اَللّهُمَّ زَیِّنّى فیهِ بِالسَِّتْرِ وَالْعَفافِ وَاسْتُرْنى
خدایا در این ماه مرا به زیور پوشش از گناه و پاکدامنى بیاراى
فیهِ بِلِباسِ الْقُنُوعِ وَالْکِفافِ وَاحْمِلْنى فیهِ عَلَى الْعَدْلِ وَالاِْنْصافِ
و جامه قناعت و اکتفاى به مقدار حاجت را به برم کن و وادارم کن در این روز به عدالت و انصاف
وَ امِنّى فیهِ مِنْ کُلِّ ما اَخافُ بِعِصْمَتِکَ یا عِصْمَةَ الْخاَّئِفینَ
و ایمنیم بخش در آن از هر چه که از آن مى ترسم به نگهدارى خودت اى نگهدارنده ترسناکان.
تفسیر آیت‌الله احمدی فقیه یزدی از دعای دوازدهم رمضان:
در ابتدا بحث زینت مطرح می‌شود، زینتی که مفهوم پوشش را دربر می‌گیرد. به این معنا که مفهوم پوشش زینتی برای انسان خواهد بود. سپس بحث قناعت مطرح می‌شود. انسان همیشه مادیات را مد نظر دارد و نیازش بی‌پایان است. در اینجا بنده از خدا می‌خواهد که او را یاری دهد تا راه قناعت را در پیش گیرد و خواسته‌هایش در حد کفاف باشد. همچنین بنده می‌خواهد به مقام عدل و انصاف برسد. وقتی من به مقام عدل برسم تو مرا از همه بلاها واز هر آنچه می‌ترسم ایمن می‌سازی. در پایان، بنده برای برآورده شدن این حاجت‌ها خدا را به عصمت و نگهبانیش قسم می‌دهد.
انتهای پیام/