کهکشان UGC 477 در سطح عرضی بزرگتری از کهکشان آندروما و کهکشان راه شیری قرار دارد. سطح روشنایی این کهکشان 250 برابر کم نورتر از آسمان شب است به همین دلیل دیدن این کهکشان بسیار دشوار است.
بیشترین ماده ی موجود در این کهکشان گاز هیدروژن است میزان این گاز بسیار بیشتر از میزان ستاره هایی است که در این کهکشان وجود دارند. بر خلاف برآمدگی های عادی این کهکشان مارپیچ، مرکز این کهکشان مملو از ستاره نیست.
ستاره شناسان گمان می کنند که دلیل این که میزان ستاره های موجود در مرکز این کهکشان کم است و این کهکشان را به کم نورترین کهکشان فضایی تبدیل کرده است می تواند آن باشد که این کهکشان در منطقه ای عاری از کهکشان های دیگر وجود دارد و در نتیجه فعل و انفعالات کهکشانی این کهکشان با کهکشان های دیگر کمتر است به همین دلیل ادغام یک ستاره با ستاره های کهکشان های دیگر یا تشکیل ستاره ی جدید در این کهکشان کمتر به چشم می خورد.
گفتنی است به نظر می رسد ماده‌ی تاریکی اطراف کهکشان های کم نوری مانند کهکشان UGC477 را فرا گرفته است که این موضوع باعث می شود این کهکشان ها به موضوعی جذاب برای مطالعه تبدیل شود و اهمیت کشف اسرار این کهکشان ها و ماده ی تاریکی اطرافشان به تازگی مورد متوجه قرار گیرد.
انتهای پیام/