به گزارش گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از ارومیه ماه مبارک رمضان از قدیم الایام در باور و فرهنگ مردم میاندوآب با بسیاری از سنت ها و آداب و رسوم همراه شده که تعدادی از آن ها هم چنان نیز مرسوم است.
در این ماه بر اساس دستور خدواند، روزه بر همه مسلمانان واجب بوده و در کتاب آسمانی قرآن از رمضان به عنوان ماهی که هر روز آن برابر با هزار روز بوده و به مبارکی آن نیز قرآن در آن ماه بر پیامبر اکرم (ص) نازل شده، یاد شده است
خانه تکانی آیینی است که در همه مناسبت ها خودنمایی می کند، از نزدیکی های عید و آغاز سال جدید گرفته تا ماه مبارک رمضان.
مردم میاندوآب با خانه تکانی به استقبال ماه مبارک رمضان رفته و زنان مانند عید نوروز اقدام به غبارگیری از منازل نموده و مردم وجوانان نیز اقدام به غباروبی مساجد می کنند.
به گفته بزرگان و ریش سفیدان میاندوآبی ها بر این باورند خانه ای که برای شروع ماه رمضان پاک و تمیز نباشد، خیر و برکت ماه مهمانی خدا، از آن گریزان می شود.
سحری خوردن و یا به زبان محلی " اوباش دانلیق" هم برای خود در میاندوآب آدابی دارد.
هنوز هم که هنوز است در برخی از روستاها مردم با صدای ضربه همسایه بر دیوار خانه و یا درب منزل شان از خواب بیدار می شوند.
بر اساس شنیده ها این رسم هنوز هم در روستاهای اطراف میاندوآب وجود دارد و اگر سحرگاهان در روستاهای دور افتاده بر روی پشت بام خانه ای قرار بگیری، شور و نشاط حاکم در روستاها را مشاهده می کنی.
چراغ خانه ها یکی یکی روشن می شوند همسایه های دیوار به دیوار زنجیروار یکدیگر را به فریضه الهی فرا می خوانند و حسن ختام این آیین، به زیباترین موسیقی آسمانی یعنی اذان صبح ختم می شود.
البته در سالیان گذشته روستاهای میاندوآب در ماه رمضان، وسیله آگاه شدن مردم از اوقات شرعی توسط موذن های روستایی، حرکت ستارگان و بانگ صبحگاهی خروس های محلی بود که امروزه با پیشرفت تکنولوژی این اقدام از طریق تلویزیون و رادیو است.
در بین عامه مردم شهری و روستایی، زمان سحری خوردن یا همان "اوباش دان" یک ساعت مانده به اذان صبح است.
البته کودکان و نوجوانان نیز در آداب ماه مبارک رمضان در میاندوآب سهمی دارند.
مرسوم است که به منظور آمادگی کودکان و نوجوانان برای روزه داری، قبل از سن تکلیف،آنها پا به پای بزرگان و والدین خود سحری می خورند و چون ظهر شرعی فرا می رسد افطار زود هنگام می کنند تا از این آداب و رسوم سنتی و معنوی سهمی برای خود داشته باشند.
افطاری دادن رسم ماندگار مردم میاندوآب در ماه رمضان است و اکثر خانواده ها، سعی می کنند حداقل برای یکبار در طول این ماه برای افراد فامیل و نزدیکان، افطاری بدهند.
آنچه که در اولین گام در آستانه رمضان و یا در روزهای روزه در بین مردم میاندوآب می توان مشاهده کرد رفتار میهمان نوازی و دعوت نزدیکان به افطار است.
افطار دادن به اندازه ای در بین مردم میاندوآب جایگاه دارد که هر یک سعی می کنند در این امر بر دیگری پیشی گیرند.
دادن افطاری های جمعی، برای مستمندان، هنوز هم، در میاندوآب در شب های ماه رمضان مرسوم است.
نان های روغنی، سوپ و خرماهای تزئین شده با گردو، پودر گردو، پنیر، سبزی، ماست، مربا، شیر برنج و انواع حلیم ها پای ثابت این سفره هاست که امروزه برخی از این اقلام جای خود را به خوردنی هایی مانند زولبیا وبامیه داده اند.
در گذشته آبگوشت از غذاهای مرسوم افطاری بوده است اما امروز افطاری ها تفاوت چندانی با دیگر نقاط کشور ندارد فقط آش دوغ و آش رشته مرسوم است وبیشتر افطاری ها با سوپ و پلو همراه است.
در زمان گذشته کدبانوی خانه، لذیذترین و خوشمزه ترین کلوچه ها، نان ها و کیک ها و شیرینی ها را برای مهمانان روزه دار خود تدارک می دیدند اما امروزه نان روغنی پزهای بازاری کار را راحت کرده است.
شب های قدر در میاندوآب از جایگاه ویژه ای برخوردار است و در این شب ها مساجد، حسینه ها و مساجد همه از خیل مشتاقان وصال دوست و خریداران معرفت و تشنگان محبت و رحمت دوست آکنده و لبریز است.
"سبحانک یا لا اله الا انت، الغوث الغوث خلصنا من النار یارب" آوای سوزناک هر میاندوآبی است که در شب های قدراز دل سینه های لبریزاز امید رحمت و مغفرت پروردگار جاری می شود.
رسم کیسه دوزی 27 ماه رمضان که هنوز در برخی مناطق میاندوآب زنده است، معروف است که روز 27 ماه رمضان شب قصاص ابن ملجم است.
بر اساس گفته بزرگان در این روز زنان برخی مناطق کیسه ای می دوزند که به کیسه "لعن ابن ملجم" یا کیسه "مراد" معروف است.
در شب بیست و هفتم ماه رمضان با هر سوزنی که به این کیسه می زنند، یک بار به ابن ملجم لعنت می فرستند.
روزهای آخر ماه رمضان نیز روز زیارت اهل قبور و تهیه لوازم عید فطر است.
در شب عید فطر سرپرست خانواده با محاسبه میزان فطریه افراد آن را از قوت سالانه یا از پول توی جیب جدا کرده و در محل خاصی قرار می دهد و هریک از اعضای خانواده دست خود را بر روی این پول کشیده و می گویند فطریه ام را دادم.
در گذشته فطریه در روستاها شامل آرد یا گندم بود که سرپرست خانواده آن را در پشت در و در داخل منزل قرار می داد که در اولین فرصت به افراد فقیر و مستمند تحویل دهد اما امروزه در روستاها نیز دادن پول فطریه مرسوم شده است.
در برخی از مناطق روستایی و شهری در روز پایانی ماه رمضان، بعد از ادای فریضه مغرب و عشا، آیین خداحافظی ماه رمضان برگزار می شود که این آیین شامل نمازهای مستحبی و دعاهاست.
اما با حلول ماه شوال و فرا رسیدن عید سعید فطر شادی و نشاطی دیگر و به شکرانه توفیق یک ماه روزه داری و منزلت در جوار محبت پروردگار را جشن و سرور و شادمانی خانواده ها را در بر می گیرد.
در روز عید فطر بعد از برگزاری نما عید در مصلی و یا مسجد محل، مردم به دید و بازدید می روند.
جوانترها به دیدار بزرگترها رفته و روزه داران نیز تا بعد از برگزاری نماز چیزی نمی خورند تا اینکه نماز عید اقامه شود.
انتهای پیام/ب