خاصی برای این بیماری، ابداع نشده است و بیماران به داروهای مسکن معمولی پاسخ می دهند.
ویروس این بیماری از طریق گزش پشه منتقل می شود لذا مبارزه با پشه و پرهیز از تماس با این حشره، از روش های اصلی کنترل بیماری است.
کارشناسان، پوشاندن پنجره ها و نصب توری را در پیشگیری از شیوع بیماری، مفید می دانند.
در کشورهای بحران زده نیز مقامات بهداشتی درمانی، با ضد عفونی کردن محیط و پاکسازی آب های راکد، که محل تخم گذاری پشه ها است، از شیوع بیماری جلوگیری می کنند.