اَللّهُمَّ اَعِنّى فیهِ عَلى صِیامِهِ وَقِیامِهِ
خدایا یاریم کن در این ماه بر روزه و شب زنده داریش
وَجَنِّبْنى فیهِ مِنْ هَفَواتِهِ وَ اثامِهِ وَارْزُقْنى فیهِ ذِکْرَکَ بِدَوامِهِ
و دورم بدار در آن از لغزشها و گناهانش و روزیم کن در آن ذکر خود را بطور دوام و یکسره
بِتَوْفیقِکَ یا هادِىَ الْمُضِلّینَ
به توفیق خود اى راهنماى گمراهان.
تفسیر آیت‌الله احمدی فقیه یزدی از دعای روز هفتم رمضان:
روز هفتم روزیست که بنده از خدا عنایت می‌خواهد، عنایتی که ما فوق زحماتش است. این عنایت کمک در برپایی نماز و روزه است. همچنین می‌خواهد بنده را از همه لغزش‌هایی که باعث دوری از خدا می‌شود، دور کند.
در عبارت بعد خواسته بنده توفیق یاد خدا به صورت مداوم است، نه یاد کردنی که تنها در موقع نیازمندی باشد. دائم الذکر بودن توفیق بسیار بالایی است که بنده در روز هفتم می‌خواهد. در پایان بنده خدا را به صفت دستگیری‌اش سوگند می‌دهد که وی را به سمت درستی سوق دهد.
انتهای پیام/