به گزارش گروه بین الملل باشگاه خبرنگاران جوان به نقل از سی‌ان‌ان، سازمان فضایی ناسا با بیش از نیم قرن تجربه در زمینه انجام پروازهای فضایی سرنشین‌دار اکنون یک متخصص واقعی در زمینه اتفاقاتی است که در جاذبه صفر درجه در بدن انسان رخ می‌دهند. تحقیقات جدید این سازمان به فضانوردان اطمینان داده است که بدون هیچ نگرانی درباره سلامت خود می‌توانند برروی کره ماه قدم گذاشته یا برای بیش از یک سال در ایستگاه فضایی بین‌المللی که در ارتفاع 350 کیلومتری از سطح زمین قرار دارد، زندگی کنند.
با این وجود، «برنامه تحقیقات انسانی» ناسا که هدف آن کاهش تاثیرات منفی زندگی در فضا برروی سلامت و عملکرد فضانوردان است، درصدد است تا با استفاده از داده‌های ارسالی فضانوردان از فضا، این اطمینان را به آنها بدهد که حتی به اعماق بیشتری در منظومه شمسی نیز می‌توانند سفر کنند.
یک سفر فضایی 6 ماهه به مریخ نقطه آغاز این تحقیق چالش‌انگیز است تا شرایط را برای اقامت طولانی‌تر فضانوردان برروی سیاره سرخ فراهم کند. ناسا در تدارک این پروژه تاریخی، در حال استفاده از داده‌های ارسالی فضانوردان از فضا و همچنین داده‌های مربوط به ماموریت یکساله «اسکات کلی» در ایستگاه فضایی بین‌المللی برای مطالعه تاثیرات فضا برروی بدن انسان است.
اما آیا می‌دانید وقتی در جاذبه صفر درجه فضا به حالت معلق در می‌آیید، چه اتفاقاتی در بدن شما می‌افتد؟ آیا تا به حال شرایط بی‌وزنی را تجربه کرده‌اید؟
فضانوردان تاکنون تجارب جالبی را از حضور در شرایط جاذبه صفر درجه برای علاقمندان بازگو کرده‌اند. «مایک هاپکینز» - فضانورد ناسا – شرایط حضور در جاذبه صفر درجه را شبیه به شرایط سقوط از پشت بام توصیف می‌کند.
وی طی مصاحبه‌ای با سی‌ان‌ان در این باره گفت: "برای اولین بار که در شرایط خلأ قرار گرفتم، احساس کردم که در حال سقوط هستم و 24 ساعت طول کشید تا مغزم به شرایط بی‌وزنی عادت کند و متوجه شوم که افتادنی در کار نیست. وی در ادامه گفت: ساعت‌ها طول کشید تا به معلق بودن در فضا عادت کنم. راه رفتن در شرایط بی‌وزنی دشوار بود؛ درست مانند کسی که برای اولین بار قرار است راه رفتن را یاد بگیرد."
هاپکینز از سپتامبر 2013 تا مارس 2014 به مدت 166 روز در ایستگاه فضایی بین‌المللی حضور داشت و در این مدت، اطلاعات بسیار مفیدی را از زندگی در فضا برای ناسا ارسال کرد.
«جان چارلز» - معاون برنامه تحقیقات انسانی ناسا - نیز با استناد به گزارشات فضانوردان در گفتگو با سی‌ان‌ان حضور در فضا را اینگونه توصیف کرد: "به محض اینکه شما در شرایط بی‌وزنی قرار می‌گیرید، احساس می‌کنید که تمام مایعات از بخش تحتانی بدنتان به بخش فوقانی آن حرکت می‌کنند و تمام اندامهایی که در حفظ تعادل بدن شما نقش دارند، دیگر هیچ جاذبه‌ای را احساس نمی‌کنند. این مسئله باعث بروز حالتی می‌شود که فضانوردان از آن تحت عنوان «سندروم پای پرنده» یاد می‌کنند؛ چراکه با بالا آمدن مایعات در بدن، صورت‌های آنها پف کرده و در عوض پاهای آنها لاغرمی‌شود. آنها همچنین در اثر بالا آمدن مایعات در بدن کمتر احساس تشنگی می‌کنند و بینی آنها دچار گرفتگی می‌شود. در برخی مواقع نیز آنها تا 24 ساعت دچار سرگیجه و حالت تهوع شده و اشتهای خود را نیز از دست می‌دهند."
با وجود اثبات تاثیرگذار نبودن زندگی در فضا برروی بدن انسان، برخی از دانشمندان معتقدند که بدن انسان برای زندگی در فضا ساخته نشده است و حضور در جاذبه صفر درجه می‌تواند در درازمدت تاثیرات مخربی را بر اندامهای داخلی بدن بویژه استخوان‌ها و همچنین ترکیب خون انسان به جا بگذارد. به همین دلیل ناسا می‌کوشد با گسترش دامنه تحقیقات خود، از حفظ سلامت فضانوردان در ماموریت‌های فضایی آینده اطمینان حاصل می‌کند.
انتهای پیام /