به گزارش
گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، در روزهای ابتدایی سال ۹۵، دو اتفاق تلخ در فوتبال دنیا رخ داد و دو ستاره مشهور مستطیل سبز با کره خاکی وداع کردند. در پنجمین روز فروردین‌ماه، یوهان کرایف ستاره معروف فوتبال هلند و باشگاه بارسلونا که در سال‌های (۱۹۷۱، ۱۹۷۳ و ۱۹۷۴) به عنوان بهترین بازیکن سال اروپا انتخاب شده بود، در سن ۶۸ سالگی درگذشت. ۱۰ روز بعد از این اتفاق، چزاره مالدینی یکی از بهترین‌های دهه ۶۰ میلادی فوتبال ایتالیا و تیم میلان و اولین ایتالیایی که به عنوان کاپیتان میلان جام قهرمانی باشگاه‌های اروپا را بالای سر برد، هم از دیده از جهان فروبست.
چزاره هرچند در دوران خودش اسطوره بزرگی بود ولی در سال‌های اخیر افتخارات و نامش تحت‌الشعاع درخشش پسرش «پائولو» در تیم ملی ایتالیا و تیم میلان قرار گرفت؛ آنهم برخلاف اسطوره فوتبال هلند که پسرش «وردی» مدت زمان کوتاهی را در تیم‌های بارسلونا، منچستر، سلتاویگو و اسپانیول بازی کرد اما نتوانست همانند کرایف پدر، به ستاره‌ای برای فوتبال هلند تبدیل شود.
درگذشت این ستاره‌ها که فرزندان‌شان هم نامی از خود در فوتبال دنیا به یادگار گذاشته‌اند، نگاه‌ها را به سوی ورزشکارانی که فرزندان‌شان هم توانستند همانند والدین در یک رشته ورزشی افتخار آفرینی کنند، سوق داد؛ نفراتی که در زیر به برخی از آنها اشاره می‌شود:
درخشش بری و پسرانش در بسکتبال
ریک بری ۷۲ ساله که دارای ۵ پسر و یک دختر است، در ۱۵ سال بازی در NBA، افتخارات بزرگی را در کارنامه ورزشی‌اش ثبت و با کسب ۲۵,۷۲۹ امتیاز جزو ۵ بازیکن برتر این رقابتها لقب گرفت. «اسکوتر» فرزند اول ریک که ۴۹ ساله است، هرچند بسکتبالیست بود اما نتوانست فرصت بازی در لیگ NBA را بدست آورد اما «جان» فرزند دومش طی سال‌های ۱۹۹۲ تا ۲۰۰۴ در برخی تیم‌های این مسابقات بازی کرد. معروف‌ترین فرزند ریک، پسر سومش یعنی «برنت» است که از سال ۱۹۹۵ تا ۲۰۰۹ برای ۶ تیم بازی کرد و در سال ۲۰۰۵ به همراه سن آنتونیو اسپرز قهرمان NBA شد؛ عنوانی که باعث شد «بری‌ها» دومین پدر و پسری تاریخ NBA لقب بگیرند که جام قهرمان این رقابتها را بدست آورده‌اند. «دریو» هم زیاد معروف نبود، هرچند در NBA بازی کرد. «کانیون» پسر آخر ریک هم در کالج بسکتبال چارلستون تمرین می‌کند.
ستاره‌های برزیلی والیبال
برناردو (روچا دِ) رزنده، بازیکن و سرمربی تیم ملی والیبال برزیل که از نظر کسب مدال به عنوان پرافتخارترین سرمربی جهان شناخته می‌شود. او در دوران بازیگری، علاوه بر کسب قهرمانی‌ها مختلف در عرصه ملی و بازیگری، به مدال نقره المپیک ۱۹۸۴ لس‌آنجلس رسید و در عرصه سرمربیگری یک مدال طلا (۲۰۰۴ - آتن) و دو نقره (۲۰۰۸ - پکن و ۲۰۱۲ - لندن) را بدست آورده است. پسرش یعنی برناردو، بازیکن و کاپیتان فعلی تیم ملی والیبال برزیل است که یکی از بهترین پاسورهای چند سال اخیر دنیا به شمار می‌رود. او به همراه پدرش دو مدال نقره در المپیک و چندین قهرمانی در مسابقات لیگ جهانی و رقابتهای دیگر معتبر والیبال باشگاهی و ملی دنیا کسب کرده است. همین افتخارها برای انتخاب رزنده‌ها به عنوان بهترین پدر و پسر والیبال دنیا کافی است...
«برایانت»، «کری»، «گوکاس» و «هیل» های معروف
برایانت‌ها هم از چهره‌های معروف بسکتبال آمریکا هستند که البته پسر از پدر مشهورتر است. کوبی بین برایانت که تا دسامبر سال ۲۰۱۵ در پست شوتینگ گارد برای تیم لس آنجلس لیکرز بازی می‌کرد، قهرمانی ۵ دوره رقابتهای NBA را کارنامه دارد. وی که یکی از بهترین بازیکن‌های بسکتبال و برترین ورزشکارهای تاریخ به شمار می‌رود، در دو المپیک ۲۰۰۸ - پکن و ۲۰۱۲ - لندن مدال طلا گرفت. پدرش جوزف واشنگتن (جو) برایانت هم طی سال‌های ۱۹۷۵ تا ۱۹۸۳ در NBA بازی کرد و پس از آن راهی اروپا شد تا در تیم‌های ایتالیایی و فرانسوی، دوران قهرمانی‌اش را ادامه دهد. او از سال ۲۰۰۲ وارد جرگه مربیگری شد اما تنها هدایت تیم‌های دسته‌های پائین‌تر از NBA و کشورهای آسیایی را عهده‌دار بوده است.
جالب است بدانید سه نسل از خانواده «گوکاس»ها یعنی مت پدر، پسر و نوه سابقه بازی در لیگ مطرح NBA را داشته‌اند که مت بزرگ به همراه پسرش، نخستین پدر - پسر تاریخ این رقابتها بودند که به عنوان قهرمانی این جام دست یافته‌اند. بیل و لوک تئودور والتون دیگر پدر-پسرهای مطرح بسکتبال NBA و دنیا هستند که پدر در سال‌های ۱۹۷۷ و ۱۹۸۶ و پسر در سال ۲۰۰۹ و ۲۰۱۰ قهرمانی این مسابقات را تجربه کرده‌اند. همچنین پدر و پسر «هیل» یعنی کلوین و گرانت هم چهره‌های شاخصی در بسکتبال آمریکا بودند که گرانت پسر، علاوه بر کسب افتخارات بسیار در NBA، توانست با تیم ملی آمریکا فاتح مسابقات المپیک ۱۹۹۶ - آتلانتا شود.
همچنین «دل و استفان کری» از ستاره‌های قدیم و جدید بسکتبال آمریکا هستند. «دل» ۵۱ ساله، از سال ۱۹۸۶ تا سال ۲۰۰۲ در ۵ تیم معتبر NBA بازی کرد اما اوج افتخاراتش به حضور در تیم شارلوت هورنتس بین سال‌های ۱۹۸۸ تا ۱۹۹۸ برمی‌گردد که ۹۸۳۹ امتیاز بدست آورد که ۹۲۹ امتیاز آن ماحصل پرتاب‌های ۳ امتیازی بود. پسرش «استفان» که ۲۸ ساله است و از سال ۲۰۰۹ تا به امروز در تیم گلدن استیت بازی می‌کند، همانند پدرش در پرتاب‌های ۳ امتیازی مهارت خاصی داشته و بهترین شوت‌زن ۳ امتیازی NBA است. او سال ۲۰۱۵ بعد از قهرمانی در این مسابقات، بهترین بازیکن فصل هم لقب گرفت.
فامیل‌های معروف فوتبال انگلستان
«هری ردنپ» بازیکن پیشین و مربی فعلی انگلیسی است که در تیم‌های وستهام، بورنموث، برنتفورد، سیاتل ساندرز و بورنموث بازی کرده، در تیم‌های بورنموث، وستهام، پورتس‌موث، ساوت‌همپتون، تاتنهام و کویینز پارک رنجرز مربیگری کرده و از ابتدای سال سرمربی تیم ملی اردن شده است. او پدر جیمی ردنپ و دایی فرانک لمپارد است. جیمی ردنپ که پیشینه ۱۷ بازی برای تیم ملی انگلستان را دارد، تا سال ۲۰۰۵ که از دنیای فوتبال خداحافظی کرد، برای تیم‌های بورنموث، لیورپول، تاتنهام و ساوت‌همپتون به میدان رفت اما به اندازه پسر عمه‌اش یعنی فرانک لمپارد، مشهور نبود. لمپارد یکی از ستاره‌های فوتبال انگلستان بود که ۱۰۶ بازی ملی و ۲۹ گل زده در کارنامه دارد. او در دوران بازیگری برای تیم‌های وستهام، سوانزی، چلسی و منچسترسیتی بازی کرد و در سال ۲۰۱۵ به تیم نیویورک سیتی پیوست.
خانواده جالب تامپسون
میکال تامپسون هم به همراه دو پسرش لوکا و میشل جزو بازیکنان مطرح بسکتبال هستند که با قهرمانی کلای به همراه گلدن استیت در سال ۲۰۱۵، به چهارمین پدر-پسر قهرمان NBA تبدیل شدند. البته ترایسی، دیگر پسر میکال هم بازیکن مطرحی در بیسبال است. میکال یکی از مفاخر بسکتبال آمریکاست که طی سال‌های ۱۹۷۸ تا ۱۹۹۱ در بالاترین سطح NBA بازی کرد و سال آخر دوران بازیگری‌اش را برای تیمی ایتالیایی به میدان رفت. او در ۱۳ سال حضورش در NBA توانست ۱۲۸۱۰ امتیاز بگیرد تا در تالار مشاهیر این رقابتها قرار بگیرد و در سال ۲۰۱۵ خیابانی را در شهر ناسائو به نامش کردند. البته کلای هم که از سال ۲۰۱۱ به تیم گلدن استیت پیوست و با این تیم موفقیت‌های زیادی بدست آورد، در سال ۲۰۱۴ با تیم ملی آمریکا به مقام قهرمانی جهان دست یافت. او همچنان به افتخارات خانواده تامسون ادامه می‌دهد. جالب است بدانید دیوید پسر عموی میکال، هم یکی از بازیکنان مشهور NBA بوده است.
خانواده استثنایی بوکس
«کَسیوس مارسلوس کلی جونیور» که بعد از مسلمان شدن، نامش را به محمد علی تغییر داد، یکی از ستارگان بزرگ بوکس حرفه‌ای دنیا است. او که مدال طلای المپیک ۱۹۶۰-رم را در کارنامه دارد، در دوران قهرمانی، ۵۶ پیروزی، ۳۷ ناک اوت و ۵ شکست را بدست آورد تا یکی از مشهورترین بوکسورهای سنگین وزن جهان لقب بگیرد. محمدعلی در سال ۱۹۶۶ از حضور در ارتش آمریکا برای جنگ ویتنام سرباز زد و ۵ سال از حضور در مسابقات مختلف محروم شد، در سال ۱۹۸۱، رسما دستکش‌های خود را آویزان کرد. از آنجائیکه دخترش لیلا علی، به رشتهٔ پدر علاقه فراوانی داشت، از سال ۱۹۹۹ بوکس حرفه‌ای را آغاز کرد. او در هر ۲۴ مسابقه رسمی بوکس حرفه‌ای خود پیروز شده (۲۱ ناک‌اوت و ۳ رای داوران) و قهرمان دسته میان‌وزن بالای فدراسیون بین‌المللی مشت‌زنی زنان (۲۰۰۲-۲۰۰۷) و شورای جهانی مشت‌زنی (۲۰۰۶-۲۰۰۷) بود. «علی»ها مشهورترین پدر-دخترهای ورزش جهان هستند.
«کرانچار»ها، چهره‌های خاص کرواسی
بعد از مالدینی‌ها، کرایف‌ها و ردنپ‌ها، در عرصه فوتبال می‌توان از کرانچارها نام برد. «زلاتکو»ی پدر که در ایران در تیم‌های پرسپولیس و سپاهان مربیگری کرد و با سپاهان قهرمان لیگ و جام حذفی شد. وی که در دوران بازیگری در دو تیم ملی یوگسلاوی و کرواسی بازی کرد، در عرصه مربیگری توانست تیم ملی کرواسی را بدون باخت به جام جهانی ۲۰۰۶ رسانده و در آن رقابتها هدایت تیم ملی کشورش را برعهده بگیرد. پسرش «نیکو» هم سابقه بازی در تیم‌های دینامو زاگرب، پورتث موث، تاتنهام و دیناموکیف را داشته و تاکنون ۷۴ بازی ملی هم برای تیم ملی فوتبال کرواسی انجام داده است.
قهرمانان پیست با یک حادثه تلخ
رالف دیل ارنهارت و پسرش از قهرمانان شناخته شده مسابقات فرمول یک و رالی بوده و هستند. دیل در دوران فعالیتش ۷ قهرمانی و ۷۶ برد بدست آورد و بدون هیچ تردیدی می‌توان او را بهترین راننده مسابقات نسکار تا زمان مرگش برشمرد. این راننده آمریکایی که سلطان پیست بود، در ۱۸ فوریه سال ۲۰۰۱ و در رقابتهای ناسکار -دیوتا ۵۰۰ - بعد از برخورد با یکی از ماشین‌ها و دیوار حاشیه محل مسابقه، به شدت از ناحیه سر مصدوم شد و ساعتی بعد در بیمارستان هالیفاکس و در سن ۴۹ سالگی درگذشت، درحالیکه پسرش بدون اطلاه از تصادف پدرش، به رقابت ادامه داد. دیل ارنهارت پسر هم از ۲۴ سالگی بصورت رسمی وارد این مسابقات شد که به خوبی راه پدرش را ادامه داد و امروز با ۱۰ قهرمانی ۸۸ پیروزی، جزو بهترین رانندگان فرمول یک در ناسکار است. ضمن اینکه او دارای یک قبرستان اتومبیل‌های مسابقه در خانه‌ای در کارولینای شمالی است.
هاکی و «هال»های دو ملیتی
«رابرت ماروین هال» و پسرش «برت اندرو هال» داستان جالبی در هاکی روی یخ دارند. رابرت، یکی از ستاره‌های بزرگ تاریخ این رشته در کانادا محسوب می‌شود. سرعت باورنکردنی‌اش در حرکت با اسکی باعث هواداران لقب «جت طلایی» را برای به کار بندند و به خاطر افتخاراتش، در سال ۱۹۸۳ به تالار مشاهیر هاکی راه یافت. برت اما برخلاف پدرش، تصمیم گرفت در تیم ملی آمریکا به میدان برود. او یکی از رکوردداران این رشته بوده زیرا در ۵۰ بازی، ۵۰ گل به ثمر رسانده و در نهایت لقب «برت طلایی» را بدست آورد. کسب مدال نقره المپیک زمستانی در سال ۲۰۰۲ و مدال طلای جام جهانی ۱۹۹۶ در کشور کانادا، جزو افتخارات این بازیکن مطرح است که باعث شد در سال ۲۰۰۹ به تالار مشاهیر راه یابد. این افتخار باعث شد «هال»ها نخستین پدر و پسری لقب بگیرند که به این تالار راه یافته‌اند.
سه نسل «نوآ» و سه ورزش
خانواده «نوآ» در سه رشته مختلف موفق به کسب عناوین معتبری شده‌اند. «زاچاری»، پدر بزرگ خانواده که یک فوتبالیست کامرونی بود و در سال ۱۹۶۱ به همراه تیم نانت، قهرمان لیگ فرانسه شد. پسرش «یانیک» که ترجیح داد ملیت فرانسوی داشته باشد، در رشته تنیس مقام‌های زیادی بدست آورد که مهمترین آنها قهرمانی اوپن فرانسه در سال ۱۹۸۳، نایب قهرمانی اوپن استرالیا در سال ۱۹۹۰ و کسب دو عنوان سومی در اوپن ویمبلدون در سال‌های ۱۹۷۹ و ۱۹۸۵ است. نوه زاچاری یعنی «یوآخیم» اما یک بسکتبالیست مطرح است که علاوه بر بازی در تیم‌های مختلف NBA، به همراه تیم ملی فرانسه به عنوان نایب قهرمانی مسابقات جام ملت‌های اروپا در سال ۲۰۱۱ دست یافته است.
بیسبال و گریفی‌ها
جورج کنت (کن) گریفی «Ken Griffey Sr» بیس‌بالیست ۶۶ ساله که پدر یکی از مشاهیر بیسبال آمریکا یعنی جورج کنت (کن) گریفی جونیور «Ken Griffey Jr» است. گریفی کوچک که امروز ۴۷ ساله است، بعد از ۲۲ سال بازی در لیگ اصلی بیس بال (MLB) در پایان فصل ۲۰۱۰ با پیراهن سیاتل مارینرز از دنیای قهرمانی خداحافظی کرد. این پدر و پسر رکوردهای جالبی را در مسابقات بیسبال آمریکا از خود به یادگار گذاشته‌اند. البته «فیلیپه و مویسس آلو» جزو دیگر ستارگان پدر و پسر رشته بیسبال هستند که قهرمانی‌ها متعددی را در دوران بازیگری خود بدست آورده‌اند.
ایرانی‌های مشهور، از فوتبال تا کشتی
علی و محمد پروین در پرسپولیس و پدر در تیم ملی، ناصر، آتیلا و آتوسا حجازی که پدر در تیم ملی و استقلال، پسر در تیم استقلال و دختر در رشته فوتسال، احمدرضا و امیر عابدزاده، ابراهیم و اردلان آشتیانی در تیم پرسپولیس جزو ستاره‌های قدیم و جدید ایرانی مستطیل سبز هستند که پدران بسیار بیشتر از فرزندان شهرت داشته و دارند. در کشتی اما قضیه کاملا متفاوت است زیرا محمد خادم اَزغَدی تنها یک مدال نقره در مسابقات جهانی ۱۹۶۲ توکیو دارد اما پسرانش امیررضا و رسول از اسطوره‌های کشتی ایران و جهان هستند. امیررضا برادر بزرگتر یک طلا و یک برنز از مسابقات جهانی و دو برنز در المپیک را در کارنامه دارد اما رسول که امروز رئیس فدراسیون کشتی است، یک طلا و یک برنز در المپیک و دو طلا و یک نقره در مسابقات جهانی کسب کرده است. البته عسگری محمدیان و پسرش محمدحسین هم در عرصه بین‌المللی کشتی افتخار آفرین بوده‌اند. همچنین نیلوفر اردلان که پدرش اسماعیل دروازه‌بان بوده و امروز در این بخش مربیگری می‌کند، به عنوان کاپیتان تیم ملی فوتسال ایران موفقیت‌های زیادی را در عرصه‌های بین‌المللی بدست آورده است.
منبع: مهر
انتهای پیام/