عدم پذیرش آنها از سوی دولت آلمان و همچنین نبود سرپناهی مناسبت در اروپا به همراه بی‌احترامی‌های متعدد به مهاجران باعث شد تا تعداد زیادی از افغانستانی‌ها به دنبال بازگشت به زادگاه خود باشند به طوری که بخشی از این مهاجران به کشور خود بازگشته و عطای پناهندگی را به لقایش بخشیده‌اند.
ناکارآمدی پیمان امنیتی کابل – واشنگتن در موضوع تأمین امنیت و اهمال مسئولان آمریکایی در خصوص امنیت و ثبات افغانستان، افزایش شدت جنگ و رقابت‌های ناسالم خانوادگی و نبود فرصت‌های شغلی از اصلی‌ترین دلایل مهاجرت افغانستانی‌ها از وطنشان طی یک سال گذشته به حساب می‌آید.
این عوامل سبب ایجاد رعب و وحشت افغانستانی‌ها از آینده خود و کشورشان شده و برخی مردم هم برای نجات از مرگ و فرار از نابسامانی‌های موجود و دست‌یابی به زندگی مطلوب، افغانستان را ترک کرده و راهی دیار غربت شده‌اند دریغ از اینکه سودجویان فراوانی در کمین آنها نشسته‌اند.
زندگی ذلت‌بار و اسفناک پناهجویان در خارج از افغانستان و خطرات وجود گروه‌های سازمان یافته قاچاقچیان انسان و مواد مخدر موجب افزایش تمایل بازگشت مهاجران شده است.
آلمان کشوری است که افغانستانی‌ها با تمایل شخصی خود به آن کشور سفر کرده‌اند.
آمار متقاضیان پناهندگی افغانستانی در آلمان که در سال 2014 میلادی به 9 هزار و 700 نفر رسید، در سال 2015 میلادی به حدود 250 هزار نفر رسید.
در جریان هفته گذشته نخستین هواپیمای حامل 135 پناهجوی افغانستانی که در آلمان به دنبال پناهندگی بودند، در فرودگاه بین‌المللی حامد کرزی فرود آمد.
بازگشت این مهاجران به زادگاهشان این پرسش را به وجود آورده که چرا افغانستانی‌ها با تحمل مشقت‌های متعدد، از آلمان به عنوان کشوری که فکر می‌کردند نقطه آمال و آرزوی آنهاست با وطنشان بازگشته‌اند.
«عبدالحسیب» ساکن اصلی ولایت «کنر» در شرق افغانستان یکی ازافرادی است که پس از حضور 10 ماهه در آلمان به زادگاه خود بازگشت و در گفت‌وگو با خبرنگار ما از رنج‌ها و مشقت‌های خود در آلمان برایمان گفت.
وی که پدر 3 فرزند است، دلیل مهاجرت از افغانستان به آلمان را عدم شغل مناسب و فریب قاچاقچیان انسان عنوان کرد.
این مهاجر بازگشته به وطن با تأکید بر اینکه قاچاقچیان انسان در افغانستان، آلمان و اروپا را باغ‌های سبز به مردم وانمود می‌کنند گفت: قاچاقچیان در افغانستان به افرادی که تمایل به مهاجرت دارند می‌گفتند که ما شما را به اروپا می‌بریم و کشورهای اروپایی نیز شما را پذیرش کرده و در آنجا آسایش خواهید داشت.
عبدالحسیب با ابراز پشیمانی از مهاجرت خود به اروپا و آلمان، تصریح کرد: برای رسیدن به آرامش از افغانستان، بدون خانواده و به سمت اروپا حرکت کردیم و با وجود تشنگی، گرسنگی و بی‌خوابی‌های فراوان و خطر قاچاقچیان انسان به آلمان رسیدیم.
این مهاجر بازگشته از آلمان گفت: از حدود یکسال پیش به این طرف مهاجرین افغانستانی را به آلمان غربی که به مراتب پیشرفته‌تر از آلمان شرقی است، اعزام نمی‌کنند که این موضوع شرایط را برای مهاجرین سخت کرده است.
وی افزود: زمانی که به آلمان رسیدیم، ما را به آلمان شرقی بردند و در روستایی که دست‌کم 5 ساعت با شهر فاصله داشت بدون در نظر گرفتن کرامت انسانی و وجود مسائل رفاهی در مکان نامناسب قرار دادند.
حسیب با تأکید بر اینکه ما نه حق کار داشتیم و نه حق آموزش گفت: در جریان 10 ماه حتی یکبار هم زمینه آموزش زبان آلمانی برای ما مهیا نشد ضمن اینکه پرونده‌ای هم جهت پذیرش ما در آلمان تدوین نشد.
این پناهجوی بازگشته به وطن، زندگی در آلمان را بدتر از حضور در زندان «پل‌چرخی» کابل عنوان کرد و گفت: در 10 ماه حضور در آلمان نتوانستیم حتی یکبار به شهر رفته و به دلیل نبود شغل و یا آموزش زبان همیشه در کنج خانه بودیم.
وی گفت: با وجود این دلائل بود که مجدداً به آلمان بازگشتیم و نخواستیم عُمر خود را بیش از این در آلمان که هیچ نگاه مثبتی به آسیب‌دیدگان افغانستانی ندارد، تلف کنیم.
عبدالحسیب تنها پناهجوی بازگشته از آلمان نیست و به گفته وی تمام 135 نفر بازگشته از این کشور به افغانستان به دلیل وجود عوامل متعدد زندگی سخت و بی‌احترامی‌های گسترده مجددا به کشور بازگشته‌اند و احتمالاً افغانستان در روزهای آینده میزبان بازگشت هزاران مهاجر دیگر از آلمان خواهد بود.
بر اساس گزارش رسانه‌های محلی آلمان، حدود 600 پناهجوی افغانستانی که اکنون در آلمان زندگی می‌کنند، برای بازگشت به کشور خود تمایل نشان داده و آمادگی خود را برای بازگشت به کشورشان اعلام کرده‌اند.
«اجمل محمدی» یکی دیگر از مهاجرین افغانستانی که از آلمان به زادگاهش بازگشته است، فریب قاچاقچیان را اصلی‌ترین دلیل مهاجرتش دانست و به ما گفت: 5 ماه در خانه‌ای در جنگلی در آلمان شرقی زندگی کردیم که هیچ کس نه خبری از ما گرفته و نه راه را به ما نشان داد.
وی افزود: در 2 ماه اول هر چند روز یکبار یک آلمانی که مسئول نگهداری ما بود، به خانه ما سر می‌زد، اما در این اواخر هر 3 ماه یک بار این کار را انجام می‌داد.
محمدی با تأکید بر اینکه در ماه دوم مهاجرتش به آلمان، خواستار انتقالش از آلمان شرقی به آلمان غربی شده بود، گفت: نه‌تنها به این درخواستم توجهی شد، بلکه حتی پرونده‌ای هم برای این کار تشکیل نشد ضمن اینکه به مراکز آموزش زبان آلمانی نیز معرفی نشده‌ایم.
وی که تمایل زیادی برای بازگشت به وطن خود داشت و منتظر حضور یکی از مسئولان آلمانی‌های متولی این کار و بازگشت به افغانستان است، خطاب به جوانان افغانستانی گفت: کشته‌شدن در کشور بهتر از مُردن در راه اروپا و زندگی در روستاهای افغانستان بهتر از بودن در «فرانکفورت» آلمان و جنگ افغانستان بهتر از آسایش آلمان است.
انتهای پیام/
منبع: فارس