به گزارش خبرنگار
باشگاه شبانه باشگاه خبرنگاران جوان ، شقایقهای دریایی که زمانی تصور می‌شد گیاه هستند، حیوانات نرم تنی هستند که خود را به صخره‌ها و صخره‌های مرجانی در آبهای کم‌عمق می‌چسبانند. بازوچه‌های این موجود، سم را به ماهیهای کوچک و میگوهایی که آب به سمتشان می‌برد، تزریق می‌کنند و سپس شکار فلج شده را به سمت دهان حیوان هدایت می‌کنند.
بیش از هزار گونه شقایق دریایی وجود دارند؛ اندازۀ شقایقها از چند سانتی‌متر تا بیش از یک متر متغیر است. شقایقها در همۀ اقیانوس، از سردترین تا گرمترین، زندگی می‌کنند.
در هنگام جزر، شقایق دریایی بازوچه‌هایش را جمع می‌کند و شبیه گلوله‌ای ژله‌ای و قرمز می‌شود که به صخره چسبیده است. اما وقتی که آب به آن می‌رسد، گلوله‌ها تغییر شکل می‌دهند و شبیه به گل می‌شوند. بازوچه‌های حیوان آب در حال حرکت را لمس می‌کند تا غذا بیابد.
فیلیپ هنری گوس، زیست‌شناس دریایی قرن نوزدهمی، این چنین شقایق دریایی را توصیف می‌کند: "این موجودات فروتن، از زیبایی حیرت انگیز شکل، رنگهای فوق‌العاده، گوناگونی فراوان و کاملترین ابزارها، غرایز و توانایی‌ها بهره‌منده است." توصیف زیبای هنری گوس از شقایقهای دریایی الهام بخش مردمی شد که به خاطر آسان شدن حمل و نقل، تازه شروع به رفتن به کنارۀ دریا کرده بودند. خوانندگان او شقایقهای دریایی را جمع می‌کردند و در آکواریم از آنها نگهداری می‌کردند.
معمولاً شقایقهای دریایی در آکواریم عمر چندانی نداشتند، اما در شرایط مناسب، قضیه کاملاً فرق می‌کند.
به گفته این زیست شناس، "تا جایی که می‌دانیم این حیوانات فناناپذیر هستند. آنها مدت بسیار طولانی عمر می‌کنند. یکی از موارد ثبت شده، 100 سال زندگی کرده است. آنها پیر نمی‌شوند. آنها تا ابد زندگی می‌کنند و تکثیر می‌شوند، یعنی فقط بزرگتر می‌شوند."
اگر بازوچه‌هایشان را ببرید، بازوچۀ جدید به جایش رشد می‌کند. حتی اگر دهانشان را ببرید، "سر" جدیدی رشد می‌کند. ظاهراً تا زمانی که مسموم نشده یا خورده نشوند، همچنان به حیات خود ادامه می‌دهند.
انتهای پیام/