به گزارش
گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، خیلی شوکه کننده و ناراحت کننده است که بفهمید فرزندتان به دیگران زورگویی می‌کند و در مدرسه بعنوان قلدر شناخته می‌شود. به همان اندازه که پردازش کردن این اطلاعات سخت است، مهم است که همان موقع با آن برخورد کنید. این زورگویی و قلدری چه فیزیکی باشد و چه کلامی، اگر متوقف نشود موجب بروز رفتارهای خشونت آمیز غیر اجتماعی بیشتر شده و در موفقیت فرزندتان در درس و تحصیل و توانایی او برای دوستیابی و حفظ دوستانش، اختلال ایجاد می‌کند.
درک رفتار قلدرمآبانه
بچه ها به دلایل مختلف قلدری می‌کنند. بعضی از آنها به خاطر احساس ناامنی که دارند اینکار را می‌کنند. زورگفتن به یک نفر که به نظر می‌رسد از نظر احساسی و فیزیکی ضعیف تر است فرد را دچار این احساس می‌کند که مهم‌تر و محبوب‌تر است و کنترل اوضاع را در دست دارد. در سایر موارد، بچهها به این دلیل قلدری می‌کنند که نمی‌دانند زورگفتن به بچه‌های دیگر که به خاطر جثه، ظاهر، نژاد یا مذهب متفاوت با اوست، کاری اشتباه و غیرقابلقبول است.
در برخی موارد، قلدری جزئی از یک روند مداوم از رفتارهای خشونت آمیز و جسورانه است. این بچه ها برای یادگرفتن نحوه کنترل خشم و عصبانیت یا سایر احساسات قوی خود نیاز به کمک دارند. شاید مهارت لازم برای همکاری و مشارکت با دیگران را نداشته باشند. مشاوره های تخصصی می‌تواند به آنها کمک کند کنار آمدن با احساساتشان، محدود کردن قلدری‌ها و بالا بردن مهارت‌های اجتماعیشان را یاد بگیرند.
بعضی از بچه هایی که در مدرسه قلدری می‌کنند، رفتاری را که در خانه می‌بینند را کپی می‌کنند. بچه‌هایی که درمعرض رفتارهای و روابط خشونت آمیز و نامهربان در خانواده خود هستند معمولاً یاد می‌گیرند که با دیگران هم همانطور برخورد کنند و فکر می‌کنند که با قلدری کردن می‌توانند کنترل بقیه بچه‌هایی که به نظرشان ضعیف می‌آیند را در دست بگیرند.
کمک به بچه ها برای کنار گذاشتن قلدری
اجازه بدهید فرزندتان بداند که قلدری کردن رفتاری غیرقابل قبول است و می‌تواند عواقب جدی در خانه، مدرسه و اجتماع برای آنها داشته باشد.
سعی کنید دلیل پشت این رفتار فرزندتان را بفهمید. در برخی موارد، بچه ها به این دلیل قلدری می‌کنند که برای کنترل احساساتی مثل عصبانیت، خستگی یا عدم امنیت مشکل دارند. در سایر موارد، این بچه ها راه های همکاری کردن برای حل مشکلات و تعارضات و همچنین درک تفاوت ها را یاد نگرفته اند.
چند راهکار
حتماً:
• قلدری را جدی بگیرید. کاری کنید که فرزندتان حتماً بفهمد که شما قلدری کردن در خانه یا هر جای دیگری را تحمل نمی‌کنید. قوانینی برای قلدری ها و رعایت کردن آن بگذارید. اگر با گرفتن امتیازهایی که به فرزندتان داده‌اید می‌خواهید او را تنبیه کنید، دقت کنید که این کار حتماً به جا و مناسب باشد. مثلاً اگر فرزندتان از طریق ایمیل، اس ام اس یا سایت‌های اجتماعی قلدری می‌کند، ارتباطات کامپیوتری و تلفنی او را برای مدتی محدود کنید. اگر فرزندتان در خانه با خواهر و برادرها یا دیگران رفتاری خشن دارد، آن را متوقف کنید. راه‌های مناسب تری برای واکنش دادن به او آموزش دهید مثل دور شدن از موقعیت.
• به بچه ها یاد بدهید با دیگران با مهربانی و احترام رفتار کنند. به فرزندتان یاد بدهید که درست نیست تفاوت‌ها را مسخره کند (مثلاً تفوت‌های نژادی، قومی، ظاهری، مذهبی، نیازهای خاص، جنسیتی، وضعیت مالی و اقتصادی) و سعی کنید یک حس همدردی برای افرادی که با او متفاوت هستند در او ایجاد کنید.
• در مورد زندگی اجتماعی فرزندتان بیشتر بدانید. بر عواملی که ممکن است بر رفتار فرزندتان در محیط مدرسه (یا هر مکانی که قلدری کردن در آنجا اتفاق می‌افتد) تاثیرگذار است دقت کنید. با والدین دوستان فرزندتان، همسالان او، معلمین و مشاورین مدرسه گفتگو کنید. آیا بقیه بچهها هم قلدری می‌کنند؟ دوستان فرزندتان چطور؟ در مدرسه بچهها با چه فشارهایی روبه رو هستند؟ درمورد این روابط با فرزندتان حرف بزنید. سعی کنید آنها را در فعالیت های خارج مدرسه شرکت دهید تا دوستی های جدید ایجاد کنند.
• رفتار خوب را در آنها تقویت کنید. تقویت مثبت از تادیب منفی بسیار موثرتر است. کارهای خوب فرزندتان را ببینید و زمانیکه رفتارهایی مثبت و سازنده از خود نشان می‌دهند، آنها را ببینید و تحسین کنید.
• الگوی خوبی باشید. به نحوه حرف زدن خود و نحوه برخورد با مشکلات دقت کنید. اگر با خشونت رفتار کنید این احتمال وجود دارد که شما را الگوی خودشان قرار دهند. سعی کنید رفتارهای مثبت هرکس را به فرزندتان نشان دهید نه رفتارهای منفی آنها را. و وقتی در زندگی خودتان مشکلاتی ایجاد می‌شود، درمورد سختی‌ها و دشواری هایی که دارید و طریقه برخوردتان با احساساتتان با کودکتان صادق باشید.
از خانه شروع کنید
وقتی به دنبال تاثیراتی که بر فرزندتان وجود دارد هستید، اول به اتفاقاتی که در خانه می‌افتد دقت کنید. بچه‌هایی که با داد و فریاد، فحش دادن، تحقیر کردن، انتقادهای خشن یا عصبانیت فیزیکی بزرگ می‌شوند، احتمال اینکه آن رفتارها را در اجتماع نشان دهند بسیار بالا است.
کاملاً طبیعی است که بچهها با خواهر و برادرهای خود در خانه دعوا کنند. و تا زمانیکه احتمال خطر خشونت فیزیکی وجود ندارد، عاقلانه است که خودتان را دخالت ندهید. اما باید فحش دادن‌ها و رفتارهای فیزیکی آنها را به خوبی مدنظر داشته باشید تا حتماً هرازگاهی درمورد رفتارهای قابل قبول با فرزندتان صحبت کنید.
خیلی مهم است که رفتار خودتان را هم کنترل کنید. به طریقه حرف زدنتان با کودک و واکنشی که به احساسات قوی خود می‌دهید، دقت کنید. ممکن است موقعیت‌هایی ایجاد شود که نیاز به تادیب و انتقاد سازنده باشد. اما اجازه ندهید که این مسئله به فحش دادن و تهمت زدن کشیده شود. اگر از رفتار فرزندتان راضی نیستید، به او بگویید که دوست دارید این رفتارش را تغییر دهد.
اگر خانواده شما زندگی پر استرسی دارند که فکر می‌کنید ممکن است با رفتار فرزندتان در ارتباط باشد، می‌توانید از مشاوران و معلمین مدرسه او کمک بگیرید. پزشکان روانشناس و مشاوران هم می توانند در این زمینه به شما کمک کنند.
درخواست کمک
برای کمک به یک کودک برای دست کشیدن از قلدری، با معلمین، مشاوران و سایر مسئولین مدرسه صحبت کنید تا ببینید چه کسی می‌تواند موقعیت‌هایی که موجب قلدری کردن می‌شود را پیدا کنند.
همچنین پزشکتان هم می‌تواند کمکتان کند. اگر فرزندتان سابقه مجادله، جنگ طلبی، و مشکل در کنترل عصبانیت دارد، حتماً او را برای ارزیابی نزد متخصص ببرید.
در کمک به کودکان برای کنار گذاشتن قلدری، یادتان باشد که رفتار بد خود به خود از بین نمی‌رود. به موفقیت و خوشبختی که دوست دارید فرزندتان در مدرسه، کار و روابط خود در طول زندگی داشته باشد، فکر کنید و بدانید که متوقف کردن قلدری در این لحظه به شما برای رسیدن به آن اهداف کمک می‌کند.
منبع: برترینها
انتهای پیام/