به گزارش گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از زنجان، در حال حاضر تیم نجومی این تلسکوپ تحت سرپرستی دکتر رابرت گوترموث از مرکز اخترفیزیک هاروارد-اسمیت‌سونیان اداره می‌شود.
تلسکوپ فضایی اسپیتزر ناسا در حال شروع دومین کار خود و ثبت اولین تصاویر از جهان از زمانی که شروع به گرم شدن کرده می باشد.
این پروژه ۸۰۰ میلیون دلار آمریکا خرج برداشت اسپیتزر در دوشنبه ۲۵ اوت ۲۰۰۳ از سکوی پرتاب کیپ کاناورال همراه با موشک دلتا ۲ ۷۹۲۰H ELV rocket پرتاب شد. مداری که اسپیتزر دنبال می‌کند مدار معمول زمین‌مرکزنیست بلکه یک مدار خورشید مرکز است و در نتیجه این تلسکوپ سالانه ۰٫۱ واحد نجومی از زمین دور می‌شود. قطر آینه اصلی آن ۸۵ سانتیمتر است، f/۱۲ (به معنی فاصله کانونی ۱۲ برابر قطر آینه‌است) و از برلیم ساخته شده‌است و تا۵٫۵ کلوین سرد شده‌است.
تیمی از ستاره شناسان تا سال ۲۰۱۰، با مسّاحی وسیع آسمان، موسوم به «نقشه‌برداری گستردهٔ فروسرخ فراکهکشانی اسپیتزر» (SWIRE)، بخش پهناوری از آسمان را که شاید بتوان با ۲۵۰ قرص ماه کامل آن را پوشاند، رصد کرد. در این رصد کهکشان‌های بسیار باستانی از جمله یک خوشه کهکشانی به نام CLG J02182-05102 کشف شدند.
این تلسکوپ مادون قرمز در 15 می 2009، بیش از 5 سال و نیم پس از پرتاب، مایع سرد کننده (کولانت) خود را به اتمام رسانده، تلسکوپ گرم شدو دمای آن به 30 درجه کلوین (حدوداً منفی 406 درجه فانهایت) رسیده است.
تصاویر جدید گرفته شده توسط دو کانال شناساگر مادون قرمز اسپیتزر (دو کانالی که در درجه حرارت جدید و گرمتر کار می کنند) اثبات می کند که رصد خانه هنوز به صورت یک ابزار قدرتمند برای کاوش و بررسی جهان غبار آلود شهرت خود را حفظ نموده است. این تصاویر ناحیه شلوغ شکل گیری ستاره، باقی مانده های یک ستاره شبیه خورشید و یک کهکشان در حال چرخش را نشان می دهند.
داگ هادگینز (Doug Hudgins)، دانشمند برنامه اسپیتزر در مرکز مدیریت ناسا واقع در واشنگتن گفت: کارآیی دو کانال طول موج کوتاه دوربین مادون قرمز اسپیتزر، اساساً نسبت به آنچه قبل از اتمام هلیوم مایع رصدخانه بود، تغییری نکرده است. این بدین معنی است که حساسیت اسپیتزر در آن طول موج ها هنوز تقریباً به اندازه یک تلسکوپ 30 متری زمینی است. این تصاویر مهیج تایید می کنند که اسپستزر برای به دست آوردن بهترین علوم و تصاویر در جهان در طول عملیات گرم خود به کارش ادامه خواهد داد.
اولین تصویر نشان دهنده یک ابر در حال انفجار با ستاره ها در ناحیه سیگنوس (Cygnus) کهکشان راه شیری مان می باشد. چشمان مادون قرمز اسپیتزر به دقت به غبارها می نگرد و محل قرارگیری ستاره های جوان را در لانه های غبارآلود مشخص می سازد.
دومین تصویر، یک ستاره در حال مرگ نزدیک – یک سحابی سیاره ای به نام NGC 4361 – را نشان می دهد و آخرین عکس مربوط می شود به یک کهکشان مارپیچ کلاسیک به نام NGC 4145 که در فاصله تقریباً 68 میلیون سال نوری از زمین قرار گرفته است.
روبرت هارت (Robert Hurt)، متخصص عکاسی اسپیتزر در مرکز علوم اسپیتزر ناسا واقع در انستیتو تکنولوژی کالیفرنیا، می گوید: " با باندهای طول موج کوتاه باقی مانده اسپیتزر می توانیم همچنان به درون غبار کهکشان ها نگاه کرده و به تمام جمعیت های ستارگان نظر بهتری بیافکنیم."
اسپیتزر از زمان پرتابش در 25 آگوست 2003 از Cape Canaveral کالیفرنیا اکتشافات زیادی انجام داده است از جمله: دیسک های تشکیل سیاره در اطراف ستارگان، ترکیب موادی که دنباله دارها را می سازند، سیاه چاله های پنهان، کهکشانهایی به فاصله بیلیون ها سال نوری و غیره.
شاید انقلابی ترین و حیرت آور ترین یافته اسپیتزر، شناسایی سیاراتی که به دور دیگر ستارگان در حال چرخش هستند و با نام اگزوپلنت ( exoplanet) یا سیارات خارجی خوانده می شود، باشد. در 2005 اسپیتزر اولین فتون های نوری یک اگزوپلنت را شناسایی نمود. اپیتزر با یک تکنیک زیرکانه – که الان به روش خسوف ثانویه نسبت می دهند – قادر شد تا نور یک اگزوپلنت داغ و گازی شکل را جذب کند و درباره درجه حرارتش اطلاعاتی به دست آورد. مطالعات دقیق بعدی اطلاعات بیشتری درباره ترکیب و ساختار اتمسفر این جهان های خارجی فراهم می آورد.
انتهای پیام/ ا