به گزارش خبرنگار
اخبار داغ گروه فضای مجازی باشگاه خبرنگاران جوان؛ سازه‌های آبی شوشتر از بزرگ‌ترین مجموعه‌های صنعتی شناخته شده در عصر پیش از انقلاب صنعتی در جهان است و از سوی سازمان یونسکو «شاهکار نبوغ و خلاقیت» نامیده شده است.
این سازه کانالی انحرافی در رود کارون دارد که در عهد باستان با هدف ایجاد خندقی بزرگ دورتادور شهر شوشتر و برای جلوگیری از تاخت‌وتاز مهاجمان حفر شده بود.
در عهد باستان روی این خندق چندین پل و دروازه وجود داشت که به درون شهر شوشتر راه پیدا می‌کرد که رفت‌وآمدها برای جلوگیری از ورود غریبه‌ها و دشمنان به درون شهر کنترل می‌شد.
با این‌که تاریخچه ساخت سازه آبی شوشتر به دوران هخامنشی می‌رسد، اما اغلب برنامه‌های نوسازی و توسعه این بنا در قرن سوم میلادی و در عهد ساسانیان اجرا شده است.
کارگرانی که این مجموعه سترگ را بنا کرده‌اند، سربازهای رومی بوده‌اند که پس از شکست والرین، امپراتور روم، از شاپور یکم شاهنشاه ساسانی به اسارت درآمدند.
طبق نقل تاریخ، فرمانروای ساسانی دستور داد با نیروی کار سربازان اسیر رومی، سازه آبیاری عظیمی با یک آبراهه و دو بند بنا شود تا با استفاده از آن، جریان آب این دیار کنترل شود.
کانال گرگر (Gargar) در یک نقطه از رود کارون جدا می‌شود و ۵۰ کیلومتر پایین‌تر دوباره به این رود می‌پیوندد که این انشعاب جزیره میان‌آب یا بهشت را ایجاد کرده است.
شهر شوشتر در قسمت شمال کانال گرگر قرار دارد؛ سایر بخش‌های این کانال در گذشته برای زراعت و پرورش باغ‌های میوه استفاده می‌شد.
بند قیصر در پایین دست رود کارون بنا شده است و ۵۰۰ متر ارتفاع دارد. در دوران رونق سازه آبی شوشتر، این بند رکن اصلی سیستم نگاه‌داشت آب و هدایت آن به کانال‌های آبیاری منطقه بود.
سد کوچک دیگری به نام بند میزان در قسمت شمال رود کارون بنا شده است که جریان آب را به درون کانال گرگر هدایت می‌کند. بر مبنای متون تاریخی بر جای مانده سازه آبی عظیم و پیچیده شوشتر در سه تا هفت سال بنا شده است.
انتهای پیام/