به گزارش خبرنگار گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان خورشید فروزان حیات امام علی علیه السلام ، در افق روز نوزدهم رمضان سال چهلم هجری در کوفه برای همیشه خاموش رو به خاموشی می‌رود ، زمین به لرزه در آمد و آسمان متزلزل شد و خروش از فرشتگان آسمان ها بلند شد و باد سیاهی وزید، به طوری كه جهان را تیره و تاریك ساخت.
شب را میهمان دخترشان بودند؛ زمان افطار سه لقمه خوردند و به عبادت پرداختند، از اول
شب تا صبح بیقراری به سراغشان آمده بود گاهی به آسمان و ستارگان نگاه می کردند و هر چه طلوع نزدیک
تر می شد، تشویشان بیشتر.
مولا می‌فرمود: نه من دروغ می گویم و نه آن کسی که
به من خبر داده دروغ گفته است. شبی که مرا وعده شهادت داده اند، امشب است.
سرانجام آن شب هولناک به پایان رسید و علی علیه السلام
در تاریکی سحر برای ادای نماز صبح به سوی مسجد حرکت کرد.
مرغابی‌های حیاط خانه هم میدانستند این رفتن مولا با بقیه فرق دارد و به جامه اش آویختند. اهل خانه خواستند آن ها را از او دور سازند،
اما امام فرمود:آن ها را به حال خود بگذارید. آنها اکنون سروصدا می‌کنند اما به زودی
نوحه سر خواهند داد.
بچه ها که همگی پریشان بودند از پدر خواستند تا جعده را به جای خویش بفرستند تا با مردم نماز بگذارد اما حضرت فرمودند: از قضای الهی نمی توان
گریخت، آن گاه کمربند خود را محکم بست و در حالی که این دو بیت را زمزمه می کرد عازم
مسجد شد.
کمر خود را برای مرگ محکم ببند، زیرا مرگ تو را ملاقات
خواهد کرد
سپس در تاریکی سحر برای ادای نماز صبح به سوی مسجد حرکت کردند.
امام
علیه السلام وارد مسجد شد و به نماز ایستاد. وقتی به سجده رفت، ابن ملجم در حالی که
فریاد می زد: « للّه الحکمُ لا لک یا علی » (حکم برای خداست نه برای تو ای علی) با
شمشیر زهر آلود، ضربتی بر سر مبارک علی علیه السلام زد. این ضربت به محلّی اصابت کرد
که سابقاً شمشیر عمرو بن عبدود در جنگ خندق بر آن خورده بود.
عبدالرحمن معروف به ابن ملجم مرادی از خوارج نهروان و قاتل علی بن ابی طالب(ع)، امام اول شیعیان، است.
ابن ملجم پس از به خلافت رسیدن علی(ع)، با او بیعت کرد، در جنگ جمل در کنار او جنگید و پس از جنگ صفین و پایان حکمیت، به خوارج پیوست.
ابن ملجم، در ۲۱ رمضان با یک ضربت شمشیر امام حسن(ع) قصاص شد.
وی بنا بر روایات اهل بیت(ع)در بین شیعیان به «اَشقَی الاَولّینَ وَ الآخرین» و «اشقی الاشقیاء» شهرت دارد.
حادثه ای که به شهادت امام علی علیه السلام انجامید، یکی از بزرگ ترین جنایت های بشری است؛ زیرا ابن ملجم مرادی، هیچ آزاری از امام ندیده بود. امیرمؤمنان علی علیه السلام برای او سرا پا مهر و محبت و خیر و برکت بود، چنان که برای دیگران.
این فاجعه، به بدنامی برنامه ریزان و عامل آن انجامید و برای امام علی علیه السلام ، حیاتی بود بالاتر از حیات دنیوی. حادثه مسجد کوفه و واکنش امام، نمایشگر اوج انسانیت و جلوه ای از نمایش عدل علوی در تاریخ بشری است. نوزدهم رمضان سال چهلم هجری، شاهد مظلومیت علی علیه السلام و اوج بندگی برترین انسان عصر پس از پیامبر بود.
نوزده رمضان، سکوی پرواز ظاهری امام علی علیه السلام تا بی کران ها، زمان جدایی از خلق و رسیدن به محبوب واقعی بود.
انتهای پیام/ف