به گزارش خبرنگار
باشگاه شبانه باشگاه خبرنگاران جوان، شروع این پروژه‌ی هنری از یک کارگاه عکاسی در سان‌فرانسیسکو کلید خورد. هوریا مونلاش برای گرفتن تصاویری از یک سری اسباب و اثاثیه و صاحب کارگاه به آنجا رفته بود. مونلاش با دیدن یک صندلی دسته شکسته تجسمی از یک انسان به ذهنش خطور کرد. چه می‌شد اگر این صندلی یک زن بود؟ آن‌وقت چند سال داشت؟ همان‌جا بود که ایده‌ی نشان دادن صندلی‌ها به‌صورت انسان به ذهن مونلاش رسید و یک سال بعد کار روی این پروژه را آغاز کرد.
هوریا از صندلی‌هایی که ازنظر وی حرفی برای گفتن داشتند عکس می‌گرفت؛ مثلاً از نگاه او بعضی صندلی‌ها مغرور، باوقار، بچگانه و یا فقط خراب بودند. سخت‌ترین بخش یافتن افراد و لباس‌هایی بود که با این صندلی‌ها تناسب داشته باشند.
مونلاش در این پروژه قصد نشان دادن شباهت انسان‌ها با صندلی‌ها را ندارد بلکه با این کار می‌خواهد نشان دهد که انسان‌ها می‌توانند به هر چیزی نگاه کنند گویی که اشیا می‌خواهند چیزی بگویند و آن‌ها هم باید فقط گوش دهد.
انتهای پیام/