به گزارش حوزه افغانستان باشگاه خبرنگاران، این زن دردکشیده هفت سال را با شوهرش گذراند. سه سال نیز به تنهایی از فرزندانش نگه‌داری کرد؛ زیرا همسرش آن ها را رها کرده بود. او می‌گوید که در سه سال پایانی زنده‌گی مشترک، شوهرش نه‌تنها از آن‌ها خبر نمی‌گرفته که جریان نفقه را نیز بر روی او و سه فرزندش بند کرده بود.
پریزا هنگامی که از هنوز دختری خردسال بود به زور نامزد شده و در نوجوانی مادر شد. پس از آن که فرزند سومش را به دنیا می‌آورد، کم‌کم نگاه شوهرش به وی و زنده‌گی مشترک تغییر می‌کند. پریزا بعداً متوجه می‌شود که همسرش دیگر میلی به ادامۀ زنده گی مشترک با وی ندارد.
با این حال او سه سال دیگر را نیز بدون حضور همسرش گذراند تا این که تصمیمش برای جدایی قطعی شد. خانواده‌اش اما به شدت با طلاق مخالفت می‌کنند و می‌گویند «از مرده و زنده‌ات می‌گذریم اما اجازه نمی‌دهیم طلاق بگیری».
پس از این خط و نشان‌ها، پریزا خانۀ پدری را هم ترک می‌کند و در خانه‌یی اجاره‌یی به همراه فرزندانش زنده‌گی جدیدی را آغاز کند. اما در جریان گشودن پروندۀ طلاق، خانواده‌اش از حق وی دفاع می‌کنند و در جلسات دادگاه حضور می‌یابند. پریزا به دلیل این‌که دو فرزندش دختر و پسرش نیز بسیار کم سن‌وسال بود، ادعای گرفتن حضانت کرد. خانوادۀ همسر پریزا نیز به پسرشان هشدار دادند که اگر به امید آن‌ها فرزندانش را از مادرشان جدا می‌کند، باید بداند که آن‌ها از بچه‌ها نگه‌داری نخواهند کرد.
پس از کش‌وقوس‌های فراوان، همسر پریزا در عوض سپردن حق حضانت، خواهان یک میلیون ۶۰۰ هزار افغانی می‌شود. پریزا نیز با گرو گذاشتن خانه‌اش در بانک، می‌تواند این پول را تهیه کند و فرزندانش را بخرد.
پریزا رحمانی فعال حقوق خانواده و اطفال می‌گوید که امروز باید بیش از پیش به فرزندانش رسیده‌گی کند و برای‌شان یک آیندۀ روشن را دست‌وپا کند.
انتهای پیام/