به گزارش خبرنگار
دفاعی امنیتی گروه سیاسی باشگاه خبرنگاران جوان؛ زمانی که در طول جنگ جهانی اول بسیاری از مردها با ترفندهای بسیاری به جبهه‌های جنگ نمی‌رفتند، زنانی بودند که به جای خانه‌داری و مراقبت از همسرانشان، بند پوتین‌هایشان را محکم بستند و راهی جنگ شدند. زنانی که به دختران جزایر قناری معروف شدند و بمب می‌ساختند. کسانی که رنگ پوستشان به علت تماس با مواد شیمیایی زرد شده بود.
زنان قناری نفراتی بودند که در جنگ‌جهانی اول بمب‌های (TNT) می‌ساختند. بیشتر این زنان زندگی معمولی داشتند. آنها خانه‌دار، پرستار و یا کارمند ادارات و شرکت‌ها بودند. کم کم و با شعله‌ور شدن جنگ جهانی اول و رفتن تعداد زیادی از مردان به جنگ، استفاده از زنان در دستور کار قرار گرفت. از زنان به شدت کار کشیده می‌شد و به آنها دستمزد بسیار کمی داده می‌شد.
زنان بیش از ۸۰ درصد سلاح های جنگ جهانی اول را ساختند
زنان مسئول تولید مهمات برای جنگ بودند و با همان مقدار کار نصف حقوق مردان را دریافت می‌کردند. جالب است بدانید که در پایان جنگ بیش از هشتاد درصد سلاح‌ها و مهمات جنگی را زنان تولید می‌کردند. زنانی که در کارخانه‌ها کار می‌کردند کم کم به عروسک خیمه شب بازی معروف شدند. آنها با مواد منفجره بسیار قوی سر و کار داشتند. شرایط آنها بسیار سخت و خطرناک بود و کوچک‌ترین غفلت باعث انفجار مواد می‌شد.
زنان مسئول اجرای کامل برنامه تسلیحاتی دولت‌ها بودند. آنها موظف بودند تا مطمئن شوند تمام مراحل تولید سلاح به درستی پیش می‌رود. زنان با مواد آتش‌زا کار می‌کردند و به قدری سریع در کارهای تولید بمب مهارت پیدا کردند که تصمیم گرفته شد تمای مراحل تولید بمب و سلاح‌های شیمیایی را به زنان بسپارند. متاسفانه کارخانه‌های تولید سلاح زیاد به سلامت زنان اهمیت نمی‌دادند. فقط در برخی کارخانه‌ها زدن ماسک آن هم در برخی مراحل الزامی بود و در بیشتر موارد زنان با لباس‌هایی معمولی مشغول به کار بودند.
زمانی که زنان برای کار در کارخانه‌های بمب‌سازی استخدام می‌شدند، از آنها تست‌های گزینشی شدیدی به عمل می‌آمد تا بتوانند اسرار و رازها را حفظ کنند. به طور واضح به آنها گفته می‌شد که درز اسرار به بیرون، بسیار برای زنان شاغل در آنجا و خانواده‌هایشان گران تمام خواهد شد . زیر پا گذاشتن قوانین مجازات‌های سنگین و زندان به همراه داشت.
چرا زنان قناری زرد می‌شدند
تولیدTNT ماده سمی را به وجود می آورد که پوست و موی زنان را زرد می‌کرد. برخی موارد نیز گزارش شده بود که مواد سمی مو سر زنان را سبز رنگ می‌کرده است. برخی زنان مشکل ناباوری و حتی مشکل تخمدان نیز پیدا می‌کردند.
اثرات جانبی تولید سلاح‌های شیمیایی به همین جا ختم نمی‌شد. بسیاری از زنان دردهای ناحیه قفسه سینه را تجربه می‌کردند. بسیاری از آنها به شدت ضعیف شدند و برخی کودکان ناقص به دنیا می‌آوردند. برخی زنان تمام بدنشان به رنگ زرد درآمده بود. آنها بعد از جنگ کودکانی را به دنیا آوردند که زرد رنگ بودند و به آنها کودکان قناری می‌گفتند. پزشکان می‌گفتند که رنگ زرد کودکان بعد از مدتی از میان می‌رود.
قبل از آغاز جنگ زنان برای وعده ناهار به خانه‌هایشان می‌رفتند، اما در طول جنگ غذا خوردن برای آنها ممنوع شد و دولت‌هایشان برای آنها غذای آماده می‌فرستادند. برخی کارخانه‌ها در حیاط‌شان سبزی و میوه پرورش می‌دادند و به زنان از آنها غذا می‌دادند.
بعد از جنگ بسیاری از زنان شغل خود را از دست دادند. مردانی هم که از جنگ برگشتند بیکار بودند و شرایط برای خانواده‌ها روز به روز سخت‌تر می‌شد. در سال ۱۹۱۹ بیش از ۶۰۰۰۰۰ زن بریتانیایی بیکار بودند. در طول جنگ از هر دو زن یک نفر جان خود را در کارخانه تولید بمب از دست داد. اما تمامی این تلفات تا سال‌ها بعد از جنگ از دید عموم مردم پنهان ماند. این زنان در جنگ فداکاری‌های بسیاری کردند، ولی هیچگاه کسی از آنان یاد نکرد.
گزارش از حمیدرضا قربانی
انتهای پیام/