به گزارش گروه بین‌الملل باشگاه خبرنگاران جوان وب‌سایت «امریکن تینکر» در مطلبی مدعی شد: یک سال پیش که مباحثات مرتبط با توافق هسته‌ای ایران در جریان بود، یکی از استدلال‌های کری و اوباما به این شکل مطرح می‌شد: «ادامه تحریم‌ها امکان‌پذیر نبود. شرکت‌های اروپایی به اندازه‌ای مشتاق تبادلات تجاری با ایران بودند که دولت‌هایشان در هر حال تحریم‌ها را لغو می‌کردند. تحریم‌های یک‌جانبه آمریکا نمی‌توانست سیل خروشان تبادلات تجاری با ایران را کُند کند. دلار آمریکا -- در جایگاه ارز ذخیره جهان -- سقوط می‌کرد، و نظم اقتصاد جهان -- چنان‌که آن را می‌شناسیم -- با پایانی مصیبت‌بار و پرهیاهو روبرو می‌شد.»
اما حالا یک سال به جلو و زمان حال بیایید. کری دیگر مشغول هشدار دادن به ما در خصوص بیهودگی تحریم‌های یک‌جانبه، هزینه‌های اجتناب از تعامل تجاری با ایران و نپیوستن سایر کشورها به آمریکا در صورت به خطر افتادن کسب و کارها و بانک‌هایشان، نیست. بلکه او دیوانه‌وار به پایتخت‌های اروپایی سفر می‌کند و با چشمانی اشکبار از شرکت‌های آنها ملتمسانه می‌خواهد تجارت با ایران را آغاز کنند و نگران تحریم‌های غیرمرتبط با توافق هسته‌ای ایران که آمریکا آنها را وضع کرده‌است، نباشند. او با تواضع خود را در برابر وزیر خارجه ایران به زمین می‌اندازد و به او اطمینان می‌دهد که دولت اوباما برای دستیابی ایران به تمامی قراردادهای تجاری مورد نظر تهران، هر آنچه در محدوده اختیاراتش است انجام می‌دهد (و او حتماً در این خصوص حق دارد)!
در ادامه این مطلب آمده‌است: چطور کار به اینجا کشید؟ هشدارهای جدی اوباما و کری در خصوص روانه شدن کسب و کارهای اروپایی به ایران و بیهودگی تحریم‌های یک‌جانبه آمریکا محقق نشد. در حقیقت، شرکت‌های اروپایی با احتیاط به تحریم‌های باقیمانده آمریکا چشم دوخته‌اند و برای سرمایه‌گذاری در طرح‌های ایران عجله‌ای ندارند. پس کری و اوباما عمداً دروغ گفتند، یا خودشان را فریب دادند. در هر صورت، آنها حالا به راهی برای برون‌رفت نیاز دارند و از طریق تلاش برای محقق شدن پیش‌بینی‌های اشتباهشان، در جستجوی آن هستند.
در پایان این مطلب آمده‌است: فهم‌پذیر است که سیاستمداران دروغ بگویند و به نگرش‌های خاصی متمایل شوند. آنها نمی‌توانند فکر اشتباه بودن دیدگاه‌هایشان را تحمل کنند. اما راه‌های مختلفی برای حفظ ظاهر و خروج از مخمصه وجود دارد. آوردن بهانه‌های پوچ یک چیز است. اما همراهی و مساعدت به دشمن، چنان‌که کری و اوباما انجام داده‌اند، آن هم برای اثبات این موضوع که هشدارهای آنها درباره توانایی مهارناشدنی دیپلماتیک و اقتصادی ایران تسلیم در برابر این کشور را الزام‌آور و اجتناب‌ناپذیر کرد، چیز دیگری است. این گام برای حفظ ظاهر و فرار از مخمصه، بسیار بلند است.
انتهای پیام/