به گزارش
خبرنگار اقتصادی باشگاه خبرنگاران جوان، مقایسه وضعیت اقتصادی ایران در زمان حکومت پهلوی با بعد از انقلاب به پارامترهایی همچون امکانات کشور، منابع مورد استفاده، موانع داخلی و خارجی و نیز بررسی های دقیق آماری از شرایط اقتصادی اکثریت آحاد و طبقات جامعه بستگی دارد.
کارشناسان اقتصادی می گویند نیم نگاهی به وضعیت اقتصادی دوران پهلوی بیانگر این واقعیت است که علی رغم اینکه رژیم پهلوی به پشتوانه دلارهای نفتی و حمایت گسترده بیگانگان و نیز سیل کالاهای مصرفی و تجملاتی از خارج به داخل توانسته بود وضعیت اقتصادی بخش هایی از کشور خصوصا گروه های وابسته به قدرت و یا مناطق مرفه نشین و شهری را خوب جلوه دهد،اما نگاهی دقیق تر به ساختار ها و برنامه های اقتصادی و نحوه عملکرد مدیریت کلان کشور در این زمینه و وضعیت اکثر طبقات پایین جامعه همگی حکایت از اوضاع رو به وخامت و منفی اقتصاد کشور در آن دوران دارد .
نداشتن برنامه مشخص اقتصادی و تک محصولی شدن اقتصاد و وابستگی به صادرات نفتی و رشد سرمایه داری ،نابودی کشاورزی، افزایش وابستگی در بخش صنعت گسترش صنایع مصرفی و ... را می توان از جمله دلایل شرایط وخیم اقتصادی نام برد که کنترل شدید دولت بر تمامی این امور ارکان اقتصادی خود به خود باعث می شد که مردم از مزایای اقتصادی محروم شوند .
اسدالله عسگراولادی رئیس اتاق بازرگانی ایران و چین در گفتگو با
خبرنگار اقتصادی باشگاه خبرنگاران در خصوص وضعیت اقتصاد قبل و بعد از انقلاب اظهار داشت: قبل از انقلاب در سال های 50 الی 51 با شروع بحران اقتصادی، بیکاری و افزایش بدهی های دولت به کشورهای خارجی، افزایش تورم در کشور شکل گرفت که این امر نارضایتی مردم را به همراه داشت.
رئیس کنفدارسیون صادرات با اشاره به تولید کالا در دوران قبل از انقلاب گفت: قبل از انقلاب مصرف کننده کالاهای غربی بودیم به طوری که با فروش نفت کالاهای خود را تأمین می کردیم اما در دوران بعد از انقلاب با جلوگیری از ورود کالاهای خارجی و به وجود آمدن مرکز تهیه و توزیع 80 درصد اقتصاد کشور دولتی شد و اکنون نیز 75 الی 80 درصد اقتصاد دولتی است که به شدت با این امر مخالف هستیم زیرا معتقدیم تنها نسخه شفا بخش اقتصاد کوچک کردن دولت و حل بحران بیکاری است.
اما در این میان برخی معتقدند با اینکه نزدیک به چهار دهه از عمر انقلاب اسلامی می گذرد فقر و نابرابری همچنان از موضوعات اصلی منازعات به شمار رفته و نارضایتی های اقتصادی را به گسترش فقر و نابرابری نسبت می دهند اما استفاده از داده های حاصل از پیمایش خانوار و روند تغییرات فقر و نابرابری در طول سه دهه گذشته نشان می دهد که این عقیده ریشه در واقعیت ندارد.
بنابر این گزارش شواهد نشان می دهد که فقر در ایران در طول سالهای اخیر به طور قابل توجهی کاهش یافته و در مقایسه با استانداردهای جهانی و شرایط پیش از انقلاب در سطح پایین تری قرار دارد.
افزایش رفاه طبقه فقیر در طول این دوره در بهبود دستیابی به خدمات اساسی همچون برق و آب سالم و همچنین لوازم خانگی نشان از بهبود سطح رفاه فقیران دارد.
بنابر این گزارش شواهد نشان می دهند که فقر در مقایسه با سالهای آخر پیش از انقلاب به طرز قابل توجهی کاهش یافته است به طوری که میزان فقر ( به معنای نسبت افراد کمتر از دو دلار در آمد در روز ) تک رقمی بوده، که با توجه به استاندارد کشورهای درحال توسعه کاملا پایین و نیز یک هشتم این میزان در پیش از انقلاب است.
همچنین تغییر اولویت و سیاست ها در سه دهه گذشته باعث شده که توضیح علت بهبود وضعیت طبقه فقیر برای محققان مشکل باشد و بی گمان انقلاب اسلامی در این بهبود نقش داشته است.
بر اساس این گزارش وقوع انقلاب در سال 1357 توانست روابط اجتماعی و اقتصادی موجود را برهم بریزد. مصادره و ملی سازی به نفع طبقه فقیر چنان حجم گسترده ای داشت که می تواند تحولات سال1357 را به یک انقلاب اقتصادی نامید.
از سویی دیگر سیاست های حمایت از طبقه فقیر مانند برق رسانی به روستاها و سهمیه بندی طیف وسیعی از کالاهای مصرفی در دهه اول انقلاب دنبال شد.
بر اساس این شاخص ها طی سال های بعد از انقلاب افزایش قابل توجهی در دسترسی به خدمات اساسی و لوازم خانگی رخ داده است به طوریکه باوجود گسترش شهر نشینی که اغلب به افزایش اجاره نشینی منجر می شود مالکیت مسکن همچنان بالا باقی مانده و مساحت سرانه خانه ها افزایش یافته است، شکاف شهری – روستایی در دسترسی به خدمات اساسی کمتر شده است که برخلاف جهت هزینه های سرانه بوده و در نهایت شکاف نهایی میان مناطق روستایی و شهری نیز کمتر شده است.
همچنین به عنوان نمونه می توان گفت: پیش از پیروزی انقلاب اسلامی و در اوج فعالیت رژیم طاغوت تنها 3.1 میلیون مشترک برق – اعم از خانگی و عمومی و صنعتی و کشاورزی وجود داشت و این درحالی است که این رقم در سال 1392 به 30414/000 مشترک رسیده است.
وضعیت آبرسانی نیز به همین ترتیب بوده به طوری که در سال 1357 میزان تولید آب 1.5 میلیون متر مکعب آب و تعداد انشعابات 2.7 میلیون بوده است اما هم اکنون در سال 1394 درکل کشور 450 هزار کیلومتر شبکه آبرسانی شهری و روستایی وجود دارد دسترسی به آب لوله کشی در مناطق روستایی نیز افزایش یافته که با توجه به پراکندگی وسیع خانواده های روستایی،دستاورد چشم گیری محسوب می شود.
اما در این بخش صنعت نیز دستاوردهای قابل قبولی بدست آمد به طوریکه بررسی شاخص های مهم بخش گاز و گازرسانی در سالهای پس از انقلاب نیز برگ زرین دیگری است از همت تلاشگران عرصه نفت و گاز کشور است. پیش از انقلاب تنها پنج شهر از نعمت گاز برخوردار بودند و این در حالی است که اکنون نه تنها بیشتر مناطق شهری کشور از این نعمت بهره مندند بلکه مناطق روستایی نیز این نعمت خدادادی استفاده می کنند.
تعداد 50 هزار انشعاب آن روزها به حدود 13.5 میلیون انشعاب رسیده و برای اولین بار بیش از 10 هزار روستا از این نعمت الهی بهره مندند.
پیش از انقلاب مهمترین صنعت ایران نفت بود اما جمهوری اسلامی ایران در دوران بعد از انقلاب در حالی با موانع بزرگی که توسط کشورهای غربی ایجاد شده رو به رو بود، اما شاهد رشد بیش از 10 برابری صنایع داخلی خود بودیم.
دستاوردهای انقلاب به بندهای فوق محدود نمی شود کافی است با نگاهی به گذشته و حال ملموس تر تفاوت ها را حس کنیم.
انتهای پیام/