«حافظ» شیرین سخن، «سنبل» را به عنوان نام گلی در شعر خود به کار می‌برد:
در گلستان ارم دوش چو از لطف هوا
زلف سنبل به نسیم سحری می‌آشفت
کلمه «سنبل» را با همین کاربرد در شعر «کسایی مروزی» و «عنصری» نیز مشاهده می‌کنیم.
کسایی مروزی می‌سراید:
آمد نسیم «سنبل» با مشک و با قرنفل
و آورد نامه گل باد صبا به صهبا
«اوحدی مراغه‌ای» نیز کلمه «سنبل» را اینگونه استفاده می‌کند:
باز شادروان گل بر روی خار انداختند
زلف سنبل بر بناگوش بهار انداختند
گاه کلمه «سنبل» در شعر فارسی کاربردی استعاری پیدا می‌کند. در اینجا این کلمه استعاره از «موی» است. چنانچه حافظ کلمه «سنبل» را بدین معنا استفاده کرده است.
آن که از سنبل او غالیه تابی دارد
باز با دلشدگان ناز و عتابی دارد
انتهای پیام/