با بررسی باختهای چند سال اخیر ایران در عرصه ملی و باشگاهی به یک الگوی مشترک در این باختها می رسیم.
باختها به تیمهایی بوده است که برروی کاغذ ضعیف تر از ایران بوده اند.
در تمام این مسابقات تیم ایرانی از همه لحاظ از حریف برتر بوده است.
در تمام این مسابقات در ابتدای بازی این تیم ایرانی بوده است که از حریف با یک یا دو گل از حریف پیشی گرفته است.
در تمام این بازیها هر چه به آخر بازی نزدیک شده ایم تیم های حریف یا بازی را به تساوی کشانده اندو در ضربات پنالتی تیم ایرانی را شکست داده اند و یا با اختلاف یک گل تیم ایرانی را شکست داده اند.
نمونه این بازی ها میتوان به موارد زیر در این چند سال اشاره نمود:
بازی منصوری قرچک – ناگویای ژاپن فینال جام باشگاههای آسیا
بازی تاسیسات دریای – ناگویای ژاپن مرحله حذفی جام باشگاههای آسیا
تیم ملی ایران – تایلند قهرمانی جام ملتهای آسیا
تیم ملی ایران – ژاپن جام ملتهای آسیا
تیم ملی ایران – کلمبیا جام جهانی
به طور حتم این شکل باختن در این مسابقات ربطی به امکانات نامناسب و یا عدم مدیریت و یا مسائل حاشیه ای و یا مربیان ایرانی و خارجی ندارد این یک مشکلی است که بایستی کاملا از لحاظ فنی مورد ارزیابی قرار گیرد و تیمها در این موقعیتها قرار داده شوند و راهکارهای مناسب و یا درحقیقت پروتکل مواجهه با این شکل بازی برای بازیکنان تشریح و تفهیم گردد.
به طور حتم در جام جهانی این الگو تکرار خواهد شد و تیم ما نه در مقابل اسپانیا بلکه در مواجهه با مراکش و علی الخصوص آذربایجان با این مشکل مواجه خواهد شد.
انتهای پیام/