به گزارش خبرنگار
مجلس گروه
سیاسی باشگاه خبرنگاران جوان، محمدرضا عارف در حالی وارد فضای انتخاباتی شد که فداکاری کناره گیری در ماجرای ریاست جمهوری سال 92 را به عنوان یک گذشته درخشان در کارنامه خود داشت.
در سال 94 و در بحبوحه انتخابات مجلس دهم طیفی که خود را اصلاح طلب، اعتدالگرا و حامی دولت می دانستند تصمیم گرفتند که با شرکت گسترده در انتخابات مذکور مجلسی همراه تر و همسو تر با دولت یازدهم تشکیل دهند.
به دنبال این تصمیم با تلاش ها و لابی های فراوان در نهایت لیست هایی تحت عنوان لیست امید بسته شد که در میان نام کاندیداها اسم محمدرضا عارف از وزن بالایی برخوردار بود.
پس از اعلام نتایج انتخابات تمامی سمت و سوی سوالات خبرنگاران به سمت پیش بینی ها برای ریاست مجلس بود؛ حالا این سوال پیش می آید که چرا عارف برای کاندیدا شدن ریاست مصمم بود در حالی که تئوریسین‌هایی همچون" صادق زیباکلام" معتقد بود اگر لاریجانی رییس مجلس شود می توان امید داشت که اصلاح طلبها دو میلیمتر پیشرفت کنند اما اگر عارف ریاست را برعهده بگیرد بدون تعارف باید گفت که اصلاح طلبی نیم میلیمتر هم پیشرفت نمی کند.
از طرفی هم اصرار عارف به کاندیدا شدنش برای ریاست قوه مقننه این بود که نمی توانم به خواست مردم بی توجه باشم.
اما عارف بر چه مبنایی از مردم سخن می‌گفت و آیا آراء مردم در انتخابات اخیر مجلس شورای اسلامی تنها منحصر به آراء وی در تهران می‌شد؟البته افرادی چون محمدرضا تابش معتقد بود که
بر روی کاغذ همه چیز به نفع عارف است و تعداد چشم گیری از منتخبین قبل از ورود به مجلس عهد بسته‌اند که به ریاست عارف رای دهند اما در صحن مسئله دیگری رقم خواهد خورد.اما این موضوع را نمی توان پذیرفت که محمدرضا عارف پس از سالها فعالیت در فضای سیاسی درحالی که اسامی و گرایش های سیاسی منتخبین مشخص شده بود نمی توانست پیش بینی کند که شاید برای ریاست رای کافی را بدست نیاورد شاید هم این کهنه کار سیاست به
حرفهای مشاورین، اطرافیان و لابی های احتمالی دلخوش کرده بود که خود را در عرصه رقابت با لاریجانی قرار داد.
حالا که عارف نه برای ریاست موقت رای کافی بدست اورد و نه حتی کاندیدای ریاست دائم شد، حامیانش این دغدغه را دارند که شاید سرلیست امیدشان در تهران با گذر زمان به سرنوشت غلامعلی حدادعادل دچار شود.
در مجلس هشتم دو رقیب ریاست هر دو از طیف قدرتمند اصولگرایان بودند. حداد عادل با اطمینان از حمایت گروهی از اصولگرایان کاندیدای ریاست شد اما در نهایت شکست را پذیرفت و در باره شکستش این چنین می‌گوید: رئیس نشدن من دلایلی خارج از مجلس داشت زیرا برخی تشکل‌ها از من خوششان نمی آمد و برخی اشخاص نیز از احمدی نژاد راضی نبودند و از مدارای من با رییس جمهور وقت ناراضی به نظر می‌رسیدند و علاقه داشتند که مجلس و دولت به جان هم بیفتند که من این مشی را نمی‌پسندم.
شاید شباهت عارف و حداد در این بود که هردو می خواستند مجلسی همسو با دولت تشکیل شود که در نهایت طیف های سیاسی و نمایندگان این موضوع را برنتابیدند چرا که تشکیل قوه مققنه و مجریه هم صدا در نهایت منجر به عدم شکل گیری نقد منصفانه خواهد شد، نقدی که بارها دولت یازدهم از آن استقبال کرده و آنرا عامل پیشرفت و پیروزی خود می داند.
سهیلا جلودارزاده نماینده مجلس دهم در گفت‌وگو با خبرنگار
مجلس گروه
سیاسی باشگاه خبرنگاران جوان،
با اشاره به ترکیب هیات رییسه دائم مجلس اظهار داشت: جدا از مسئله حضور
بانوان در هیات رییسه، ترکیب فعلی می تواند متعادل کننده فضای مجلس باشد.
وی ادامه داد: وجود نظرات مختلف و افکار متفاوت در نهایت منجر به بهتر اداره شدن مجلس خواهد شد.
و اما...با گذشت یک هفته از آغاز به کار مجلس دهم در حال حاضر ترکیب هیات رییسه به طور کامل مشخص شده است. انتخاب علی لاریجانی به عنوان رییس مجلس به نوعی خواست مردم محسوب می شود زیرا این ملت ایران بودند که در هفتم اسفندماه با رای خود نمایندگانی را راهی بهارستان کردند و این منتخبان نیز لاریجانی را به عنوان رییس خانه ملت برگزیدند از طرفی لاریجانی در صف بندی های سیاسی در طیف اصولگرایان معتدل تعریف می‌شود شخصی که شاید بتواند با رعایت انصاف نقاط ضعف و قوت دولت را ببیند و در نهایت مدیریتش منجر به بهبود روابط مجلس و دولت و پیشبرد اهداف کشور گردد.
انتهای پیام/