ابتدا گروه ارکستر پس از قرار گرفتن در جایگاه به سرپرستی انریکو جرولا شروع به نواختن کرد و دقایقی بعد همای با گل‌هایی که در دست داشت روی صحنه قطعه یزدان را با آهنگسازی سلمان محمدی به هواداران تقدیم کرد.
سپس با حضار شروع به صحبت کرد و گفت: ابتدا از کسانی به سختی بلیت تهیه کردند عذر می‌خواهم باید اطلاع‌رسانی بهتری می‌شد همچنین از فعالین رسانه که مرا حمایت کردند ممنونم. قطعه بعدی «گم‌نام» نام دارد که آن را به سردار شهید حسین همدانی تقدیم می‌کنم، ابتدا سی ثانیه به احترام وی سکوت کنیم.
سپس وی قطعه‌ای که در آن یادی از بزرگان شهیدان کشور بود را برای طرفداران خود اجرا کرد آهنگسازی، شعر و ارکستراسیون این اثر متعلق به پرواز همای بود که با زیبایی هر چه تمام‌تر به حضار تقدیم شد.
قطعه بعد «بی‌‌کس» نام داشت نکات رندانه و زیرکانه‌ای در شعر وی وجود داشت و با تشویق هواداران هم همراه شد، فراز و فرودهای خیره‌کننده همای در نوع خود بی‌نظیر اجرا می‌شد اما در شب دوم گویی کمی از هیجان شب چهاردهم کاسته شده بود.
پس از آن قطعه‌ای با نام «مادر» با شعر محمد نیکومنش و آهنگسازی همای و با زاویه دید متفاوتی در تمجید از مادری را از خطه شمال خواند.
پس از آن گرولا و همای از صحنه خارج شدند و برای دقایقی پاشا هنجی به تک‌نوازی نی پرداخت و بلافاصله همای روی صحنه آمد و قطعه‌ای به نام «گرگ درون» را که از مجموعه اشعار فریدون مشیری بود اجرا کرد. برخی از ابیات این قطعه به نکاتی اخلاقی و اجتماعی تاکید می‌کرد که مردم در تایید این اشعار، همای را تشویق می‌کردند.
بخش اول با اجرای «عید رندان» و «مه‌پاره» به پایان رسید و پس از گذشت مدت استراحت پرواز همای روی صحنه آمد و با سه‌تار خود بر صندلی نشست و عنوان کرد: هوس کردم که قطعه‌ای «گیسوان تو» را برایتان تنها بخوانم سپس با زیبایی هر چه تمام‌تر این قطعه را به طرفدارانش تقدیم کرد و از صحنه خارج شد و گروه روی صحنه آمدند و در جایگاه خود قرار گرفتند و همای به همراه محمد شعبانی و پیانویی که انریکو جورلا برای دقایقی مشترکا به اجرا پرداختند.
سپس همای رو به حضار اظهار کرد: قطعه «دون کارلو» که قطعه‌ای ایتالیایی است را به انریکو که کمک بسیاری به ما کرده تقدیم می‌کنیم. از محمد شعبانی دعوت می‌کنم برای اجرای این قطعه روی صحنه بیاید.
شعبانی این قطعه را با تمرکز بسیار و دقت فراوان اجرا کرد سپس همای روی صحنه آمد و بخش‌هایی از این قطعه را مشترکا دوباره با محمد شعبانی شروع به خواندن کرد. پس از آن بلافاصله قطعه «گلدوزی» را معرفی کرد و از آهنگساز آن محسن الهام‌نیا که در سالن حضور داشت تشکر کرد.
این قطعه به دلیل عدم تمرکز گروه و همای به خوبی اجرا نشد و همین موضوع باعث شد با درخواست همای از گروه قطعه برای بار دوم نواخته شود و وی رو به الهامیان گفت: استاد گاهی پیش می‌آید.
سپس قطعه «نمی‌خواهم» با شعری از منزوی و قطعه «من که می‌میرم» با شعری از شمس خلخالی با تمرکزی بیشتری به اجرا درآمد و سپس قطعه‌ای که تمام حضار را به وجد آورد تا همای را در اجرا همراهی کند به نام «سرزمین بی‌کران» اجرا شد. این قطعه به دلیل هیجان و افزودن عرق ملی به شنوندگان دوبار اجرا شد که در تمام مدت تماشاچیان ایستاده به عشق میهن همای را همراهی کردند.
انتهای پیام/