خطر مرگ، این فوتبالیست‌ها را تهدید می‌کند!

 به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان؛  فوتبالیست ها که مدام در حال ورزش هستند و باید بدنی سالم تر داشته باشند چرا به یکباره دچار سکته می شوند و به یا به دلایل ناگهانی جان خود را از دست می دهند .

قهرمانی غیرمنتظره روباه های تیم فوتبال لستر سیتی با مربیگری کلودیو رانیری ایتالیایی در لیگ فوتبال انگلیس شگفتی آفرین شد.

رانیری که اکنون به شهرت رسیده است، این هفته در مراسمی در رم جایزه بیرزوت را دریافت کرد. این جایزه به نام انزو بیرزوت سرمربی سابق تیم ملی فوتبال ایتالیا است که این تیم را در جام جهانی 1982 به مقام اول رساند.

هیئت داوران اعلام کردند که این جایزه به علت «خصوصیات فوق العاده رانیری به عنوان معلم فوتبال و مشوقی فعال و اینکه چگونه یک گروه هماهنگ می توانند علی رغم نبود به اصطلاح بازیکنان سرشناس به نتایجی عالی دست یابند» به او داده شده است. اما همزمان اعلام شد که رانیری مبلغ پنج هزار یورویی جایزه را برای پژوهش درباره بیماری اسکلروز جانبی آمیوتروفیک (ALS) در ایتالیا اهدا می کند.  
 
 اما رانیری چطور به بیماری ALS علاقمند شده است؟

 بیماری مرموز فوتبالیست های ایتالیایی
 
قضیه به بیش از یک دهه پیش در سال 2005 باز می گردد که رافائل گوارنیلیو، یک بازپرس ایتالیایی، استفاده از داروهای غیرمجاز را بررسی می کرد، او از جمله دستور تهیه گزارشی درباره علل مرگ در میان 24000 مرد را داد که در فاصله سال های 1960 تا 1996 در فوتبال حرفه ای یا نیمه حرفه ای بازی کرده بودند.

 نتایج نشان داد که فوتبالیست های ایتالیایی با میزان تقریبا 12 برابر بیشتر از حد عادی به علت ALS فوت کرده اند .
 
دکتر آدریانو چیو، استاد بخش علوم اعصاب در دانشگاه تورین با اطلاع از این یافته ها تصمیم گرفت به بررسی بیشتر این موضوع بپردازد . ALS که اغلب بیماری لوگریگ خوانده می شود، یک بیماری تحلیل برنده دستگاه عصبی است که لاعلاج و در بسیاری موارد مرگبار است. گرچه عوامل خطرساز احتمالی برای این بیماری پیشنهاد شده است از جمله شرکت در ورزش ها، شواهد قطعی دراین باره به جز سن و جنسیت افراد یافت نشده بود . ALS معمولا افراد را حدود 60 سالگی درگیر می کند و اکثریت بیماران مرد هستند. بررسی دکتر چیو نشان داد که نه تنها خطر این بیماری در میان ورزشکاران ایتالیایی بیشتر است، بلکه این خطر به اصطلاح وابسته به دوز است، به این معنی که هر چه دوره بازی فوتبال افراد بیشتر باشد، خطر دچار شدنشان به ALS بیشتر می شود. به علاوه این بررسی نشان داد که میانگین سنی ورزشکارانی که به این بیماری مبتلا شده اند، ده سال کمتر از میانگین سنی بیماران در عامه مردم است .
 
افراد مورد بررسی چیو شامل بازیکنان مرد حرفه ای فوتبال بودند که در فاصله سال های 1970 تا 2002 دست کم یک بار بازی رسمی انجام داده بودند. شمار کلی این افراد به 7000 نفر رسید. چیو و همکارانش در میان این عده هجده مورد ابتلا به اسکلروز جانبی آمیوتروفیک یافتند. آنان برای این تحقیق با همه بازیکنان زنده مبتلا به این بیماری و نیز پزشکانشان و بستگانشان که به این بیماری دچار شده بودند، مصاحبه کردند و تاریخچه مفصل پزشکی و شخصی از فعالیت ها و وضعیت سلامت این بیماران پیش، در حین و پس از دوره فعال ورزشی شان به دست آوردند. آنان همچنین سابقه خانوادگی این بازیکنان را با توجه به اختلالات عصبی-عضلانی گردآوردند. یک شکل ارثی ALS هم وجود دارد، اما هیچ کدام از بازیکنان فردی مبتلا به این بیماری را در خانواده شان نداشتند. البته با توجه به بسیار نادر بودن ALS بر اساس این یافته ها نمی شود هشدار داد که فوتبال را کنار بگذارند. چیو خودش نیز از یافته های بررسی اش شگفت زده بود. فرضیه های متعددی برای ایجاد این رابطه مطرح شد، از تاثیرات ضربات به خصوص ضربات سر در هنگام زدن توپ با سر و ضربات مکرر وارد آمده به پاها در حین بازی تا مصرف داروهای غیرمجاز یا داروهای مجاز و احتمال تاثیر سموم محیطی مانند کودها و آفت کش هایی را که برای میدان های فوتبال استفاده می شوند .
 
تاثیر ضربات بر مغز فوتبالیست ها
 
گفتیم که یکی از فرضیه ها درباره شیوع ALS در بازیکنان فوتبال در ایتالیا تاثیر ضربه یا تروما بود. امروزه عارضه ای به نام آنسفالوپاتی مزمن ناشی از ضربه (CTE) که آن هم یک بیماری تحلیل برنده مغز است، به ضربات مکرر به سر نسبت داده می شود .
 
علائم این بیماری معمولا هشت تا ده سال پس ازاینکه فرد دچار آسیب های مکرر مغزی می شود، بروز می کند. علائم ابتدایی ممکن است شامل اختلال توجه و نیز سرگیجه و سردرد باشد و بعد ناتوانی های پیش رونده ادامه می یابد و فرد دچار انواع اختلالات حرکتی شبیه بیماری پارکینسون و اختلالات شناختی مانند بیماری آلزایمر و اختلالات رفتاری می شود. این بیماری را فقط می توان پس از مرگ در بررسی بافت شناسی مغز تشخیص داد. البته در گروه کوچکی هم از بیماران مبتلا به این عارضه با اختلالات سلول های عصبی حرکتی به صورت ضعف عضلانی پیش رونده و اختلالات تعادل و راه رفتن بروز می کند که بسیار شبیه ALS است. میزان خشونت و ضربات در فوتبال بسیار کمتر از ورزش هایی مانند فوتبال آمریکایی و بوکس است. اما فوتبالیست ها ممکن است در میدان بازی با هم برخورد کنند یا بیفتند، و همچنین یکی از بیشترین ضربات وارد آمده بر این ورزش در جریان زدن توپ با سر اتفاق می افتد. یک نمونه شاخص در این مورد هیدرالدو بلینی، کاپیتان و هافبک تیم ملی برزیل در جام جهانی فوتبال 1958 است که در سال 2014 ظاهرا به علت آلزایمر درگذشت. اما کارشناسان بعدها با بررسی مغز بلینی علائم او را ناشی از آنسفالوپاتی مزمن ناشی از ضربه دانستند .
 
یک مورد دیگر ماجرای پاتریک گرنج، فوتبالیست آمریکایی در باشگاه شیکاگو فایر است که در سال 2012 در 29 سالگی با تشخیص ALS درگذشت. بررسی های پژوهشگران در دانشگاه بوستون پس از مرگ روی مغز او نشان داد که در واقع او دچار CTE بوده است. گرنج به خاطر توانایی اش در سر زدن مشهور بود. دوستانش به یاد می آوردند که او در سنین کودکی با سر زدن مکرر توپ را در هوا نگه نمی داشت و بعدها به تمرین دراین باره ادامه داد و تا هنگام مرگ در لیگ نیمه حرفه ای بازی می کرد به این کار ادامه داد .
 
منبع: روزنامه سپید

انتهای پیام/